Ένας συγγραφέας βετεράνος του Βιετνάμ μετακομίζει σε ένα σπίτι το οποίο κληρονόμησε μετά από την αυτοκτονία της θείας του μέσα σ’ αυτό. Σύντομα παράξενα συμβάντα αρχίζουν στο σπίτι που τον κάνουν να πιστεύει ότι κάποιο σατανικό πνεύμα είναι εναντίον του.

Τρελή ταινία από όποια πλευρά και να τη δει κανείς, το HOUSE δεν είναι το τυπικό δείγμα των εμπορικών ταινιών τρόμου που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τη δεκαετία του ’80, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι και ιδιαίτερα καλό!

Η θεία ενός συγγραφέα αυτοκτονεί μέσα στο σπίτι της, και ο τελευταίος αποφασίζει να μετακομίσει στο σπίτι στο οποίο είχε περάσει μεγάλο μέρος από την παιδική του ηλικία για να δουλέψει πάνω στο νέο του μυθιστόρημα σχετικά με τις αναμνήσεις του από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Σύντομα ο γιος του εξαφανίζεται και αρχίζουν διάφορα ανεξήγητα συμβάντα μέσα στο σπίτι, όπως εμφανίσεις περίεργων πλασμάτων που μετά εξαφανίζονται, αντικείμενα να αιωρούνται στον αέρα και να προσπαθούν να τον χτυπήσουν και οράματα και όνειρα σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο συγγραφέας καταλαβαίνει ότι μια υπερφυσική δύναμη που σχετίζεται με τα γεγονότα στον πόλεμο στοιχειώνει τόσο το σπίτι όσο και τον ίδιο.

Γενικά είναι ασφαλές να δηλώσω ότι το HOUSE απευθύνεται κυρίως σε mainstream κοινό, μιας και τελικά είναι πολύ δύσκολο να το κατατάξει κανείς σε κάποιο είδος. Δεν είναι ακριβώς τρόμου, ούτε ακριβώς κωμωδία, αλλά έχει στοιχεία κι από τα δύο είδη, με λίγη δράση έτσι για να γίνουν πιο ενδιαφέροντα τα δρώμενα. Πάντως το πάντρεμα δεν γίνεται με την ίδια επιτυχία όπως π.χ. στο FRIGHT NIGHT που είχε γυριστεί λίγο πριν και γι αυτό συνδράμουν πολλοί παράγοντες.


Πρώτα απ’ όλα το HOUSE δεν είναι τρομακτικό σχεδόν σε καμιά στιγμή του. Εντάξει, το σπίτι έχει κάποια ατμόσφαιρα και αρκετές προοπτικές, αλλά δεν εκμεταλλεύεται σωστά από τον έμπειρο Steve Miner, παραγωγό στο LAST HOUSE ON THE LEFT,  και το σενάριο, που προτιμούν μετά από λίγο να ρίξουν το βάρος στις ψιλοκωμικές προσπάθειες του William Katt και του γείτονά του που ενσαρκώνεται από τον George Wendt, που γνώρισε τα 15 λεπτά δόξας του υποδυόμενος τον έναν από τους δύο μόνιμους θαμώνες/ πότες στο τηλεοπτικό μπαράκι Cheers. Και στην τελική ανάλυση, ένα καλό στοιχειωμένο σπίτι δεν κάνει απαραίτητα καλή ταινία. Ζωντανή απόδειξη το "THE ΑMITYVILLE HORROR", αλλά τουλάχιστον αυτό ασχολείται κάπως με το σπίτι και περίεργα που συμβαίνουν μέσα. Στο HOUSE το σπίτι έχει πολύ μικρή συμμετοχή στη δράση.

Πάντως προς το φινάλε έχουμε ένα γύρισμα στην πλοκή, όχι καμιά σούπερ έμπνευση αφού εγώ τουλάχιστον το είχα προβλέψει από πολύ πριν, αλλά τουλάχιστον κάτι κινήθηκε! Λίγη δράση επίσης και μερικές αναλαμπές gore (μη διάφορα υγρά εκτός από το απαραίτητο αίμα) κάαατι κάνουν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ανεβάζουν το HOUSE παραπάνω από αυτό που είναι.

Δηλαδή μια παγερά αδιάφορη ταινία «τρόμου» για όλη την οικογένεια στην οποία ο μόνος θάνατος που βλέπουμε είναι ο απαγχονισμός της θείας στο πρώτο τρίλεπτο, ενώ τελικά το μοναδικό άξιο αναφοράς σημείο είναι τα ειδικά εφέ προς το τέλος του «στρατιώτη από την κόλαση», και μια αναφορά στις drive- in παραγωγές της δεκαετίας του ’70, στη φάση όπου ο συγγραφέας βλέπει το DON’T LOOK IN THE BASEMENT! στην τηλεόραση, μια κλασσική drive- in ταινία της εποχής. Περιττό να πούμε ότι τα επόμενα sequels σχεδόν δεν βλέπονται, και είναι να απορεί κανείς γιατί βγήκαν.

Πάντως αν ψάχνετε ελαφριά και ακίνδυνη ψυχαγωγία, μπορεί να κάνετε το κομμάτι σας με το HOUSE. Εγώ πάω σε κάτι πιο δυνατό γρήγορα!

Το πατροπαράδοτο bootleg της Silver Media δεν θα μπορούσε να λείπει.

R1 Αμερική (Anchor Bay)
R2 Σκανδιναβία (SME)
R2 Μ. Βρετανία (Anchor Bay)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές με την R2 Μ. Βρετανίας να ξεχωρίζει ελαφρά λόγω 5.1 ήχου. Η R1 περιέχει ηχητικό σχολιασμό, ο οποίος υπάρχει επίσης στην R2 Μ. Βρετανίας.