Σχόλια:  Όταν ήμουν μικρός και είχα πρωτοδεί το DRACULA A.D. 1972 (ξέρετε, εκείνη την περίοδο που στα δύο κρατικά τηλεοπτικά κανάλια παίζονταν όλες οι κλασσικές ταινίες της Hammer Films) είχα ενθουσιαστεί με αυτήν την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του μύθου το ’ρχοντα του Σκότους στη σύγχρονη εποχή.
Κοντά 20 χρόνια πέρασαν μέχρι που το ξαναείδα και κατάλαβα τελικά πόσο εύκολα ενθουσιαζόμουν με τις ταινίες του Δράκουλα μικρός. Δεν χρειαζόταν παραπάνω από 15 λεπτά παρουσίας του μεγάλου Christopher Lee στην οθόνη για να θεωρήσω ότι «τα λεφτά μου έπιασαν τόπο».
 Η συγκεκριμένη, προτελευταία ταινία της Hammer με ήρωα τον βασιλιά των Βρικολάκων, σηματοδοτεί την χωρίς αμφιβολία παρακμή του πιο αγαπητού ήρωα στο σινεμά τρόμου, κάτι που ακόμα κι ο μεγάλος Christopher Lee μυρίστηκε εκείνη την περίοδο και πήρε την απόφαση δύο χρόνια μετά να μην ξαναφορέσει τη μαυροκόκκινη κάπα και τη μασέλα με τους κυνόδοντες.
Η ταινία αρχίζει με μια μονομαχία του Δράκουλα με τον Van Helsing το 1872, όπου ο τελευταίος καταφέρνει να εξοντώσει τον ’ρχοντα του Σκότους πριν το θάνατό του.
100 χρόνια μετά, μια παρέα νέων με ηγέτη τον μυστηριώδη Johnny Alucard (Christopher Neame) οργανώνει μια μαύρη τελετή με απώτερο σκοπό να επαναφέρει τον Δράκουλα στη ζωή. Ο Alucard έχει εξασφαλίσει το δαχτυλίδι και λίγη από τη στάχτη του Δράκουλα από έναν πρόγονό του, και επίσης έχει φροντίσει στην παρέα τους να βρίσκεται η Jessica Van Helsing (Stephanie Beacham), η εγγονή του απόγονου του Van Helsing που κατέστρεψε το Δράκουλα το 1872.
 Ο χώρος της τελετής είναι μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία- νεκροταφείο, που (όχι τυχαία) βρίσκεται τόσο ο τάφος του προ- προ- πάππου της Jessica, όσο και ο τάφος του βασιλιά των Βρικολάκων.
Μετά από την αρκετά εντυπωσιακή τελετή, και ενώ οι περισσότεροι από τους νέους την κοπάνησαν από τον φόβο τους, ο Δράκουλας ξαναζεί και έχει ψηλά στη λίστα του την οριστική εξόντωση της οικογένειας Van Helsing.
 Σχεδόν από τις πρώτες σκηνές που εκτυλίσσονται στο 1972, ο θεατής καταλαβαίνει ότι ο συγκεκριμένος Δράκουλας είναι αμήχανος, cheesy και χωρίς ιδιαίτερη φαντασία και διάθεση από τους συντελεστές του. Στις πρώτες σκηνές έχουμε την παρέα της Jessica και του Johnny σε μπαράκι να απολαμβάνουν τα ροκάκια της εποχής, όμως με τελείως ακαδημαϊκό και αδιάφορο τρόπο παρουσίασης από τον Alan Gibson. Η αναγγελία της σατανικής τελετής από τον Johnny έρχεται τόσο φυσιολογικά και αναπόφευκτα, που έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι τι σάντουιτς μπορώ να φτιάξω κατά τη διάρκεια της! Τελικά δεν το έκανα, και ευτυχώς γιατί κατά τη διάρκειά της απόλαυσα υπερβολικές γκριμάτσες, ιδίως από τον φρενήρη Johnny Alucard, που ομολογουμένως ήταν αρκετά διασκεδαστικές!
 Σίγουρα περισσότερο από τον Κόμη Δράκουλα, ο χρόνος του οποίου στην οθόνη είναι απελπιστικά λίγος. Χωρίς υπερβολή, σχεδόν ακόμα θυμάμαι όλες τις ατάκες του Chris Lee, που άνετα χωρούν σε μια σελίδα A4! Μάλιστα, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, αφού ο Δράκουλας δεν ξεμυτάει ούτε για μια στιγμή από το καταφύγιό του (την παλιά εκκλησία), και αφήνει την «βρομοδουλειά» στους νέους υπηρέτες του που μόλις πήραν το χρίσμα του βαμπίρ.
Μόνο η πολύ καλή παρουσία του Peter Cushing στο ρόλο του απόγονου του Van Helsing αποζημιώνει λιγάκι τους fans της Σχολής της Hammer, ενώ η αναπόφευκτη τελική μονομαχία του με τον άρχοντα του Σκότους είναι- όπως άλλωστε και ολόκληρη η ταινία- σύντομη, χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις και αδιάφορη.
 Αναγνωρίζω ότι η μεταφορά του μύθου του Δράκουλα στη σύγχρονη εποχή ήταν μια επιβεβλημένη κίνηση έτσι ώστε να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον του κοινού για τον Βασιλιά του Τρόμου, αλλά οι διαφωνίες μου έχουν να κάνουν με το ότι η κίνηση αυτή έγινε όταν ο κλασσικός γοτθικός Δράκουλας του 17ου αιώνα δεν είχε ακόμα «ξοφλήσει». Όπως πολλοί από τους οπαδούς της σειράς της Hammer, έτσι κι εγώ πιστεύω ότι η ιστορική Αγγλική εταιρία ολίγον τι βιάστηκε να δώσει ένα τέρμα στις ταινίες εποχής του Δράκουλα.
Αυτό φαίνεται από την προχειρότητα την οποία αναδύει η συγκεκριμένη ταινία, που μοιάζει να έγινε χωρίς ιδιαίτερο προγραμματισμό και μεθοδικότητα. Σίγουρα, έχει μια γοητεία που συναντάμε στις περισσότερες ταινίες με τους συγκεκριμένους πρωταγωνιστές, αλλά γενικά ξεχνιέται αρκετά εύκολα, μιας και δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει, ούτε ακόμα από αυτά που οι φίλοι της Hammer είχαν συνηθίσει να βρίσκουν στις ταινίες του Δράκουλα, και συγκεκριμένα gore και γυμνό, που εδώ είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
 Το ίδιο περίπου τροπάριο συνεχίστηκε και με την επόμενη και τελευταία ταινία του Δράκουλα από τα στούντιο της Hammer, THE SATANIC RITES OF DRACULA, κάτι που οδήγησε στον άδοξο τερματισμό της αγαπημένης αυτής σειράς, παρόλο που προσωπικά την τοποθετώ μέσα στις καλύτερες του Δράκουλα και σίγουρα ανώτερη από το DRACULA A.D. 1972
Γενικά απογοητευτικό, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό δεν θα πτοήσει τους φανατικούς του βασιλιά των βρικολάκων. Λογικό είναι άλλωστε κάτι τέτοιο, μιας και οι μεταγενέστερες παραγωγές που δεν ήρθαν από το στούντιο της Hammer δεν μπόρεσαν να χαρίσουν χαμόγελο στα χείλια τους. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, η επόμενη σχετικά καλή ταινία του Δράκουλα στη μεγάλη οθόνη ήταν το πολυδιαφημισμένο mainstream όχημα των Coppolla- Keanu Reeves.
Αααχ, δύσκολοι καιροί, ακόμα και γι αυτόν τον ’ρχοντα του Σκότους. |
