Οι περίοικοι μιας κατασκήνωσης που μόλις άνοιξε σε δασώδη περιοχή αντιμετωπίζουν την οργή ενός ερημίτη, ο οποίος δεν εκτιμάει την παραβίαση του προσωπικού του χώρου.
Σχόλια:
Από τίτλο και χρονολογία λογικό είναι να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για ακόμα ένα από τα εκατοντάδες (μοιάζουν εκατομμύρια) Αμερικάνικα slasher της περιόδου, με όλα τα προβλέψιμα κλισέ παρόντα. Κατά κάποιο τρόπο έτσι είναι τα πράγματα, αλλά με κάποιες διαφοροποιήσεις από την κλασσική συνταγή που δίνουν την απαραίτητη προστιθέμενη αξία στο MEMORIAL VALLEY MASSACRE και το ξεχωρίζουν κάπως από τον σωρό. Κατ’ αρχάς ο δολοφόνος εμφανίζεται στην ολότητά του από τα πρώτα λεπτά, οπότε τουλάχιστον δεν υπάρχει αυτή η προσποιητή διάθεση για ψευτοσασπένς που συναντάμε στα περισσότερα slasher, που κρύβουν τον δολοφόνο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τονώσουν το ενδιαφέρον. Προσθέστε ότι συνήθως αυτός έχει κάποιου είδους σωματική παραμόρφωση υποτίθεται για να είναι πιο τρομακτικός όταν θα κάνει την εμφάνισή του. Τις περισσότερες φορές αυτές οι πρακτικές όχι μόνο δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, αλλά αντίθετα θάβουν όλο και περισσότερο το ήδη περιορισμένο ενδιαφέρον. Κλασσικές περιπτώσεις τα MADMAN και όλα ανεξαιρέτως τα FRIDAY THE 13TH. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το μόνο αμυδρά τρομακτικό στην εμφάνιση του κακού της ιστορίας είναι ένα μικρό ορθοδοντικό πρόβλημα, μιας και ο φίλος μας είναι ερημίτης που βρήκε το καταφύγιο του στην παρθένα φύση της κοιλάδας του τίτλου. Όμως η ησυχία του διακόπτεται από μια κατασκήνωση που πρωτοανοίγει στα λημέρια του, φέρνοντας την μοναδική στο είδος της χλωρίδα και πανίδα του τόπου αντιμέτωπη με κάθε λογής αντιπαθητικούς παραθεριστές.
Κι όταν λέμε «αντιπαθητικούς» το εννοούμε, με μοναδικές πιθανές εξαιρέσεις τους δύο πρωταγωνιστές John Kerry και Mark Mears. Ο πρώτος, πεπειραμένος ιχνηλάτης, αποκαλύπτεται ότι έχασε το γιο του στην περιοχή πριν από 17 χρόνια και ξόδεψε όλο αυτόν τον καιρό… φτιάχνοντας την εν λόγω κατασκήνωση για να έχει μια δικαιολογία για να συνεχίσει να τον ψάχνει. Ο δεύτερος πήρε τη δουλειά του 2ου τη τάξη φροντιστή της κατασκήνωσης με βύσμα τον πατέρα του, Cameron Mitchell, που έχει την ολιγόλεπτη εμφάνισή του ως ο χρηματοδότης του εγχειρήματος. Παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις των δύο υπευθύνων, οι κατασκηνωτές σπεύδουν να κάνουν οτιδήποτε απαγορεύεται και είναι πιθανό να ταράξει την ευαίσθητη ισορροπία της φύσης στην πρώτη ευκαιρία που τους δίνεται, κάτι που τσαντίζει πολύ τον ερημίτη της ιστορίας ώστε να αρχίσει να δολοφονεί τον ένα μετά το άλλο τα μέλη της κατασκήνωσης.
Με το πρώτο περιστατικό οι υπόλοιποι μαντεύουν ότι πρόκειται για δουλειά αρκούδας, οπότε παίρνουν τα όπλα και ξεκινούν το κυνήγι, το οποίο όμως γρήγορα θα τους βρει στη θέση του θηράματος, καθώς ο έμπειρος ερημίτης έχει γεμίσει θανατηφόρες παγίδες την γύρω περιοχή, ενώ είναι και αρκετά εφευρετικός αν σκεφτεί κανείς ότι έμενε στην γειτονική σπηλιά τα τελευταία χρόνια. Μετά από το αρκετά αργό πρώτο μέρος στο οποίο γίνονται οι όχι και τόσο απαραίτητες εισαγωγές στους πρωταγωνιστές και γενικά ότι πιο ενδιαφέρον έχει να κάνει με ορισμένα ημίγυμνα πλάνα και κάποιες επιθέσεις του ερημίτη, τα πράγματα ανεβαίνουν αισθητά στο δεύτερο μισό. Εκεί υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον, με τις διάφορες ομάδες κατασκηνωτών να προσπαθούν να εντοπίσουν αρχικά την αρκούδα και στη συνέχεια τον ερημίτη με αρκετά ατμοσφαιρικό τρόπο. Η πρωτοτυπία της ιστορίας έγκειται ότι όλα αυτά γίνονται στο φως της ημέρας με μόνο ελάχιστα νυχτερινά πλάνα να υπάρχουν συνολικά στην ταινία. Η συγκεκριμένη απόκλιση από τον κανόνα προσωπικά δε με χάλασε καθόλου, καθώς δεν χάνεται τίποτα από τις λεπτομέρειες των διαφόρων φόνων. Και δεδομένου ότι όλοι οι συμπληρωματικοί χαρακτήρες είναι αχώνευτοι και απόλυτα αναλώσιμοι, κάτι τέτοιο φαίνεται ακόμα θετικότερο. Από εκεί και πέρα έχουμε και το απαραίτητο ξεδίπλωμα της ιστορίας, σχετικά με την ταυτότητα και την ιστορία του ερημίτη, το οποίο όσο και αν δεν είναι πρωτότυπο δίνει το απαραίτητο ενδιαφέρον και δένει καλύτερα τις αιματηρές επιθέσεις, που πάντως δεν είναι κάτι το φοβερό ιδίως για fans των slasher.
Πάντως γενικά η ταινία φέρνει πιο πολύ σε JUST BEFORE DAWN παρά σε FRIDAY THE 13TH, τόσο σε υπόθεση όσο και σε ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να πιάνει τα επίπεδα ποιότητας του κλασσικού αυτού slasher παρά σε ελάχιστα σημεία. Λίγες εκπλήξεις, κάποιες αρκετά καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές και οι προαναφερόμενες διαφοροποιήσεις από το συνηθισμένο ρεπερτόριο των slasher κάνουν το MEMORIAL VALLEY MASSACRE μια ενδιαφέρουσα ταινιούλα για τους φίλους του είδους. Μάλιστα, το φινάλε είναι αρκετά πρωτότυπο και θα τολμούσα να πω αρκετά συγκινητικό, κάτι που το βάζει στην «καλή» πλευρά της ατελείωτης λίστας των slashers της δεκαετίας του ’80.
Κι όταν λέμε «αντιπαθητικούς» το εννοούμε, με μοναδικές πιθανές εξαιρέσεις τους δύο πρωταγωνιστές 
Με το πρώτο περιστατικό οι υπόλοιποι μαντεύουν ότι πρόκειται για δουλειά αρκούδας, οπότε παίρνουν τα όπλα και ξεκινούν το κυνήγι, το οποίο όμως γρήγορα θα τους βρει στη θέση του θηράματος, καθώς ο έμπειρος ερημίτης έχει γεμίσει θανατηφόρες παγίδες την γύρω περιοχή, ενώ είναι και αρκετά εφευρετικός αν σκεφτεί κανείς ότι έμενε στην γειτονική σπηλιά τα τελευταία χρόνια.
