Ένας παρανοϊκός εργολάβος κηδειών σκοτώνει νεαρές γυναίκες σε μια μικρή πόλη χωρίς να τον υποψιάζονται οι γνωστοί του και η τοπική αστυνομία.

Ο Joe Spinell είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία του σινεμά του exploitation. Ενώ έγινε ουσιαστικά γνωστός στο κοινό των ταινιών τρόμου από το ρόλο του σοβαρά διαταραγμένου Frank Zito στο MANIAC, ο Spinell είχε ήδη παίξει σε τεράστιες και διαχρονικές επιτυχίες του παγκόσμιου σινεμά όπως τα THE GODFATHER 1 & 2 και ROCKY μεταξύ άλλων. Όμως η καριέρα του δεν πήγε όπως ο ίδιος ίσως ήθελε και μετά το 1981 πήρε την κάτω βόλτα καταδικάζοντας τον Spinell σε γενικά ασήμαντες παραγωγές με μια από αυτές να είναι το THE UNDERTAKER, μια από τις τελευταίες του δουλειές πριν το θάνατό του το 1989.

Στην ταινία ο Spinell ουσιαστικά επαναλαμβάνει τον ρόλο του Frank Zito με ελάχιστες διαφοροποιήσεις τόσο στην πλοκή όσο και στην προσέγγιση του Spinell στο χαρακτήρα του. Εδώ τον λένε Roscoe και είναι ο τοπικός εργολάβος κηδειών, που όμως φέρνει τη δουλειά του στο σπίτι με το να δολοφονεί αδιακρίτως νεαρές γυναίκες και να τις συγκεντρώνει στο εργαστήριο του όπου κατόπιν διοχετεύει το ανίερο σεξουαλικό του πάθος στα άψυχα κορμιά τους. Με λίγα λόγια, θα μπορούσε να ήταν το μεγαλύτερο αδελφάκι του Frank Zito με λίγη περισσότερη κλίση προς τη νεκροφιλία!

Όμως τα σχέδια του για μια ήρεμη ζωή παρέα με τα πτώματα του μπαίνουν σε κίνδυνο όταν τον παίρνει χαμπάρι ο ανιψιός του ο οποίος ειδοποιεί την καθηγήτρια του στην ανθρωπολογία που- πολύ βολικά- είχε παραδώσει μάθημα για το θέμα της νεκροφιλίας λίγες μέρες νωρίτερα στη σχολή. Με τα πολλά την πείθει να έρθει μαζί του στο γραφείο τελετών του θείου Joe και να δει με τα μάτια της τι ανώμαλος είναι ο τελευταίος, όμως η καίρια παρέμβαση της θείας του νεαρού αποτρέπει την καθηγήτρια από το να δει κάτι και ταυτόχρονα βάζει στο στόχαστρο του Spinell τον ανιψιό του.

Εντωμεταξύ οι μπάτσοι έχουν αρχίσει να απελπίζονται από τις πολλές καταγγελίες για εξαφανισμένες γυναίκες στην περιοχή και όταν έρχεται στα αυτιά τους η είδηση της εξαφάνισης του ανιψιού του Spinell δεν χάνουν χρόνο για να πάνε να τον ελέγξουν. Κάτι που τελικά δεν ωφελεί την έρευνα όσο θα ήθελαν μιας και ο παράφρονας Spinell είναι αποφασισμένος να μην βάλει κανέναν ανάμεσα σε αυτόν και τα πολυαγαπημένα του πτώματα που σαπίζουν στο υπόγειο.

Δεν υπάρχουν και πολλές εκπλήξεις για τους φίλους των ταινιών τρόμου των ‘80’s εδώ, ιδίως αν έχουν δει και το MANIAC. Ο Joe Spinell που είναι και το κύριο ενδιαφέρον της ταινίας, απλά επαναλαμβάνει με πιστότητα το ρόλο του στην κλασσική σπλατεριά του William Lustig, κομπλέ με μονόλογους και κλάματα αμέσως μετά το κάθε φονικό. Το «χαρτί» της νεκροφιλίας απλά αναφέρεται και δεν παρουσιάζεται στο βαθμό που ίσως να έκανε το THE UNDERTAKER να ξεχωρίσει έστω και λόγω σοκαριστικών πλάνων, και αυτό που μένει τελικά είναι δυο- τρεις πολύ καλές σκηνές με gore και βίας που λογικά θα ικανοποιήσουν τους σπλατεράδες ελλείψει πλοκής.

Ολόκληρη η ταινία μοιάζει κακοφτιαγμένη και ερασιτεχνική, με τσαπατσούλικο μοντάζ και χωρίς κάποια σεναριακή κατεύθυνση που να συντηρεί το ενδιαφέρον. Η σκηνοθεσία του Franco Steffanino είναι εντελώς πεζή, χωρίς σασπένς και ατμόσφαιρα και προσωπικά δεν μου κάνει καμία εντύπωση πως δεν ξανασχολήθηκε με το αντικείμενο ποτέ από τότε. Πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο προϋπολογισμός της ταινίας είναι ξεκάθαρα αστεία μικρός και σίγουρα εμποδίζει τον σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές να μεταδώσουν ολοκληρωμένο το όραμα τους.

Και ο κος Franco Steffanino προσπαθεί φιλότιμα στο τελευταίο 20λεπτο να δώσει ότι έχει και δεν έχει στην ταινία, με όλη την ατμόσφαιρα και το σασπένς να συγκεντρώνονται σε εκείνο το σημείο. Η ερμηνεία του Joe Spinell επίσης βοηθάει τα μέγιστα και παρόλο που την έχουμε ξαναδεί, δίνει την προστιθέμενη αξία που λείπει από το υπόλοιπο.

Το υπόλοιπο που αποτελείται από ανούσιες σκηνές που απλώς πλαισιώνουν τις εξορμήσεις του Spinell για νέα θύματα, με τους υπόλοιπους να συζητούν συνεχώς πράγματα που είναι φως φανάρι για τον σκληραγωγημένο οπαδό των ταινιών τρόμου. Έτσι, ο τελευταίος αναγκάζεται να καταφύγει σε παγωμένα ντους και καφέδες για να καταφέρει να μείνει ξύπνιος ανάμεσα στις σκηνές φόνων μέχρι το ανεβασμένο συγκριτικά φινάλε, που πάντως δεν είναι και κάτι το τρομερό για να λέμε την αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση η ατμόσφαιρα της ταινίας καταφέρνει να θυμίσει λιγάκι ταινίες όπως το DON’T GO IN THE HOUSE και MANIAC, αλλά φαίνεται ότι μάλλον προήλθε από την έλλειψη προϋπολογισμού παρά από κάποια συνειδητή πράξη του Franco Steffanino.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι η ταινία είναι από τις ελάχιστες που παραμένουν πολύ σπάνιες για να πετύχει κανείς ακόμα και σήμερα σε οποιαδήποτε μορφή και κάτι μου λέει ότι δεν θα δούμε την ψηφιακά επεξεργασμένη έκδοση της σε DVD τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον. Οπότε από αυτή την άποψη αξίζει ένα βλέφαρο αν την πετύχει κανείς μόνο και μόνο για να απολαύσει τον Joe Spinell σε έναν από τους τελευταίους του ρόλους.

Δεν υπάρχει έκδοση στη χώρα μας.

Δεν υπάρχουν γνωστές εκδόσεις για την ώρα.