Σχόλια:  Μην με παρεξηγήσετε, γουστάρω ανεξάρτητες παραγωγές που κόστισαν 1000 δολάρια, όπως και ο κάθε μέσος φίλος του cult σινεμά, αλλά η συγκεκριμένη ταινιούλα του Jim Van Bebber μου έμοιασε αρκετά επιτηδευμένη, στην κλασσική συνταγή νέων δημιουργών που δεν έχουν και τόσο πολύ ταλέντο, αλλά θέλουν να τσεπώσουν μπαμ- μπαμ.
Η συνταγή είναι απλή. Βάλε μέσα στην ταινία όση περισσότερη βία, δυσάρεστες καταστάσεις και αντικοινωνική συμπεριφορά μπορείς, και έτσι θα καλυφθούν οι χτυπητές ατέλειες της παραγωγής σε budget, φαντασία και τελικά ταλέντο. Τι διάβολο, θα σκέφτηκε ο σκηνοθέτης; Το ίδιο δεν έκανε και ο Sam Raimi με το THE EVIL DEAD ή ο Roger Michael Watkins με το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET και τελικά καθιερώθηκαν στο cult στερέωμα;
Ναι, αλλά με μια μικρή διαφορά. Τόσο το THE EVIL DEAD όσο και το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET ήταν άκρως πρωτοποριακά την εποχή που κυκλοφόρησαν, κάτι που σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς για την απόλυτα διασκεδαστική, αλλά άκρως κλισσαρισμένη και προβλέψιμη ιστορία εκδίκησης που βλέπουμε στο DEADBEAT AT DAWN.
Ο κεντρικός ήρωας είναι ο Goose, ακριβώς αυτό που θα έλεγαν οι Αμερικανοί “Poor White Trash”, χωρίς ελπίδα για το μέλλον και χωρίς ιδιαίτερη εξυπνάδα, και συν όλα τα’ άλλα πρεζόνι και αδίστακτος φονιάς. Ο δικός μας, που ερμηνεύει με πάθος ο σκηνοθέτης Jim Van Bebber, είναι μαχητής του δρόμου που όταν γνωρίζει την κατάλληλη γυναίκα αποφασίζει να τα παρατήσει και να έρθει στο σωστό δρόμο. Έλα, όμως, που οι αντίπαλοι του δεν τον αφήνουν, γιατί σε ανύποπτο χρόνο καθαρίζουν την αγαπημένη του, φυσικά με τον πιο βίαιο και φρικτό τρόπο που μπορούσε να φανταστεί ο Jim Van Bebber όταν έγραφε το σενάριο.
Ο Goose τρελαίνεται μόλις αντικρίζει τα ματωμένα υπολείμματα της πρώην γυναίκας του και ορκίζεται να πάρει εκδίκηση. Πριν απ’ αυτό, όμως, αρχίζει τις βόλτες στα αφιλόξενα σοκάκια της πόλης φωνάζοντας σπιρτόζικες ατάκες όπως «MOTHERFUCKEEERRRSSS!» και «I Hate People!», μαστουρώνει με ηρωίνη και μετά πηγαίνει στο «σπίτι» του πατέρα του, που επίσης είναι πρεζόνι, χαμένος στον κόσμο του. Εκεί παίρνει τη δόση του από ακόμα περισσότερη μιζέρια και μαυρίλα, μιας και ο σεβαστός πατέρας το μόνο που θέλει είναι το χρήμα που έχει στην τσέπη του ο Goose για να το ρίξει όλο στην αρρώστιά του. Έτσι, ο ήρωάς μας φεύγει απογοητευμένος, έχοντας προς στιγμή ξεχάσει τη δίψα του για εκδίκηση.
Όμως, η τύχη τον φέρνει ξανά στην παλιά του συμμορία, που τώρα διευθύνει άλλος στη θέση του Goose, που μάλιστα έχει συμπράξει με τους τύπους της αντίπαλης συμμορίας που κατακρεούργησαν την γυναίκα του. Έτσι, ο δρόμος για εκδίκηση ανοίγει διάπλατα.
Προσωπικά, πέρα από την πάααρα πολύ επιτηδευμένη συνάντηση του ήρωα με τον πατέρα του, που απλά τονίζει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ο ήρωας και το πόσο του κόστισε ο χαμός του αγαπημένου του προσώπου, στοιχεία απαραίτητα για την θεμελίωση της επερχόμενης εκδίκησης, βρήκα το συγκεκριμένο κομμάτι του DEADBEAT AT DAWN λίγο ανεπαρκές και με πολλές τρύπες στην πλοκή.
Αυτό όμως δε μειώνει καθόλου το φινάλε, που πραγματικά είναι ένας καταιγισμός δράσης, βίας και gore όπως έχουμε δει σε ελάχιστες ταινίες και βέβαια είναι όλα τα λεφτά της ταινίας. Πριν απ’ αυτό, κάποια ψυχεδελικά πλάνα που θέλουν να τονίσουν την διαταραγμένη ψυχοσύνθεση του ήρωα με χρήση έγχρωμων strobe προβολέων και ακαθόριστων χρωμάτων δεν συγκινούν και πολύ, ενώ η όλη ατμόσφαιρα αποσύνθεσης και παρακμής ναι μεν λειτουργεί αρκετά καλά, αλλά μειώνεται από τις cheesy και ερασιτεχνικές ερμηνείες σχεδόν όλων των πρωταγωνιστών.
Πάντως το όραμα του Jim Van Bebber είναι διάχυτο καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και αυτό πρέπει κανείς να του το αναγνωρίσει. Θέλετε η έλλειψη εμπειρίας του την εποχή, θέλετε λιγάκι η έλλειψη ταλέντου και πρωτοτυπίας δεν τον βοήθησαν να δώσει 100% αυτό που είχε στο μυαλό του.
Σε κάθε περίπτωση οι fans των b-movies και των πολύ βίαιων περιπετειών δράσης δύσκολα θα απογοητευθούν και σίγουρα θα ψάξουν τα καλά σημεία σ’ αυτή την ταινία που προσωπικά μου θύμισε πάρα πολύ μια άλλη ανεξάρτητη Αμερικάνικη ταινία που βγήκε περίπου την ίδια εποχή, το COMBAT SHOCK από την Troma. Το κλίμα και στις δύο ταινίες είναι σχεδόν ταυτόσημο, κατάμαυρο, sleazy και απαισιόδοξο. Και παρόλο που το θέμα τους είναι αρκετά διαφορετικό, πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην εντοπίσει αμέσως τα κοινά στοιχεία των ηρώων και στις δύο ταινίες.
Αρκετά ψυχαγωγικό, βίαιο και αιματηρό, με ένα φινάλε που βγάζει φωτιές, αλλά σε κάθε περίπτωση υπερεκτιμημένο από την cult κοινότητα, ιδίως στην Αμερική.
|
