FIGHT FOR YOUR LIFE (1977) (ΗΠΑ) A.K.A.: Blood Bath at 1313 Fury Road, Getting Even, Held Hostage, I Hate Your Guts, Staying Alive, The Hostage's Bloody Revenge
Κι ενώ τα προηγούμενα είναι βασικά οι γνωστές ιστορίες βιασμού- εκδίκησης με λίγη δόση από κατ’ οίκον εισβολή, το FIGHT FOR YOUR LIFE εισάγει και το θέμα των φυλετικών διακρίσεων, όχι βέβαια από τη σκοπιά του κοινωνικού σχολίου και προβληματισμού, αλλά καθαρά για εμπορικούς σκοπούς και με στόχο να προκαλέσει την κοινή γνώμη.
Αυτό φαίνεται ότι το πέτυχε πολύ καλά τη μαύρη εποχή της λογοκρισίας παγκοσμίως, αλλά σήμερα μοιάζει τόσο ξεπερασμένο και cheesy που πραγματικά απορώ για τον ντόρο που είχε γίνει τότε.
Αναγνωρίζω ότι υπάρχει μια δύναμη στα δρώμενα, αλλά προσωπικά η όλη φάση μου φάνηκε κάπως «τεχνητή» για να γίνει πιστευτή. Λίγο οι υπερβολικές και θεατρικές ερμηνείες, λίγο η αφελής εξέλιξη της πλοκής και τα γνωστά κλισέ των exploitation ταινιών της εποχής και λίγο η ξεκάθαρη ανικανότητα του σκηνοθέτη να χειριστεί το θέμα του ενώ έχει προοπτικές, κάνουν το FIGHT FOR YOUR LIFE να απογοητεύει.
Ο λόγος είναι ότι ενώ το θέμα προσφέρεται για χοντρά σκηνικά, το μόνο που βλέπουμε και- κυρίως- ακούμε κατά τη διάρκεια της εισβολής είναι λόγια, λόγια, λόγια και ελάχιστη δράση. Οι διάλογοι είναι σχεδόν κωμικοί, ιδίως οι παιδικές προσβολές του λευκού ηγέτη της παρέας των ψυχοπαθών. Προφανώς ο στόχος των συντελεστών ήταν να προκαλέσουν με τα ρατσιστικού περιεχομένου σχόλια, αλλά το αποτέλεσμα είναι μάλλον το αντίθετο, μιας και οι ερμηνείες χαντακώνουν εντελώς το μήνυμα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το σενάριο είναι τόσο «ρηχό» και χωρίς έμπνευση που κάνει τους χαρακτήρες των «καλών» μονοδιάστατους και διακοσμητικούς, που ακόμα και στις στιγμές που υποτίθεται ότι πρέπει να αντιδράσουν στα συνεχή ρατσιστικά σχόλια των εισβολέων, θα έμοιαζε απόλυτα λογικό να βάλουν τα γέλια!
Από την άλλη έχουμε κάποιες σκηνές που «κόβουν» λίγο το χαμόγελο που προκύπτει από την ανεπιτήδευτη φύση του χιούμορ, όπως το βιασμό της νεαρής κόρης του σπιτιού και τον εν ψυχρώ φόνο ενός μικρού αγοριού, αλλά αν δεν υπήρχαν κι αυτές οι σκηνές θα δυσκολευόμουν να αποφασίσω αν το “FIGHT FOR YOUR LIFE” πρέπει να καταταγεί στα θρίλερ ή στις κωμωδίες!
Για να μην είμαι και τελείως άδικος πρέπει να αναγνωρίσω ότι υπάρχει ένας στοιχειώδης ρυθμός, αλλά ακόμα κι αυτός μάλλον τυχαία προέκυψε μιας και το σενάριο δεν πηγαίνει πουθενά από άποψη κορύφωσης. Από την άλλη, δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή την παράξενη γοητεία της ταινίας, που με έκανε να συνεχίσω να παρακολουθώ αγνοώντας τις ολοένα και αυξανόμενες κακοτοπιές.
Η αρκετά καλή σεναριακά ιδέα στο φινάλε, όπου ο υπεύθυνος αστυνομικός καταλαβαίνει ότι μέσα στο σπίτι οι εγκληματίες έχουν πέσει στα χέρια των καλών και τους αφήνει να πάρουν την εκδίκησή τους, πάει τελικά στα σκουπίδια από τη φαεινή ιδέα κάποιου να δώσουν ξανά τα όπλα και άρα τον έλεγχο στον redneck αρχηγό της συμμορίας. Έτσι, το φινάλε αντί για τον οργασμό εκδίκησης που όλοι περίμεναν μετατρέπεται στην τυπική ιστορία ομηρίας- διαφυγής που δεν πάει και τόσο καλά, μειώνοντας στο ελάχιστο την επίδραση του τυπικού σε ταινίες εκδίκησης μηνύματος ότι «δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό». Όσο για το ρόλο της αστυνομίας στην όλη φάση, καλύτερα να μην το συζητήσουμε!
Πάντως στα θετικά που μπορεί να βρει κανείς τελικά στην ταινία, είναι αυτή η ελαφρύτητα της, που οπωσδήποτε την κάνει πολύ ευκολότερη στην παρακολούθηση από παρόμοιες ταινίες που δίνουν έμφαση στη βία και στο ρεαλισμό, και σε δεύτερη μοίρα το ανεπιτήδευτο χιούμορ.
Αυτά τα στοιχεία κάνουν μια ταινία με θεματολογία που στα χέρια του Ruggero Deodato ή του Wes Craven του LAST HOUSE ON THE LEFT θα γινόταν όπλο ανελέητου σφυροκοπήματος για τις αισθήσεις του θεατή, ένα ακίνδυνο και διασκεδαστικό ταξίδι στον κόσμο των φυλετικών διακρίσεων και της κατ’ οίκον εισβολής!
Η μοναδική αυτή έκδοση είναι fully uncut, με αναμορφική μεταφορά από το πρωτότυπο master και από extras περιέχει ηχητικό σχολιασμό από τον σεναριογράφο και παραγωγό Straw Weisman, trailer και τηλεοπτικά σποτάκια.