Ένα δολοφονικό ον παραμονεύει στα τούνελ του Λονδρέζικου Μετρό και σκοτώνει όποιον συναντάει. Μία γυναίκα παγιδεύεται μαζί με έναν άστεγο μετά το κλείσιμο του Μετρό και προσπαθούν να γλιτώσουν από το πλάσμα.

Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το CREEP, αλλά ούτε και ότι με απογοήτευσε. Είναι μια ταινία ατμοσφαιρική και κατά διαστήματα τρομακτική που καταφέρνει να διατηρεί ένα σχετικό ενδιαφέρον στα μόλις 80 λεπτά διάρκειάς της. Η φωτογραφία στα ανήλιαγα τούνελ και μυστικά δωμάτια του Λονδρέζικου Μετρό είναι εντυπωσιακή, ιδίως σε εμένα που έζησα κάποια χρόνια της ζωής μου στην Αγγλική πρωτεύουσα και πολλές εικόνες μου φάνηκαν πολύ οικείες, όπως η αδιαφορία του κόσμου προς τους άστεγους, η εκθαμβωτική ώρες- ώρες ησυχία μέσα στους σταθμούς και στα βαγόνια του Tube όπως το λένε οι Λονδρέζοι, ακόμα και όταν αυτά είναι κατάμεστα και πολλά άλλα.

Παράλληλα, είναι φανερά επηρεασμένο από μια από τις αγαπημένες μου Αγγλικές ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’70, το RAW MEAT και αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να το συμπαθήσω.

Όμως, η κοινή γραμμή κριτικών και κοινού φαίνεται ότι είναι να καταδικάζει την ταινία λόγω έλλειψης συμπαθητικών χαρακτήρων. Η μία είναι υπεροπτική σκύλα που σου δίνει την εντύπωση ότι θα πατήσει επί πτωμάτων για να γίνει το δικό της, ο άλλος τελειωμένο πρεζόνι- άστεγος που μένει στα γεμάτα αρουραίους τούνελ του υπογείου και ο μοναδικός έστω και αμυδρά συμπαθής χαρακτήρας, ο έγχρωμος εργάτης του υπονόμου είναι πολύ λίγο χρόνο στην οθόνη και στο τέλος κι αυτός τα χαλάει με την υστερική συμπεριφορά του.

Σαν να μην έφτανε αυτό, υπάρχουν αραιά και που στοιχεία τα οποία προσπαθούν να δώσουν λίγο βάθος στην πλοκή, όπως η ανακάλυψη του παιδικού δωματίου του πλάσματος και οι υπαινιγμοί ότι κάποιου είδους πειράματα είχαν διεξαχθεί στο πλάσμα, αλλά όλα μένουν ημιτελή καθώς κανένα απ’ αυτά τα στοιχεία δεν εξετάζεται εις βάθος.

Άλλοι το κατηγορούν ότι βασίζεται σε παγιωμένες σπλάτερ τεχνικές, με το gore να αντικαθιστά το σασπένς και την δεμένη πλοκή.

Προσωπικά πιστεύω ότι το CREEP παρόλα τα μειονεκτήματά του, είχε το «κάτι» που χρειάζεται μια ταινία τρόμου για να γίνει αποτελεσματική. Αυτό το κάτι είναι χωρίς αμφιβολία το πλάσμα, που ακόμα και χωρίς να ξέρουμε την προέλευσή του ή την ιστορία του, οι υποθέσεις που μπορούμε να κάνουμε είναι από μόνες τους ικανές να παγώσουν το αίμα. Πολύ αποτελεσματικό make up και ανατριχιαστική προσωπικότητα, σίγουρα το πλάσμα είναι το highlight της ταινίας.

Από εκεί και πέρα, κάποια πολύ έντονα πλάνα κυνηγητών στα σκοτεινά και υγρά υπόγεια του Λονδρέζικου Metro επίσης προκαλούν εντύπωση, όπως και ορισμένες σόκινγκ σκηνές βίας και gore, αλλά τελικά όλα μένουν ημιτελή με τα κλισέ του είδους να επαναλαμβάνονται και τελικά ο θεατής να μένει με την εικόνα ότι ο σκηνοθέτης δεν προσπάθησε και πολύ να κάνει την ταινία να ξεφύγει από τη μετριότητα.

Πάντως για καινούργια ταινία δεν είναι άσχημη, σε μια εποχή το μόνο που μοιάζει να μπορεί να κάνει η βιομηχανία του τρόμου είναι να ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια με high tech remakes χωρίς ουσία που πολύ γρήγορα θα ξεχαστούν από όλους.

Η ταινία κυκλοφορεί από την Audio Visual με αρκετά ποιοτικά extras.

R1 Αμερική (Lions Gate)
R2 Γερμανία (Warner Home Video / X-Verleih)
R2 Μ. Βρετανία (20th Century Fox / Pathι)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές ενώ περιέχουν σε γενικές γραμμές τα extras της Ελληνικής έκδοσης