Σχόλια:  Προσωπικά αναγνωρίζω στο έπακρο το cult status του κλασσικού πρώτου BASKET CASE, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι από εκείνους τους fans που το θεωρούν ναι μεν φρέσκο, διασκεδαστικό και πρωτότυπο, αλλά ταυτόχρονα αρκετά υπερεκτιμημένο από τη σκηνή. Όμως το συγκεκριμένο sequel, αν και αναγκαίο έτσι όπως πήγαν τα πράγματα στον εμπορικό τομέα, μάλλον δεν έπρεπε να είχε γίνει εξ αρχής, ιδίως μετά από το σχεδόν τέλειο BRAIN DAMAGE του Frank Henenlotter που είχε προηγηθεί χρονικά και έδειξε ότι ο Αμερικανός cult σκηνοθέτης έχει πλέον ωριμάσει για τα καλά από το BASKET CASE.
Το BASKET CASE 2 ξεκινάει ακριβώς από εκεί που τελείωσε το πρώτο, με τον καταρρακωμένο Duane να αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας μαζί με τον αδελφό του από το παράθυρο του sleazy ξενοδοχείου στο οποίο έμεναν στην πρώτη ταινία. Φυσικά δεν πεθαίνουν, και οι δύο καταλήγουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο όπου και νοσηλεύονται, αφού πρώτα όλη τους η προσωπική ζωή και δακρύβρεχτη ιστορία χωρισμού και εκδίκησης περνάει από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια.
 Φυσικά, ο Belial δεν είναι για πολλά- πολλά, και στην πρώτη ευκαιρία την κοπανάει από το νοσοκομείο καθαρίζοντας κάνα- δυο από το προσωπικό του, δίνοντας το ΟΚ και στον αδελφό του, Duane, έναν Kevin Van Hentenryck ο οποίος στα 5-6 χρόνια που μεσολάβησαν από το BASKET CASE μοιάζει να έπιασε την καλή, μιας και είναι τουλάχιστον 20 κιλά βαρύτερος από τότε!
 Προσπαθώντας να ξεφύγουν από αστυνομία και μέλη του τύπου που τους κυνηγούν ανελέητα, οι δύο πέφτουν πάνω στην Γιαγιά Ruth (Annie Ross), φίλη της αγαπημένης θείας του Belial, που στο παρελθόν είχε αφιερώσει τη ζωή της στο να φροντίζει αντίστοιχες περιπτώσεις σαν του Belial, κάνοντας ένα δικό της πρωτότυπο ίδρυμα για τους κατατρεγμένους της κοινωνίας. Παρόλο που όλοι νομίζουν ότι η Γιαγιά Ruth έχει πλέον βγει σε σύνταξη και δεν ασχολείται με φρικιά, στην πραγματικότητα η καλή Γιαγιά ασχολείται με το αγαπημένο της χόμπυ ακριβώς όπως και πριν, διατηρώντας το ίδρυμα της μυστικό από τον υπόλοιπο κόσμο εκτός της κόρης της (Heather Rattray) και μάλιστα βρίσκει αμέσως θέση τόσο στον Belial όσο και στον πάντα αβέβαιο και συναισθηματικό Duane.
 Ο Belial προσαρμόζεται σε χρόνο μηδέν στο νέο του περιβάλλον και μάλιστα βρίσκει και το έτερον του ήμισυ, στο πρόσωπο μιας γυναίκας με το ίδια εμφανισιακά χαρακτηριστικά, όχι όμως και ο Duane, που πλέον θέλει να αφήσει πίσω του το παρελθόν και να ζήσει χωρίς τον αδελφό του σαν κανονικός άνθρωπος.
Έλα, όμως, που κανείς από τους γύρω του δεν μοιάζει διατεθειμένος να τους αφήσει ήσυχους, καθώς μια δημοσιογράφος (Kathryn Meisle) ανακαλύπτει το κρυμμένο άσυλο της Γιαγιάς Ruth και απειλεί πλέον όχι μόνο τον Duane και τον Belial, αλλά ολόκληρη την κοινότητα απόκληρων μεταλλαγμένων της Γιαγιάς Ruth. Έτσι, ο Duane παραμερίζει τους προβληματισμούς του και αποφασίζει να μείνει για να αντιμετωπίσει και να εξαφανίσει αυτούς που απειλούν τον ίδιο, τον αδελφό του και την νέα οικογένειά τους, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι η θέση του είναι πάντα μαζί με τον αδελφό του.
 Συγκριτικά με το BASKET CASE, το BASKET CASE 2 έχει τουλάχιστον καλύτερα ειδικά εφέ, ιδίως στην περίπτωση του Belial, που πλέον είναι μηχανοκίνητο μοντέλο αντί για το cheesy stop- motion κινούμενο σχέδιο της πρώτης ταινίας. Η κίνησή του είναι αρκετά πιο ρεαλιστική, και η εμφάνισή του αρκετά πιο απειλητική. Το πρόβλημα είναι ότι στο BASKET CASE 2 δεν είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής, με τον συγκεκριμένο ρόλο να έχει πάει ασυζητητί στην Γιαγιά Ruth. Ο Belial, αλλά και ο Duane έχουν αρκετά περιορισμένο χρόνο στην οθόνη, κάτι που πάντως βοηθάει κάπως την ταινία στο να μην γίνει μια απλή απομίμηση της πρώτης.
Το ενδιαφέρον του Henenlotter αυτή τη φορά είναι ακόμα περισσότερο στο κοινωνικό στοιχείο της σχέσης μεταξύ Duane και Belial καθώς και Belial- Γιαγιάς Ruth και Duane- Suzan. Ο σκηνοθέτης ασχολείται και μέχρι ένα σημείο καταφέρνει να προβληματίσει τον θεατή με τις συγκεκριμένες σχέσεις, καθώς και με το κοινωνικό σχόλιο για την αντιμετώπιση των ατόμων με ειδικές ανάγκες από την κοινωνία μας, αλλά προσωπικά δεν νομίζω ότι κάποιος θα ξεκινούσε να δει ποτέ το BASKET CASE 2 για να προβληματιστεί με αυτά τα θέματα.
Αντίθετα, ο πραγματικός λόγος υποστηρίζεται κυρίως στο αιματηρό φινάλε από τον Henenlotter, και είναι το gore και οι σπλατεριές, οι οποίες απουσιάζουν αισθητά από το συγκεκριμένο sequel, δίνοντας στη θέση τους σε ένα εμπνευσμένο σόου φρικιών, που όμως είναι τόσο γκροτέσκ και τραβηγμένο που δυστυχώς γίνεται πολύ γρήγορα κουραστικό. Η αιματηρή δράση τόσο του Belial όσο και των νέων του φίλων συγκεντρώνεται στο τελευταίο 20λεπτο, όπου έχουμε και το πιο ενδιαφέρον και πιο έντονο κομμάτι της ταινίας, και από εκεί και πέρα η παρουσία του περιορίζεται σε ανούσιους…«διαλόγους» με τον Duane, την Γιαγιά Ruth και τους υπόλοιπους μεταλλαγμένους. Πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχουν τουλάχιστον 2 σκηνές ανθολογίας στο φινάλε, που γι αυτές και μόνο αξίζει κανείς να ασχοληθεί με την ταινία. 
Πραγματική πρωταγωνίστρια του BASKET CASE 2 είναι χωρίς αμφιβολία η γιαγιά Ruth, με μια αφιονισμένη ερμηνεία που βάζει τα γυαλιά τόσο στον «άνοστο» και βαρύ Kevin Van Hentenryck, όσο και σε όλους τους άλλους φαινομενικά πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ενώ αρκετό χρόνο στην οθόνη παίρνει και η όμορφη αλλά χωρίς ουσία (εκτός από μια καταπληκτική σκηνή που κάνει μπαμ προς το φινάλε) Heather Rattray.
Γενικά δεν θα έφτανα σε καμιά περίπτωση στο σημείο να χαρακτηρίσω το BASKET CASE 2 ως μια άξια συνέχεια του πρωτότυπου, και ο λόγος είναι ότι το βρήκα ίσως λίγο πιο διεστραμμένο και περίεργο απ’ ότι θα ήθελα. Σίγουρα η διαφοροποίηση από την τυπική σεναριακή ρουτίνα του «ψάξε και εξόντωσε» του BASKET CASE ήταν αναγκαία για να υπάρξει ξεχωριστό ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο sequel, αλλά τελικά το αποτέλεσμα μένει μια αξιοπερίεργη γραφικότητα, που ναι μεν έχει το γούστο της και παρακολουθείται ευχάριστα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ικανοποιεί τους fans της πρώτης ταινίας που θα περίμεναν κάτι ενδεχομένως περισσότερο ακραίο από τον κατά 5 χρόνια σοφότερο Frank Henenlotter.
Αντίθετα, ο σκηνοθέτης προτιμάει να κινηθεί σε μονοπάτια μαύρης κωμωδίας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την πρώτη ταινία και με περιορισμένο βαθμό επιτυχίας, αφήνοντας στην άκρη τα περισσότερα στοιχεία τρόμου και σπλάτερ για το αναμενόμενο σόου στο φινάλε. Αποτέλεσμα είναι μια χαβαλεδιάρικη ταινία, που όμως δεν μένει για πολύ χρόνο στο μυαλό και αφήνει τους fans με την απορία του γιατί ο Frank Henenlotter δεν εκμεταλλεύτηκε τα στοιχεία και την κληρονομιά του εκπληκτικού BRAIN DAMAGE που είχε κάνει δύο χρόνια πριν από το BASKET CASE 2 και προτίμησε να κινηθεί σε μονοπάτια ελαφρώς διεστραμμένης αλλά όχι και ιδιαίτερα αξιομνημόνευτης κωμωδίας.
|
