Σχόλια:  Καλώς ήρθατε στον κόσμο του Paul Morrissey, του Andy Warhol και του Udo Kier μετά την εκπληκτική πρώτη τους συνεργασία στο οργιώδες FLESH FOR FRANKENSTEIN. Το BLOOD FOR DRACULA είναι τυπικά το δεύτερο αυτής της αιματηρής διλογίας, γυρισμένο όπως και ο προκάτοχός του στην Ιταλία, με σχεδόν τους ίδιους πρωταγωνιστές και ιστορία, που διαφοροποιείται ελάχιστα από το μοτίβο του sex, μαύρο χιούμορ και gore που παρουσίασε το FLESH FOR FRANKENSTEIN.
Οι διαφορές μικρές. Αντί του σχεδόν παρανοϊκού και μεθυσμένου σε οράματα παγκόσμιας κυριαρχίας Frankenstein, έχουμε έναν ξεπεσμένο Κόμη Δράκουλα, τον οποίον η έλλειψη από αίμα παρθένας έχει γεράσει πρόωρα. Μάλιστα είναι τόσο απαραίτητη η εύρεση μιας τέτοιας γυναίκας που εξαρτάται η ζωή του από αυτό, μιας και η ευρύτερη περιοχή της Τρανσυλβανίας έχει καθαριστεί προ πολλού από κάθε είδους παρθένα.
Έτσι, μαζί με τον πιστό βοηθό και υπηρέτη του Anton (πάλι ο Arno Juerging που είχε υποδυθεί τον Otto, βοηθό και υπηρέτη του Βαρόνου Frankenstein), ξεκινούν για ένα ταξίδι στην Ιταλία που πιστεύεται ότι εκεί θα βρουν τη γυναίκα που αξίζει σε ένα μέγεθος σαν τον Δράκουλα, λόγω του ότι πρόκειται για μια βαθιά θρησκευτική χώρα κάτι που δίνει αρκετές πιθανότητες να βρουν την παρθένα που θα του παρατείνει τη ζωή.
Φτάνοντας εκεί, οι όχι τόσο αυστηρών ηθών ντόπιοι μυρίζονται περιουσία, και έτσι παρασύρουν τον Δράκουλα και τον υπηρέτη του στην οικία μιας οικογένειας με τρεις όμορφες κόρες που ισχυρίζονται ότι έχουν ακόμη το πολύτιμο δώρο της αγνότητας. Φυσιολογικά ο Δράκουλας πέφτει με τα μούτρα, αλλά με τρόμο θα ανακαλύψει ότι τα κορίτσια ψεύδονται ασύστολα για να τον «τυλίξουν» και να βάλουν χέρι στην περιουσία του. Τώρα, ο Άρχοντας του Σκότους πρέπει να ανακαλύψει γρήγορα ποια είναι η παρθένα, πριν τον πάρει χαμπάρι ο γκομενιάρης υπηρέτης της οικογενείας (ναι, πάλι ο ανεπανάληπτος Joe Dallesandro) που εντωμεταξύ βλέπει μυστήριες αλλαγές σε κάθε ένα από τα κορίτσια μετά από μια νύχτα με τον Δράκουλα.
Η ατμόσφαιρα είναι ακριβώς αυτή που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στο FLESH FOR FRANKENSTEIN, όπως και τα περισσότερα στοιχεία που θα περίμενε κανείς από την αδελφή ταινία αυτού του έπους sleaze και gore. Αναίτιο γυμνό που προσφέρεται σε γενναιόδωρες δόσεις σε κάθε ευκαιρία, ένας Udo Kier να ενσαρκώνει ίσως τον πιο προβληματισμένο και προβληματικό Δράκουλα που έχει γνωρίσει ποτέ το σινεμά, έναν Δράκουλα που δυσκολεύεται να φέρει βόλτα ακόμα και μερικά κοριτσάκια, γεγονός που τον κάνει ακόμα πιο ευάλωτο και τραγικό, παραδομένο στα πάθη του και ανίκανο να ξεχωρίσει το καλύτερο για τον εαυτό του.
Αρκετές ομοιότητες με το FLESH FOR FRANKENSTEIN υπάρχουν τόσο στους χαρακτήρες όσο και στα μηνύματα τα οποία περνάει ο Morrissey. Ο χαρακτήρας του Dallesandro είναι ένας κομμουνιστής που είναι καχύποπτος με τον ευγενή Δράκουλα από την πρώτη στιγμή, αφού τον θεωρεί ως κατάλοιπο μιας κοινωνίας ανισοτήτων, ένα σχόλιο του Morrissey αντίστοιχο με αυτό της Σερβικής κυρίαρχης φυλής του FLESH FOR FRANKENSTEIN. Υπάρχουν και αρκετές διαφορές, με πιο χτυπητή τη διαφορά στην ατμόσφαιρα, που ενώ στο FLESH FOR FRANKENSTEIN κυμαινόταν από την αίσθηση χαβαλέ, μέχρι το σοκαριστικά βίαιο, στο BLOOD FOR DRACULA υπάρχει μια γλυκόπικρη και μελαγχολική αίσθηση που γίνεται αντιληπτή από το πρώτο πλάνο του Udo Kier να βάφει τα γκριζιασμένα μαλλιά του, σε μια προσπάθεια να δώσει την χαμένη αίγλη στον χαρακτήρα του.
Σε κάθε, όμως, περίπτωση, ο ξεπεσμένος και χλωμός Δράκουλας, ο εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης που ρουφάει το αίμα των κατώτερων του, είναι ο πιο συμπαθητικός χαρακτήρας στην ταινία. Οι κόρες, αντίθετα με την εκθαμβωτική ομορφιά τους, βγάζουν προς τα έξω μια αίσθηση «ακαθαρσίας» (κάτι που είναι και ο στόχος του Morrissey) , ενώ ο χαρακτήρας του Dallesandro είναι πολύ δύσκολο να συμπαθήσει κανείς, πέρα από τα πλούσια φυσικά προσόντα του.
Φυσικά μην περιμένετε να δείτε έναν Δράκουλα που υπακούει στους γνωστούς κανονισμούς που καθιέρωσε ο Bella Lugozi ή ο Christopher Lee. Ο Δράκουλας του Udo Kier περπατάει κανονικά την ημέρα, ενώ τα σκόρδα και οι σταυροί δεν τον συγκινούν ιδιαίτερα. Γενικά ο Kier, σε μια ακόμα μανιακή ερμηνεία ανθολογίας, καταφέρνει να δώσει μια βαθιά τραγική υπόσταση στον χαρακτήρα του, μια αίσθηση που μεταδίδεται και στην υπόλοιπη ταινία δίνοντας μια υπέροχη γλυκόπικρη αίσθηση που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη με τη βοήθεια της συναισθηματικά φορτισμένης μουσικής του Claudio Gizzi. Ο τελευταίος γράφει ακόμα καλύτερη μουσική από την εξίσου εκπληκτική του FLESH FOR FRANKENSTEIN που μαζί με τη σκηνοθετική φινέτσα και βιρτουοζιτέ του Morrissey καταφέρνει να καλύψει απόλυτα το για άλλη μια φορά πενιχρό προϋπολογισμό, δίνοντας την εντύπωση μια γενικά πλούσιας παραγωγής.
Το φινάλε προσωπικά με άφησε με μια παράξενη αίσθηση. Πρώτα απ’ όλα ότι είδα κάτι πραγματικά καλό και ξεχωριστό, που ξύπνησε πολλά και βαθιά συναισθήματα ταυτόχρονα. Υπάρχει ξεκάθαρη η τρέλα των b-movies, αλλά και κάτι ακόμα πιο βαθύ που κάνει την εμπειρία του BLOOD FOR DRACULA ίσως ακόμα πιο ολοκληρωτική και ολοκληρωμένη από του FLESH FOR FRANKENSTEIN. Ίσως να στερείται σε gore και σοκαριστικές σκηνές από τον προκάτοχό του, αλλά σίγουρα έχει αρκετά μεγαλύτερο βάθος και πολυπλοκότητα που θα το κάνει αρεστό σε μεγαλύτερο από το κλασσικό cult κοινό. Για να μην παρεξηγηθώ, η τελική σκηνή μεταξύ Udo Kier και Joe Dallesandro είναι από τις πιο αιματηρές και στις δύο ταινίες, ενώ οι σκηνές του εμετού του Δράκουλα προσωπικά τις βρήκα κομματάκι δύσκολες στην παρακολούθηση, για να μην νομίζει κανείς ότι η ταινία είναι αναίμακτη.
Πάντως αίσθησή μου είναι ότι αν κανείς στην πορεία έχει ξεχάσει για ποιους λόγους γουστάρει b-movies και cult- horror, αρκεί μια προβολή τόσο του BLOOD FOR DRACULA όσο και του FLESH FOR FRANKENSTEIN για να επαναφέρει ξανά αυτά τα υπέροχα συναισθήματα και να θυμίσει για άλλη μια φορά πόσο όμορφο μπορεί να γίνει το εναλλακτικό σινεμά, όταν υπάρχει ταλέντο και μεράκι. |
