Σχόλια:  Για κοίτα να δεις που ο Avi Nesher είχε πράγματι κάνει κάτι πραγματικά καλό προτού αρχίσει τα «κόλπα» με τα DOPELLGANGER και RITUAL. Γιατί πρέπει κανείς είτε να είναι πολύ «χοντρόπετσος» ή να μην έχει καθόλου συναίσθηση του χιούμορ για να μην απολαύσει το SHE, μια ταινία από τη χρυσή δεκαετία του ’80 που αναμιγνύει την Post Apocalyptic τρέλα των αντίστοιχων Ιταλικών παραγωγών της εποχής με στοιχεία Σπαθιού & Μαγείας, ένα είδος που την εποχή είχε αναγάγει την πανέμορφη Sandahl Bergman σε σούπερ σταρ με το ρόλο της δίπλα στον Schwarzenneger στο CONAN THE BARBARIAN. Όλα αυτά με ένα δυνατό ‘80’s Metal soundtrack να δίνει γκάζια και η δράση να είναι ασταμάτητη, παρόλο που δεν έχει καμία απολύτως λογική.
Επί της ουσίας, το πρόκειται για την 8η (!) και πιο πρόσφατη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του H. Rider Haggard με το ίδιο όνομα, η πρώτη από τις οποίες εμφανίστηκε στο μεγάλο λευκό πανί το 1908 σε μορφή βωβής ταινίας μικρού μήκους, ενώ οι πιο γνωστές περιλαμβάνουν την ταινία του 1935 με τους Helen Gahagan και Randolph Scott και αυτή του 1965 της Hammer Films με την υπέροχη Ursula Andress και τα ιερά τέρατα Peter Cushing και Christopher Lee.
Το συγκεκριμένο remake κρατάει κάποια από τα στοιχεία τόσο του βιβλίου όσο και των υπόλοιπων «συγγενών» του, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για μια γενικά "ακίνδυνη" διασκευή με στόχο το χαβαλέ και την επίδειξη των καλλίγραμμων αμαζόνων και των όχι μόνο πολεμικών προσόντων τους. Το κοντινότερο που μπορώ να φανταστώ είναι ένα κράμα μεταξύ 2019: AFTER THE FALL OF NEW YORK και DEATHSTALKER, με στοιχεία που βρήκαμε τόσο στο CONQUEST όσο και στο BARBARIAN QUEEN.
 Η υπόθεση, τα γνωστά! Στην Γη μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα (ή κάποιο ολοκαύτωμα τέλος πάντων) υπάρχουν ομάδες νομάδων που προσπαθούν να εξασφαλίσουν το κομμάτι Γης τους σε έναν αφιλόξενο κόσμο. Μια από αυτές λατρεύει την She, μια αμαζόνα πολεμίστρια η οποία είναι η απόλυτη κυρίαρχος υποστηριζόμενη από εξίσου ατρόμητες (και εξίσου καυτές) πολεμίστριες που θα δώσουν τα πάντα για εκείνη. Η She είναι σκληρή, όσο και δίκαια και ένα ατυχές περιστατικό θα την κατεβάσει από το θρόνο της και θα σημάνει την έναρξη μιας μεγάλης περιπέτειας στο πλάι του γκόμενου της υπόθεσης και του καθυστερημένου φίλου του, που ψάχνουν την αιχμάλωτη από μια τοπική φυλή αδελφή του πρώτου.
Στην αρχή η συνάντησή τους δεν γίνεται με τους καλύτερους οιωνούς, μιας και ο ατρόμητος Tom (David Goss) υπήρξε αιχμάλωτος της She και της φυλής της, αλλά τώρα βρίσκονται σύμμαχοι σε ένα επικίνδυνο ταξίδι επιβίωσης μέσα στην αφιλόξενη Γη και τους κατοίκους της.
Όσο για αυτούς, κάνουν τους αντίστοιχους στο 2019: AFTER THE FALL OF NEW YORK να μοιάζουν «άχρωμοι» και χωρίς έμπνευση συγκριτικά. Έχουμε μεταλλαγμένους κάθε είδους και λογής όπως μουμιοποιημένους πολεμιστές που κραδαίνουν αλυσοπρίονα, φυλές που τη μέρα είναι το μελλοντικό ισοδύναμο με τους παρακμιακούς Ρωμαίους και τη νύχτα μεταμορφώνονται σε σαρκοφάγους λυκάνθρωπους, αντίπαλους θεούς της She με τηλεκινητικές ιδιότητες, παρανοϊκούς νέους ευγενείς- επιστήμονες, κωμικούς- φρουρούς γεφυρών που πολλαπλασιάζονται σαν τα ερπετά όταν οι φίλοι μας τους κόβουν σε κομμάτια, «θεούς» με σήμα τη σβάστικα και άλλους με σύμβολο το σφυροδρέπανο και πολλά ακόμα!
Πραγματικά ότι παράξενος και πολύχρωμος χαρακτήρας και να σκεφτεί κανείς υπάρχει μέσα στο SHE, και η ομώνυμη θεά με το επιτελείο της πέφτει πάνω του κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της προβολής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα συνεχιζόμενες σκηνές ασταμάτητης δράσης, μαχών και ξιφομαχιών που καλύπτουν το κενό πλοκής και ίντριγκας επάξια, τόσο που κανείς δε δίνει σημασία στις «κακοτοπιές».
Και πώς να γίνει κάτι τέτοιο όταν ακόμα κι όταν δεν υπάρχει δράση κάθε τόσο έχουμε καταπληκτικές ατάκες επιτηδευμένου και μη χιούμορ που θα κάνουν τον κάθε b-μουβά να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Το ρεπερτόριο είναι πραγματικά ανεξάντλητο, αλλά η αγαπημένη μου σκηνή είναι χωρίς αμφιβολία όταν οι δύο αρσενικοί πρωταγωνιστές κάθονται στο πλούσιο τραπέζι της παράξενης φυλής ευγενών.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος ο αρχηγός της φυλής αποφασίζει να βάλει λίγη μουσικούλα για να ανεβάσουν τα πνεύματα. Ο φίλος του μπρατσωμένου Tom, που μεγάλωσε στα συντρίμμια της παλιάς Γης δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό που ακούει και όταν οι γυναίκες της φυλής τον καλούν για να χορέψει μαζί τους, αυτός κρίνει σωστό να αρχίσει να τις… δαγκώνει κατά τη διάρκεια του χορού. Ο αρχηγός της φυλής βλέποντάς τον γυρίζει στον Tom λέγοντάς του με ακαδημαϊκή ψυχραιμία «Ο φίλος σου είναι κομματάκι υπέρ- ενθουσιώδης», για να πάρει την απάντηση του ενός εκατομμυρίου από τον απηυδισμένο Tom «Ο φίλος μου είναι μαλάκας!».
 Από εκεί και πέρα έχουμε μια Sandahl Bergman κούκλα, αλλά χωρίς ιδιαίτερα «θεϊκές» ικανότητες εκτός από την αποτελεσματική χρήση του σπαθιού της, σαδιστικά βασανιστήρια, gore που κυμαίνεται από το απόλυτα γελοίο μέχρι το απλά cheesy, πάμπολλες μάχες και ξιφομαχίες, καλλίγραμμες αμαζόνες και ρακένδυτους πολεμιστές και 100 λεπτά ταινίας να περνούν με τον πλέον ευχάριστο τρόπο. Όλοι οι συμπληρωματικοί χαρακτήρες είναι εμπνευσμένοι και μένουν εύκολα στη μνήμη, όπως γενικά ολόκληρη αυτή η άσκηση σε υπερβολές και κιτς αισθητική που λέγεται SHE.
Στο φινάλε υπάρχει και μια σκηνή ανεκπλήρωτου έρωτα μεταξύ της She και του γκομενιάρη Tom, που εντωμεταξύ βρήκε την αδελφή του και κατευθύνθηκε για τα ξένα, αφήνοντας πίσω του το φίλο του ικανοποιημένο στην αγκαλιά της πρώτης πολεμίστριας της She και την ίδια με μια γλυκόπικρη γεύση. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν το συγκεκριμένο φινάλε είχε την επιτυχία που θα ήθελε ο Avi Nesher, αλλά προσωπικά όπως και να ήταν το τεσσαράκι από ‘μενα είναι εξασφαλισμένο για μια από κάθε άποψη γεμάτη ταινία.
|
