Σχόλια:  Από το σκηνοθέτη που το 1981 μας χάρισε την καταπληκτική cult επιτυχία DEAD AND BURIED έρχεται μια ταινία τρόμου από τη χρυσή εποχή των Βρετανικών στούντιο της Hammer και της Amicus, με μια όμως διαφορά. Ότι το RAW MEAT δεν βγήκε από κανένα από τα δύο θρυλικά στούντιο, κάτι που προκαλεί εντύπωση και ίσως να προδιαθέτει αρνητικά κάποιους. Όμως δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο, μιας και το RAW MEAT είναι ίσως μια από τις πιο παρεξηγημένες και λησμονημένες παραγωγές τρόμου της Μ. Βρετανίας, και δεν του αξίζει κάτι τέτοιο.
Η ιστορία ξεκινάει με την εξαφάνιση ενός άνδρα στο σταθμό του Μετρό της Russel Square. Ένα νεαρό ζευγάρι φοιτητών τον βρίσκει αναίσθητο στα σκαλιά του σταθμού, ειδοποιούν την αστυνομία, αλλά μέχρι να πάνε να το ελέγξουν ο άνδρας έχει εξαφανιστεί.
Ο αρχηγός της αστυνομίας (Donald Pleasence) αρχίζει να ερευνά την υπόθεση, αλλά όχι και με ιδιαίτερο ζήλο, μιας και ανά πάσα στιγμή προτιμάει να πιει το τσάι του ή καναδυό ποτάκια παρά να κάνει τη δουλειά του. Παρ’ όλα αυτά, πληροφορείται για μια ομάδα ανθρώπων που ζούσαν μέσα στον υπόγειο όταν αυτός χτιζόταν, και για τη φήμη που ήθελε ορισμένους από αυτούς να έχουν ξεμείνει εκεί για πάνω από 100 χρόνια, σε ημιάγρια κατάσταση και έχοντα καταφύγει στον κανιβαλισμό για να επιζήσουν, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί του, μέχρι το σημείο που εξαφανίζεται η κοπέλα από το ζευγάρι των φοιτητών και ο φίλος της υποψιάζεται ότι βρίσκεται κάπου στις κατακόμβες του σταθμού της Russel Square.
 Πολλοί θα αναγνωρίσουν τις αναμφισβήτητες επιρροές του RAW MEAT στο ANTROPOPHAGUS του Joe D’Amato. Μάλιστα, το εντυπωσιακό, σχεδόν δεκάλεπτο μονόπλανο όπου βλέπουμε το σκοτεινό και μακάβριο λημέρι του ανθρωποφάγου μοιάζει υπερβολικά με την αντίστοιχη σκηνή της ταινίας του D’Amato, όπως και η εξωτερική εμφάνιση του ίδιου του ανθρωποφάγου. Όμως οι ομοιότητες δε σταματούν εδώ. Ακόμα και στο βάρβαρο αμφιλεγόμενο αριστούργημα του D’Amato, η εισαγωγή της ιστορίας του ανθρωποφάγου τον κάνει κάπως πιο συμπαθή στο κοινό. Εδώ, ο ανθρωποφάγος παρουσιάζεται ως ένας απόκληρος της κοινωνίας που κάθε πράξη του υπαγορεύεται από το ένστικτο της επιβίωσης και της διατήρησης αυτών που αγαπάει, στη συγκεκριμένη περίπτωση, της οικογένειάς του. Η σκηνή του χαμού τους είναι πραγματικά συγκινητική, και δίνει το σύνθημα για τον κάτοικο του υπογείου για την έναρξη της δολοφονικής μανίας του.
Από την τελευταία, εμείς βλέπουμε κυρίως τα αποτελέσματα, που είναι μεταξύ άλλων φτυαριές στο κεφάλι υπαλλήλων του Υπογείου, μισοφαγωμένα πτώματα παντού και παλουκώματα με σκουπόξυλα. Αν και δεν θα έφτανα στο σημείο να χαρακτηρίσω το gore ως ακραίο ή υπερβολικό, σίγουρα είναι πολύ για τα δεδομένα του Βρετανικού σινεμά τρόμου και γίνεται πολύ αποτελεσματικό σε συνδυασμό με τα καταθλιπτικά τοπία του Λονδρέζικου υπογείου, που είναι η κύρια αιτία της εκπληκτικής σκοτεινής ατμόσφαιρας θανάτου και αποσύνθεσης. Σίγουρα η ατμόσφαιρα είναι το κύριο ατού του RAW MEAT που το κάνει πολύ δυσκολοχώνευτο.
Μάλλον οι παραγωγοί αντελήφθησαν ότι η ταινία βγαίνει πολύ «βαριά» και αποφάσισαν να δώσουν έναν αχρείαστο κατά τη γνώμη μου κωμικό τόνο στον χαρακτήρα του Donald Pleasence, που παρουσιάζεται ως καρικατούρα αστυνομικού, κάτι που όμως δε μοιάζει να αποθαρρύνει τον Pleasence που φαίνεται να το διασκεδάζει δεόντως με την υπερβολική κατά διαστήματα ερμηνεία του. Αυτό όμως δεν πολυχαλάει την γενική εικόνα του RAW MEAT, που θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερη αν έλειπαν κάποια σημεία όπου η δράση είναι σχετικά αργή, ενώ μια μικρή αλλά πολύ διασκεδαστική εμφάνιση του Christopher Lee κάνει τα δρώμενα ακόμα πιο πικάντικα. Οι υπόλοιπες ερμηνείες είναι χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, στα τυπικά πλαίσια παραγωγών τρόμου της εποχής, αλλά σ’ αυτό φταίει και λιγάκι η φύση των χαρακτήρων. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι ο χαρακτήρας του ανθρωποφάγου είναι μάλλον ο πιο ανεπτυγμένος στην ταινία, και τελικά ο μοναδικός για τον οποίο νιώθουμε κάποια έντονα συναισθήματα.
Πάντως το φινάλε, αν και προβλέψιμο, είναι αρκετά έντονο και αγωνιώδες και περιλαμβάνει αρκετές δύσκολες εικόνες, ενώ ο συνεχιζόμενος προβληματισμός του Gary Sherman σχετικά με το πώς ο κεντρικός χαρακτήρας του ανθρωποφάγου έφτασε σ’ αυτό το σημείο δίνει τροφή για σκέψη στο θεατή.
Με λίγη περισσότερη προσοχή στο ρυθμό θα μπορούσα να μιλήσω άνετα για ένα μικρό αριστούργημα, αλλά ακόμα και έτσι το RAW MEAT είναι μια ταινία που αδίκως δεν έχει γνωρίσει περισσότερη κάλυψη και που συστήνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του παλιού καλού αιματηρού τρόμου.
|
