Να και μια ολίγον τι υπερεκτιμημένη Art House τσοντούλα από τον μαιτρ του είδους
Tinto Brass.
Με φόντο τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και την κλιμάκωση του εθνικιστικού φανατισμού στη Γερμανία της εποχής, ο Brass μας δίνει αυτή τη συμπαθητική αλλά ολίγον τι φλύαρη ιστορία αγάπης, μίσους και εξαπάτησης σε έναν οίκο ανοχής του Βερολίνου της εποχής.
Πολύ και καλό γυμνό, μερικά ωραία τραγουδάκια της εποχής, ολίγον από προβληματισμό σχετικά με τις ναζιστικές ιδέες και ιδανικά που ήταν σε έξαρση, βάλε και κάποιες σκηνές «περίεργου» sex, και αυτό με λίγα λόγια είναι το
SALON KITTY. Αρκετά ψυχαγωγικό εν γένει, με συγκαλυμένη τη sleazy πραγματικότητα από art house τεχνάσματα, το βασικότερο πρόβλημά του είναι η μεγάλη του διάρκεια, που το καθιστά κουραστικό σε ορισμένα σημεία.
Αν και προβληματισμός του σκηνοθέτη του "CALIGULA" σχετικά με τα ναζιστικά τεκταινόμενα της εποχής υπάρχει, είναι μάλλον εύκολο να κατατάξει κανείς το
SALON KITTY ως μια αμιγώς exploitation ταινία και δη στο καθόλου συμπαθές από τους κριτικούς είδος του Nazisploitaion. Οπότε ο Brass σαν να συμφωνεί, μάλλον εύστοχα αποφεύγει τον βαθύ προβληματισμό, και δίνει στους χαρακτήρες την πραγματική τους διάσταση.
Οι διοικητές και κρυφοί οργανωτές του Σαλόν Κίτυ είναι αυτοί που είναι: ναζί καθάρματα, που μόνο στόχο έχουν την εξουσία και δεν θα σταματήσουν πουθενά για να την αποκτήσουν. Οι κοπέλες του Σαλόν Κίτυ και η ομώνυμη μαιτρέσσα κάνουν ότι χρειαστεί για να αποφύγουν τα χειρότερα από τους ναζί προϊσταμένους τους, χωρίς όμως να ξεχνούν ποιο είναι το σωστό και ποιό το λάθος, δείχνοντας παράλληλα και τα σωματικά του προσόντα όποτε χρειάζεται!
Δεν έχουν και μεγάλη σημασία όλα αυτά, αφού το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα αρκετά εύπεπτο αισθησιακό θέαμα εποχής, με ψιλοαδιάφορη ίντριγκα, αλλά με καλές ερμηνείες, πολύ ενδιαφέρουσες θηλυκές παρουσίες και σκηνές ερωτισμού που θα ικανοποιήσει τους φίλους του Brass και του αισθησιακού σινεμά. Ιδιαίτερα η
Teresa Ann Savoy είναι πολύ sexy, ενώ η
Ingrid Thulin στο ρόλο της Κίτυ είναι επίσης πολύ πειστική στο ρόλο της, όπως και ο
Helmut Berger που καταφέρνει να μεταδώσει την παράνοια και τη μεγαλομανία των ναζί με απόλυτη επιτυχία.
Επίσης, από καλλιτεχνικής πλευράς η ταινία είναι άψογη, με όμορφη φωτογραφία και ντεκόρ που σε βάζουν στο κλίμα της εποχής, κάτι στο οποίο βοηθάει πολύ και η μουσική.
Με άλλα λόγια, οι φίλοι του Brass και του χαλαρού sleaze σπεύσατε με κλειστά μάτια. Οι πιο "ψαγμένοι", ίσως θελήσουν να ψάξουν και για το απόλυτο rip-off της συγκεκριμένης ταινίας με το πολύ πιο sleazy
PRIVATE HOUSE OF THE SS του
Bruno Mattei.
