Σχόλια:  Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε τα περιοδικά κόμικς της Marvel που κυκλοφορούσαν από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι περίπου τα μέσα της δεκαετίας του ’80 στην Ελλάδα μεταφρασμένα, με το κλασσικό μοτίβο 2 έγχρωμες – 2 ασπρόμαυρες σελίδες σε λίγο μικρότερο μέγεθος από Α4. Όσοι και όσες πάντως τα πρόλαβαν πιθανότατα θα θυμούνται τα περιοδικά του Spider Man, Captain America, Hulk, Iron Man, The Master of Kung Fu και πολλά άλλα. Όταν ήμουν μικρός η στιγμή που θα πήγαινα στο επαρχιακό πρακτορείο διανομής τύπου για να χαζέψω με τις ώρες τα παλιά τεύχη ήταν η αγαπημένη μου. Από όλους τους ήρωες που απέκτησαν την δική τους περιοδική έκδοση εκείνη την περίοδο, σίγουρα ο λιγότερο γνωστός ήταν ο Howard, η αθυρόστομη πάπια που ήρθε από έναν μακρινό πλανήτη στη Γη με απίστευτα νεύρα και ειρωνική διάθεση, ο master του Quack Fu, με το πούρο μόνιμα στο στόμα και την κουστουμιά στην εντέλεια.
Σε αντίθεση με πολλούς από τους συνομήλικούς μου που προτιμούσαν τους πιο γνωστούς ήρωες της Marvel, είχα αναπτύξει μια περίεργη συμπάθεια προς τον Howard και για μια περίοδο δεν έχανα τεύχος του, μέχρι περίπου το 1982 που σταμάτησε να κυκλοφορεί. Φανταστείτε τη χαρά μου όταν ο πατέρας μου με πήγε το 1986 να δω στη μεγάλη οθόνη τις περιπέτειες ίσως του πιο περίεργου ήρωα που ξεπήδησε από την πένα των Steve Gerber, Stan Lee και της παρέας τους. Ακόμα θυμάμαι πως μετά την προβολή ήμουν σε κατάσταση έκστασης από το εκπληκτικό υπερθέαμα που είχα δει.
Σχεδόν 20 χρόνια μετά ξαναείδα για δεύτερη φορά το HOWARD THE DUCK σε μια παλιά σκονισμένη VHS έκδοση που είχε αγοράσει ένας φίλος από Αμερική και όλα μου ξαναήρθαν στη μνήμη, οπότε μην περιμένετε και πολύ αμερόληπτο σχολιασμό από εμένα!
Πάντως, τώρα που ωρίμασα κάπως και έχω δει αρκετές (ως υπερβολικές) b- movies της δεκαετίας του ’80, αναγνωρίζω το όραμα τόσο του παραγωγού George Lucas όσο και του σκηνοθέτη Willard Huyck να φτιάξουν την απόλυτη b- movie μεγάλου budget. Και όταν λέμε μεγάλου budget, το εννοούμε.
 Το HOWARD THE DUCK κόστισε ούτε λίγο ούτε πολύ περίπου 37 εκατομμύρια δολάρια. Ναι, σωστά διαβάσατε, 37 εκατομμύρια δολάρια! Ξεπέρασε κατά πολύ, δηλαδή, το αντίστοιχο budget ταινιών όπως της σειράς του STAR WARS, και βέβαια οι εισπράξεις παγκοσμίως ήταν ισχνές, με αποτέλεσμα το HOWARD THE DUCK να μείνει στην ιστορία ως μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές αποτυχίες στην ιστορία του Hollywood και να γίνει η αιτία που ο τότε διευθυντής των στούντιο της Universal παραιτήθηκε από τη θέση του.
Βλέποντας το HOWARD THE DUCK τώρα είναι εύκολο κανείς να καταλάβει γιατί τέτοια παταγώδης αποτυχία. Δεν μπορείτε κύριε George Lucas να γυρίζετε τον ορισμό των cult b- movies με budget επιπέδου Τελευταίου Αυτοκράτορα! Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Η όλη ιστορία έγινε με λάθος τρόπο εξ αρχής. Πείτε μου εσείς πόσους ξέρετε που θα τρέξουν στο σινεμά για να δουν τις περιπέτειες μιας εξωγήινης πάπιας που έρχεται από ένα μακρινό πλανήτη σε ένα παράλληλο σύμπαν με το δικό μας όπου η εξελικτική διαδικασία δεν ξεκίνησε από τους πιθήκους αλλά από τα συμπαθέστατα πτηνά και τελικά καταλήγει να μάχεται για τη σωτηρία της Γης ενάντια τον τερατόμορφο Dark Overlord του Σύμπαντος; Πιθανότατα όσοι θα πήγαν να δουν και το KILLER KLOWNS FROM OUTER SPACE ή το HELL COMES TO FROGTOWN. Με μια διαφορά, όμως. Τα τελευταία δεν ξεπέρασαν το 1 000 000 δολάρια προϋπολογισμού, γιατί είχαν συνείδηση του σε ποιους απευθύνονται. Το HOWARD THE DUCK προσπάθησε να πείσει το Αμερικανικό κυρίως κοινό ότι είναι ένα mainstream blockbuster, και αναπόφευκτα απέτυχε παταγωδώς.
Όπως προανέφερα, το HOWARD THE DUCK είναι ο ορισμός αυτού που λέμε b- movie. Παλαβή υπόθεση, υπερβολικές ερμηνείες, εκνευριστική ροκ μουσική της δεκαετίας του ’80 και τρομερός χαβαλές συνθέτουν το σκηνικό.
Η υπόθεση ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο όπου ο Howard φτάνει στη Γη και προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα μαζί με την νέα γνωριμία του την Beverly, και το δεύτερο όπου μπαίνει στο προσκήνιο ο Dark Overlord και ο Howard μαζί με τον Tim Robbins προσπαθούν να τον ξαποστείλουν από εκεί που ήρθε. Στο πρώτο μέρος, που είναι για ‘μένα όλα τα λεφτά, ο δείκτης ενδιαφέροντος είναι πολύ ψηλά, με φοβερά σκηνικά και αρκετά καλό χιούμορ σχετικά με την προσαρμογή του Howard σε έναν κόσμο που αφιερώνει πολλές ώρες σε.... χόμπυ όπως το κυνήγι πάπιας, και τη σχέση του με τη νεαρή τραγουδίστρια Beverly (Lea Thompson) που αφού την σώζει από τις διαθέσεις των ντόπιων κακοποιών, η τελευταία τον φιλοξενεί στο σπίτι της. Πραγματικά τα σκηνικά που εκτυλίσσονται σε αυτή την περίπου 1 ώρα ταινίας είναι καταπληκτικά και βγάζουν τρελό γέλιο.
Από εκεί και πέρα, και ενώ μπαίνει στο προσκήνιο το θέμα της επιστροφής του Howard στον πλανήτη του, το HOWARD THE DUCK παίρνει μια πιο συνηθισμένη τροπή, με τον Dark Overlord να προσπαθεί να επιβάλει την κυριαρχία του στη Γη και τον Howard και την παρέα του να προσπαθεί να τον σταματήσει, σε ένα τυπικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας βγαλμένο από τη δεκαετία του ’50. Τα ειδικά εφέ στο δεύτερο μέρος είναι πολλά, αλλά σήμερα φαίνονται ξεπερασμένα, ενώ είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει κανείς που πήγαν τα 37 εκ. Δολάρια του προϋπολογισμού. Βέβαια, το ότι το απίστευτο κοστούμι του Howard κόστισε κάτι παραπάνω από 2 εκ. κάτι λέει.....Σε κάθε περίπτωση, όμως, η τελευταία φάση με τον Howard να παίρνει την κιθάρα και να κάνει το αλά Angus Young (ο κιθαρίστας ων AC/DC) νούμερό του αξίζει για ‘μένα όλη τη δαπάνη!
Πάντως είναι εύκολο να υποθέσει κανείς γιατί το HOWARD THE DUCK γνώρισε τέτοια κατακραυγή από κριτικούς και κοινό, που σίγουρα περίμεναν ένα φιλόδοξο blockbuster σε στυλ GHOSTBUSTERS και τελικά βρέθηκαν να βλέπουν ένα b- movie του κερατά, που ναι μεν μπορεί να είχε τις στιγμές του, αλλά τελικά κανείς δεν μπόρεσε να χωνέψει τα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν για να γυριστεί αυτή η ταινία, που θα μπορούσε να γίνει εξίσου καλή με ένα πολύ μικρό μέρος αυτών των χρημάτων.
Ίσως όμως όλη αυτή η ιστορία να βγήκε σε καλό, γιατί το Hollywood κατάλαβε ότι όσο και να καμουφλάρεις και να προωθείς ένα b- movie, αυτό παραμένει τέτοιο και καλό θα ήταν τα μεγάλα στούντιο να μένουν μακριά.
Πάντως δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ένας φίλος του αντισυμβατικού σινεμά να μην ευχαριστηθεί το HOWARD THE DUCK. Έχει πολύ γέλιο, χαβαλέ, υπερβολές και όλα τα στοιχεία που ζητάμε εμείς οι φίλοι του cult. Παρ’ όλες τις αδυναμίες του, το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους θιασώτες του cult σινεμά για ένα 2ωρο τρελού χαβαλέ. Το πρόβλημα, βέβαια, θα είναι να το εντοπίσετε, μιας και ακόμα (!!!!) δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD πουθενά. Αυτό κι αν είναι τρέλα!
|
