Σχόλια:  Από το 1981 περίμεναν οι οπαδοί του Fulci το νέο ZOMBIE 2 ενώ οι φήμες για γυρίσματα μιας συνέχειάς του σε 3-D οργίαζαν από την κυκλοφορία του ZOMBIE 2 το 1979. Τελικά το ZOMBI 3 γεννήθηκε το 1988 στις Φιλιππίνες σε σενάριο του Claudio Fragasso, και είναι περιττό να πούμε ότι δεν ήταν αυτό που περίμεναν οι απανταχού οπαδοί του Fulci και των ζωντανών νεκρών.
Πολύ μεγάλη παραφιλολογία έχει αναπτυχθεί σχετικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε το ZOMBI 3. Σε διάφορες συνεντεύξεις του, ο Fulci δήλωνε ότι ο λόγος που έκανε το ZOMBI 3 ήταν γιατί «ο καθένας κάποια στιγμή πρέπει να τρώει». Σύμφωνα με τον ίδιο, μόνο 50 περίπου λεπτά από την ταινία μπορούν να αποδοθούν στον ίδιο, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το έργο λόγω ολοένα αυξανόμενων προβλημάτων υγείας που είχαν κάνει την εμφάνισή τους και παρέμειναν μέχρι το τέλος της καριέρας του και τον θάνατό του το 1996 από πάθηση σχετική με το διαβήτη.
Ο σεναριογράφος Claudio Fragasso όμως είχε διαφορετική άποψη. Δήλωσε ότι το αρχικό σενάριό του είχε πολύ μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, την οποία ο Fulci δεν κατανοούσε, με αποτέλεσμα να σκίσει με τον τσαμπουκά αρκετές σελίδες από το σενάριο, χωρίς μάλιστα να ζητήσει την άδεια του Fragasso! Έτσι η τελική κόπια του ZOMBI 3 ήταν στα 50 λεπτά, κάτι που δεν ήταν αποδεκτό τόσο από τους παραγωγούς όσο και από τον Fragasso. Έτσι η ομάδα παραγωγής αναγκάστηκε να γυρίσει πρόσθετες σκηνές με τους εναπομείναντες ηθοποιούς, μιας και τα συμβόλαια των περισσότερων πρωταγωνιστών του ZOMBI 3 είχαν λήξει και βρίσκονταν σε άλλες δουλειές.
Ποιόν θα φωνάξεις για μια τόσο άχαρη και μη καλλιτεχνική δουλειά σαν το ταίριασμα των καινούργιων σκηνών στο αρχικό υλικό; Μα φυσικά τον Bruno Mattei, δημιουργό του HELL OF THE LIVING DEAD και άλλων αντίστοιχων κλασσικών όπως το RATS: NIGHT OF TERROR. Ο Bruno Mattei, γνωστός για την έλλειψη ταλέντου του, μαζί με τον Fragasso έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να θάψουν την όποια υποψία γνησιότητας και πρωτοτυπίας στο ZOMBI 3, και τελικά πέτυχαν να καταδικάσουν την ταινία με το να εισάγουν δεύτερη (αδιάφορη) πλοκή στα δρώμενα που αναλώνονταν σε φτηνιάρικές σκηνές δράσης και ατέλειωτες άσκοπες βόλτες από τους πρωταγωνιστές (κυρίως τους Ottaviano Dell'Acqua και Massimo Vanni που ήταν οι μοναδικοί από το αρχικό cast που παρέμειναν στις Φιλιππίνες μετά την αποχώρηση του Fulci).
Όσοι έχουν κάποια ιδέα από το έργο του συμπαθέστατου, αλλά χωρίς αμφιβολία ατάλαντου Bruno Mattei, δεν θα δυσκολευτούν να ξεχωρίσουν τις σκηνές του από αυτές του Fulci. Ενώ στα κομμάτια του Fulci υπάρχει αρκετά καλή ατμόσφαιρα και γενικά φαίνεται ότι η ταινία κάτι πάει να κάνει, έρχονται οι προσθήκες των Mattei και Fragasso για να γκρεμίσουν ότι κατάφερε έστω και σε μικρό βαθμό ο μεγάλος Maestro.
 Η πλοκή δεν βοηθάει και πολύ, ούτως ή άλλως, δανειζόμενη στοιχεία από το HELL OF THE LIVING DEAD και RETURN OF THE LIVING DEAD, διηγείται την ιστορία ενός πειραματικού ορού που δεν πάει και τόσο καλά, μετατρέποντας όσους έρθουν σε επαφή μαζί του σε αιμοδιψή ζόμπι. Μετά την καίρια (όπως πάντα) παρέμβαση του στρατού, το αέριο απλώνεται σε όλη την περιοχή προτού πει κανείς RETURN OF THE LIVING DEAD, και ο χαβαλές αρχίζει.
Από gore το ZOMBI 3 δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες ταινίες του Fulci, και κακά τα ψέματα, αυτό είναι και το δυνατότερο ατού της ταινίας. Πρόσωπα ξεσκίζονται, άνθρωποι κανιβαλίζονται, φάτσες λιώνουν και πολλά άλλα δοσμένα με πολύ καλά ομολογουμένως ειδικά εφέ που σίγουρα θα ικανοποιήσουν όλους τους κυνηγούς gore.
Όλα τα άλλα στοιχεία, όμως πηγαίνουν περίπατο. Τα ζόμπι στο ZOMBI 3 είναι ευρηματικά, καθώς πότε- πότε είναι τα γνωστά αργοκίνητα ζόμπι που μουγκρίζουν και γενικά περιμένουν να πυροβοληθούν, άλλες φορές στήνουν ενέδρες και πηδούν με ταχύτητα από το ταβάνι και τις στέγες των κτιρίων πάνω στα πιθανά θύματά τους (για να συνεχίσουν στο κλασσικό αργό μοτίβο μετά), άλλες φορές κρατούν χαντζάρες και κινούνται πολύ γρήγορα, και άλλες φορές... μιλάνε!! Επίσης, δεν υπακούν και στους κανονισμούς των ζόμπι, μιας και δεν είναι απαραίτητο να πυροβοληθούν στο κεφάλι για να εξοντωθούν. Παρεμβάσεις που ξεκάθαρα παραπέμπουν σε RETURN OF THE LIVING DEAD.
Παρόλα αυτά, το ZOMBI 3 έχει τουλάχιστον δύο σκηνές ανθολογίας. Πρώτα πρώτα τα πουλιά- ζόμπι που αν και η παρουσία τους είναι αρκετά σύντομη έχει πολύ χαβαλέ, και δεύτερον και καλύτερο η αποθεωτική σκηνή με το νεκροζώντανο κεφάλι που κάνει το άλμα του θανάτου μέσα από το ψυγείο, μια σκηνή για την οποία ο Fulci δήλωσε ότι ίσως είναι το μοναδικό στοιχείο στο ZOMBI 3 για το οποίο είναι πραγματικά υπερήφανος.
Από τη μέση και μετά, η ταινία μοιάζει να μην πηγαίνει πουθενά, και η βαρεμάρα και ακινησία απλά διακόπτεται κατά καιρούς για την επίδειξη ακραίων σκηνών gore έτσι για να ανάψουν τα αίματα.
Το φινάλε είναι κάτι σαν ρουτινιάρικη εκδοχή του NIGHT OF THE LIVING DEAD, με ανθρώπους με στολές απολύμανσης να σκοτώνουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους, ανεξάρτητα από το αν είναι ζόμπι ή όχι, και κινείται σε γενικές γραμμές σε περιοχή ταινίας δράσης (σίγουρα δουλειά του Mattei), αλλά πολύ τετριμμένης και χωρίς φαντασία, θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος. Μέχρι, φυσικά, την ξεκαρδιστική τελική σκηνή, όπου ο DJ που κατά τη διάρκεια της ταινίας ανακοίνωνε τα έκτακτα δελτία ειδήσεων έχει πια μετατραπεί σε ζόμπι και... αφιερώνει το επόμενο τραγούδι του σε «όλους του ζωντανούς νεκρούς στην γειτονιά»!!! Φοβερή φάση χωρίς αμφιβολία, που μόνο κάποιος χωρίς αίσθηση του χιούμορ δε θα εκτιμήσει.
Η συντριπτική πλειοψηφία του τύπου βιάστηκε να θάψει το ZOMBI 3, και είναι ο κύριος λόγος που η ταινία έχει μείνει στα αζήτητα, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει υλικό που θα ικανοποιήσει τους απανταχού κυνηγούς gore και λάτρεις των ζόμπι. Έχει πλάκα, έστω και μη επιτηδευμένη, έχει αρκετή δράση, gore και τζερτζελέ, ενώ κατά την προσωπική μου άποψη είναι πολύ πιο διασκεδαστική από την αντίστοιχη δουλειά του Bruno Mattei στο HELL OF THE LIVING DEAD.
Όχι ότι αυτό λέει κάτι, βέβαια. Εγώ προσωπικά δε συμφωνώ με τους παραπάνω αφορισμούς και συστήνω να το δοκιμάσετε από μόνοι σας και να αγνοείστε τις κριτικές. Σίγουρα δεν είναι ZOMBIE 2, ούτε καν THE NIGHTS OF TERROR, και δεν έχει την ατμόσφαιρα που βρίσκουμε συνήθως σε ταινίες του Fulci, αλλά όπως όλες οι Ιταλικές παραγωγές με ζόμπι έχει γοητεία και αρκετά στοιχεία για να ικανοποιήσει τους φίλους του είδους, έστω και για λίγο, έστω και από τη σκοπιά του «τόσο κακό που είναι καλό».
|
