Σχόλια:  Να λοιπόν που ο πολύς κύριος Takashi Miike υπέκυψε τελικά στον θαυμαστό κόσμο της εμπορικότητας και άφησε έστω και για λίγο στην άκρη τις κλασσικές του εμμονές με αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές και ωμή βία για να κάνει ένα, τολμώ να το πω, mainstream θριλεράκι μυστηρίου σε στυλ RING.
Σε έναν από τους προηγούμενους σχολιασμούς μου σε ταινία του Miike είχα αναφέρει ότι ο παραγωγικότατος σκηνοθέτης έχει πολλά να προσφέρει στο χώρο του αντισυμβατικού σινεμά, μέχρι να τον πάρει χαμπάρι το Hollywood και τον μετατρέψει σε νέο John Woo. Τελικά αυτή η κίνηση δεν έγινε από το Hollywood, αλλά από τον ίδιο τον Takashi Miike, όπου για κάποιο ανεξήγητο λόγο προτίμησε με το ONE MISSED CALL να ταξιδέψει σε λημέρια JU- ON και RINGU.
Δύσκολα θα βρείτε τα σημεία κατατεθέν του Miike στο ONE MISSED CALL, μιας και βασίζεται πάνω στο πιο δημοφιλές θέμα του εμπορικού Ιαπωνικού σινεμά τρόμου, τις «κατάρες» (grudges) όπως οι δύο προαναφερόμενες μεγάλες εισπρακτικά επιτυχίες. Από την άλλη μεριά, ο Miike καταφέρνει να δώσει φρεσκάδα σ’ αυτόν το φαινομενικά κορεσμένο μύθο και να κάνει το ONE MISSED CALL όχι μόνο πιο τρομακτικό, αλλά γενικότερα πιο συναρπαστικό από τα JU- ON και RINGU.
Εντάξει, η βασική ιδέα της χρήσης του κινητού ως μέσο διάδοσης της κατάρας μοιάζει λίγο κάπως, αλλά σε ορισμένα σημεία πείθει θα μπορούσα να πω και με το παραπάνω, πάντως σίγουρα περισσότερο από την παρωχημένη βιντεοκασέτα του RINGU. Η φύση των προειδοποιήσεων, με τον άγνωστο ringtone, προκαλεί ανατριχίλες, όπως και οι σκηνές των διάφορων φόνων από την οντότητα που ενσαρκώνει την κατάρα είναι εντυπωσιακές και πολύ ευρηματικές.
Από εκεί και πέρα, έχουμε την πανταχού παρούσα πολύ επιβλητική ατμόσφαιρα μυστηρίου και έντασης, την υποχρεωτική δεύτερη αστυνομική ίντριγκα, όπως και το τελικό γύρισμα τη πλοκής στο φινάλε που δίνει ακόμα περισσότερο χρώμα στο ONE MISSED CALL. Όπως πάντα, η κίνηση της κάμερας είναι σήμα κατατεθέν του Miike, ενώ και οι ερμηνείες είναι πολύ καλές σε γενικές γραμμές.
Οπότε αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή τη φορά ο Miike κινήθηκε σε αρκετά συμβατικά και εμπορικά μονοπάτια, το ONE MISSED CALL σίγουρα ξεχωρίζει από αντίστοιχες παραγωγές της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου, τόσο γιατί περιέχει φρεσκάδα και δεν είναι ρουτινιάρικο, όσο και γιατί περιέχει πολύ περισσότερες τρομάρες ανά λεπτό προβολής από το σχεδόν ακατανόητο JU- ON, και μάλιστα πολλές φορές οι τρομάρες αυτές στηρίζονται σε στέρεες παραδοχές που πηγάζουν από την υπόθεση και όχι από τις ξαφνικές επιθυμίες του Miike να δώσει ατμόσφαιρα σε κάποια κατά τ’ άλλα αργοκίνητα σημεία της ταινίας.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά στη σκηνή του τηλεοπτικού εξορκισμού, που είναι η πιο εντυπωσιακή και ευρηματική της ταινίας με μεγάλη διαφορά, και καταφέρνει εκτός από το να είναι τραβηγμένη, υπερβολική και αστεία, να είναι εξίσου τρομακτική και γεμάτη ένταση. Φοβερή έμπνευση, χωρίς καμία αμφιβολία, από έναν άνθρωπο που ακόμα και στην πιο εμπορική του στιγμή καταφέρνει να παραμερίζει τα βαρετά κλισέ και να παρουσιάζει το δικό του μοναδικό όραμα με τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί.
Ελπίζω, πάντως, να μην κρατηθεί σε αυτό το μοτίβο, και να ξαναρχίσει τις ασυμβίβαστες ακραίες δημιουργίες του όπως το VISITOR Q, αν και κάτι τέτοιο μοιάζει μάλλον αναπόφευκτο για έναν άκρως γνήσιο και ακραίο δημιουργό σαν τον Takashi Miike.
|
