Σχόλια:  Όταν κάποιος έχει δει τα JUNGLE HOLOCAUST, CANNIBAL HOLOCAUST και HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK δε μπορεί παρά να έχει απαιτήσεις όταν βλέπει το όνομα του Ruggero Deodato στα credits οποιασδήποτε ταινίας είτε ως Roger Franklin όπως εδώ, είτε με οποιοδήποτε άλλο ψευδώνυμο. Ο Ιταλός σκηνοθέτης άρχισε πολύ ελπιδοφόρα στη χρυσή εποχή του Ιταλικού εμπορικού σινεμά, αλλά στην πορεία κάπου μαζί έχασαν το δρόμο τους.
 Το μεν Ιταλικό σινεμά σιγά- σιγά άρχισε να αργοπεθαίνει, για να φτάσει σήμερα στο σημείο να βγάζει καινούριο υλικό άξιο αναφοράς μόνο ο Dario Argento και η παρέα του, o δε Deodato αντί με το πέρασμα του χρόνου οι ταινίες του να ανεβαίνουν σε ποιότητα έγινε ακριβώς το αντίθετο.
Αυτή η εισαγωγή ίσως να προϊδεάσει περισσότερο αρνητικά απ’ όσο θα έπρεπε, μια και το "RIDERS OF ATLANTIS" είναι μια άκρως διασκεδαστική και γεμάτη ρυθμό ταινία, αλλά για τα στάνταρντς που είχε θέσει ο Deodato δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφτεί που πήγε όλο το ταλέντο, η τεχνική και η ευρηματικότητα που όλοι θαυμάσαμε στα CANNIBAL HOLOCAUST και HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK.
Το κύριο προσόν του RAIDERS OF ATLANTIS, εκτός από τη συνεχή δράση, είναι το ανεπιτήδευτο χιούμορ που προκύπτει από τους ξεκαρδιστικούς διαλόγους και καταστάσεις, όσο και από τις άνευ προηγουμένου ερμηνείες σχεδόν όλων των πρωταγωνιστών. Μόνο ο βετεράνος του Ιταλικού giallo και τακτικός στις ταινίες με κανίβαλους, Ivan Rassimov, διασώζεται κάπως δίνοντας μια τουλάχιστον πειστική ερμηνεία, αλλά που και πάλι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος μιας και το ντουμπλάρισμά του είναι τουλάχιστον φρικαλέο!
Το σενάριο είναι τόσο μπερδεμένο και χωρίς λογική ή ίχνος αληθοφάνειας, που νομίζει κανείς ότι το ανακάλυπταν καθώς γύριζαν κι ανάλογα με τις εκάστοτε εμπνεύσεις των συντελεστών. Πάντως γενικά έχει να κάνει με δύο σκληρούς μισθοφόρους που σμίγουν με μια ομάδα επιστημόνων την αυγή που η μυθική Ατλαντίδα και ο πληθυσμός της, λόγω κάποιου περίεργου φυσικού φαινομένου, αναδύεται από το βυθό.
Το κακό της υπόθεσης είναι ότι οι κάτοικοι είναι κάτι μεταξύ των μονομάχων του MAD MAX 2 και των φουτουριστικών συμμοριτών του Enzo G. Castellari στα BRONX WARRIORS και THE NEW BARBARIANS. Και όσο για σαδισμό, άλλο τίποτα! Οι ντυμένοι με φανταχτερά γυαλιστερά ρούχα κάτοικοι της Ατλαντίδας σκοπεύουν να επαναφέρουν τον πολιτισμό τους εξαφανίζοντας αυτόν της Γης. Και όσο ελκυστικό και αν φαντάζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, οι φίλοι μας δεν το ανέχονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να το αποτρέψουν.
Καθώς, λοιπόν, πηγαίνουμε προς τα εκεί, ο θεατής θα γίνει μάρτυρας σκηνικών απείρου κάλους, όπως τη διακήρυξη- προειδοποίηση του αρχηγού των Ατλαντιδιανών (;) ότι όλοι οι γήινοι «θα Ε-Κ-Τ-Ε-Λ-Ε-Σ-Τ-Ο-Υ-Ν», χωρίς όμως το σαρδόνιο γέλιο που θα μάντευε κανείς ότι θα ακολουθούσε, την σχεδόν γελοία ανάδυση της Ατλαντίδας, φανερά με εφέ μινιατούρες που θα κάνουν και τον πιο γκρινιάρη θεατή να χαμογελάσει, και βέβαια την φοβερή έμπνευση κάποιων να βάλουν όλα τα θύματα πυροβολισμών να ουρλιάζουν με δύναμη όταν τους βρίσκει η σφαίρα, και πιστέψτε με, είναι πάρα πολλά! Επίσης αξέχαστη θα μείνει η σκηνή της πρώτης συνάντησης των ηρώων μας με τους κατοίκους της Ατλαντίδας, όπου ένα από τα πιο φιλήσυχα μέλη προσπαθεί να αποτρέψει τα χειρότερα πηγαίνοντας στο τετ-α-τετ με τους καθ’ όλα εχθρικούς αντιπάλους με τα χέρια ψηλά και φωνάζοντας «Όχι άλλο αίμα, όχι άλλο αίμα»!
Συγκεκριμένα, οι τραγελαφικοί διάλογοι δεν έχουν σταματημό στο RAIDERS OF ATLANTIS και ίσως είναι το κυριότερο προσόν της ταινίας, μετά το ομολογουμένως πολύ πιστολίδι. Προς το τέλος, ο Deodato το γυρνάει και λίγο προς RAIDERS OF THE LOST ARK μεριά, μέχρι το ξαφνικό και τυπικά αταίριαστο φινάλε, έτσι για να συμπληρωθεί το παζλ μιας πολύ διασκεδαστικής ταινίας, που όμως ίσως να απογοητεύσει όσους περιμένουν τα γνωστά από τον Deodato.
Στα θετικά, πάντως, εκτός από τον τρομερό ρυθμό, είναι το πολύ καλό funky electro soundtrack των Guido De Angelis και Maurizio De Angelis, ενώ έχετε και τα μάτια σας ανοιχτά για μια μικρή εμφάνιση του Michelle Soavi (STAGE FRIGHT, DELLAMORTE DELLAMORE).
Η βία είναι αρκετή, όπως και στην άλλη προσπάθεια δράσης του Deodato, CUT AND RUN, με παλουκώματα, αποκεφαλισμούς, σπασμένα γυαλιά να καρφώνονται στο πρόσωπο και άλλα συναφή θεάματα, αλλά τα ειδικά εφέ δεν είναι επιπέδου αντάξιου του Deodato, που από τον σόκιν ρεαλισμό των αντίστοιχων του CANNIBAL HOLOCAUST ξεπέφτει εδώ σε ερασιτεχνικά και «βιαστικά» στην καλύτερη περίπτωση εφέ, όπως τη σκηνή όπου ένα βέλος εισέρχεται με δύναμη στο στόμα μιας φτωχής κοπέλας, που όμως το κεφάλι της που βλέπουμε εμείς είναι ένα κακοκαμωμένο και στραβό πλαστικό κεφάλι κούκλας, που μοιάζει σαν να έλιωσε από τον ήλιο! Είναι σίγουρα δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι υπεύθυνοι για τα ειδικά εφέ είναι οι Maurizio Trani και Gino De Rossi, που στο παρελθόν εξέπληξαν τους πάντες με τα καταπληκτικά ειδικά εφέ τους στα THE BEYOND και THE NIGHTS OF TERROR.
Αν από την άλλη κανείς δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις δύσκολα θα χάσει με το RAIDERS OF ATLANTIS, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι τόσο κακό που μπορεί να γίνει πολύ καλό αν πας με τα νερά του!
|
