Σχόλια:  Brian Yuzna και Stuart Gordon είναι δύο ονόματα που εγώ προσωπικά εμπιστεύομαι, όπου και αν τα δω γραμμένα. Αυτή η τακτική μου έχει βγει σε καλό, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως είναι το DEATHBED. To σχετικά άγνωστο PROGENY ευτυχώς δεν είναι μια απ’ αυτές.
Η επανένωση των δύο βασικών συντελεστών του RE-ANIMATOR υποσχόταν πολλά και καλά για τους φίλους του horror, παρότι οι ρόλοι τους είναι ακριβώς οι αντίθετοι. Αυτή τη φορά ο Yuzna είναι ο σκηνοθέτης και ο Gordon παραγωγός, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στις συνεργασίες των δύο. Συνήθως είχαμε τον Gordon να σκηνοθετεί και το Yuzna να κάνει την παραγωγή, όπως στα FROM BEYOND, DOLLS και DAGON.
 Παρ’ όλους όμως τους κάπως παράξενους ρόλους, το PROGENY έχει την ποιότητα που θα περίμενε κανείς από μια συνεργασία ίσως των 2 μεγαλύτερων ονομάτων της σύγχρονης σκηνής του ανεξάρτητου Αμερικάνικου τρόμου. Η ταινία μέχρι ένα σημείο καταφέρνει να «σηκώσει» το βάρος των ονομάτων τους, αλλά δεν ολοκληρώνει στο βαθμό που θα καθιστούσε το PROGENY μια ακόμα κλασσική και «άχαστη» ταινία του φοβερού ντουέτου.
 Ακόμα κι έτσι όμως, μιλάμε στα σίγουρα για μια από τις ταινίες Ε/Φ της δεκαετίας του ’90 που ξεχωρίζουν τόσο για το θέμα τους και τον τρόπο με τον οποίο το προσεγγίζει ο Yuzna, όσο και για τα ειδικά εφέ και γενικά τα στοιχεία τρόμου, gore και splatter που θα περίμενε κανείς.
Το PROGENY αφηγείται την πονεμένη (χωρίς πλάκα!) ιστορία του ζευγαριού Δρ Burton και Sherry Burton. Η Sherry ξαφνικά μένει έγκυος παρ’ όλες τις ιατρικές εξετάσεις που δείχνουν ότι το σπέρμα του Burton ήταν εξαιρετικά απίθανο να καταφέρει κάτι τέτοιο λόγω της αδυναμίας του. Συν όλα τα άλλα, το ζευγάρι έχει σοβαρά κενά μνήμης για το τι ακριβώς είχε συμβεί την επίμαχη νύχτα, καθώς και οι δύο δεν μπορούν να θυμηθούν τι ακριβώς συνέβη σε ένα διάστημα 2 ωρών που φαινομενικά κράτησε η ερωτική πράξη τους.
 Ο Δρ Burton προσπαθώντας να δει τι ακριβώς συνέβη ζητάει τη βοήθεια μια ψυχιάτρου- υπνωτιστή (Lindsay Crouse), η οποία υπνωτίζοντάς τον ανακαλύπτει ότι ίσως το ζευγάρι να έπεσε θύμα εξωγήινης απαγωγής και εξωτερικής εγκυμοσύνης. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ ο Burton αρχίζει να μην έχει αμφιβολίες για κάτι τέτοιο, ιδίως μετά από ιατρικές εξετάσεις στη γυναίκα του που έδειξαν ότι το έμβρυο δεν μοιάζει φυσιολογικό, κανείς άλλος δεν τον πιστεύει, με τη Sherry να συμπεριλαμβάνεται.
 Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αρχίζουν και διάφορα αφύσικα περιστατικά, όπως κίνηση του εμβρύου μέσα στη μήτρα παρ’ όλο που η Sherry είναι μόνο μερικές εβδομάδες έγκυος και ξαφνικές αλλαγές στη συμπεριφορά της, που ενώ νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά δεν είναι διατεθειμένη να κάνει περαιτέρω εξετάσεις, πόσο μάλλον να κάνει άμβλωση.
Έτσι ο Δρ Burton καταφεύγει ξανά στον υπνωτισμό με στόχο να κάνει τη Sherry να θυμηθεί τα ακριβή γεγονότα εκείνης της νύχτας που οδήγησαν στην εγκυμοσύνη της. Κάτι που τελικά καταφέρνει, αλλά δεν πείθει τη συναισθηματικά φορτισμένη Sherry ότι είναι αναγκαίο να ξεφορτωθούν το παιδί.
 Αρκετά πρωτότυπη ιστορία, δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει, και ο Yuzna την διηγείται με την άνεση και μαεστρία που είχε επιδείξει και στα BRIDE OF RE-ANIMATOR και SOCIETY. Πολύ καλή ατμόσφαιρα μυστηρίου και αβεβαιότητας από την αρχή ως το τέλος, ακόμα και όταν ο θεατής μαθαίνει τι ακριβώς είχε συμβεί. Ο Yuzna και ο σεναριογράφος Gordon δεν μοιάζουν να νοιάζονται και πολύ να κρατήσουν μυστικά τα γεγονότα, μιας και χρησιμοποιούν αρκετά παραισθησιογόνα πλάνα και ονειρικές σεκάνς που μπερδεύουν τη φαντασία με την πραγματικότητα στο βαθμό που το ενδιαφέρον ολοένα αυξάνεται.
 Τα για άλλη μια φορά σουρεαλιστικά ειδικά εφέ του Screaming Mad George δουλεύουν πολύ καλά προς αυτή τη κατεύθυνση, αλλά η μεγάλη έκπληξη έρχεται από την παθιασμένη και ειλικρινή ερμηνεία της Jillian McWhirter, που εμένα προσωπικά με έκανε να ταυτιστώ απόλυτα με την κατάσταση και τον άστατο ψυχικό της κόσμο, όσο και με τα διλήμματα τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσει.
Το σενάριο έχει κάποιες «τρύπες» και στη μέση περίπου της ταινίας δείχνει μια γενική αμηχανία, αλλά η πολύ καλή και πυκνή ατμόσφαιρα καταφέρνει να κάνει τα αδύνατα σημεία του να περνούν απαρατήρητα, όπως περνάει και η ερμηνεία του βετεράνου b-person Arnold Vosloo, ο χαρακτήρας του οποίου προσωπικά μου έμοιασε καθαρά συμπληρωματικός και αναγκαίος για να «βγει» η ιστορία.
 Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για την ερμηνεία του Brad Dourif, ενός από τους πιο αδικημένους κατά τη γνώμη μου ηθοποιούς χαρακτήρων που έβγαλε το σύγχρονο Αμερικάνικο σινεμά. Ο Dourif είναι ο «ειδικός» σε θέματα εξωγήινων απαγωγών που καλείται από τον Δρ Burton σαν τελευταία ελπίδα για να σωθεί η γυναίκα του.
Προς το φινάλε η ένταση ολοένα και μεγαλώνει, χωρίς να στηρίζεται σε σπλατεριές και ανατριχιαστικά ειδικά εφέ, ενώ το φινάλε καθαυτό είναι μια πραγματική έκπληξη, σε μια ιστορία που έμοιαζε καταδικασμένη να έχει ένα κλασσικό αόριστο και αψυχολόγητο φινάλε, σαν τα περισσότερα που συναντάμε στις ταινίες του είδους. Όμως οι Gordon και Yuzna τα καταφέρνουν μια χαρά και κλείνουν με τον ιδανικό τρόπο μια παράξενη και συναισθηματικά φορτισμένη ταινία, στην οποία τα κυρίαρχα στοιχεία δένουν σε απόλυτη αρμονία.
 Τόσο το στοιχείο τρόμου είναι πανταχού παρών, όσο και το στοιχείο Ε/Φ, όσο και το δραματικό και κοινωνικό, που τονίζονται ιδανικά με την ερμηνεία της Jillian McWhirter.
Δυστυχώς το PROGENY έχει μείνει σχετικά άγνωστο στη σκηνή και κάτι τέτοιο το αδικεί κατάφωρα. Σίγουρα δεν είναι FROM BEYOND ή RE-ANIMATOR, αλλά όσοι έχουν δει άλλες ταινίες των Yuzna και Gordon είναι δεδομένο ότι θα ικανοποιηθούν και με το παραπάνω, για να μην πω ότι θα ενθουσιαστούν.
Μια 100% άξια προσθήκη στη φιλμογραφία των Brian Yuzna και Stuart Gordon.
|
