Σχόλια:  Οι ταινίες του Jean Rollin πάντα αποτελούσαν ενδιαφέροντα κομμάτια για τους φίλους του cult κινηματογράφου, και γενικά ακολουθούν τη δική του συνταγή της επιτυχίας. Με αρκετή σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, art house πνεύμα και πάρα πολύ γυμνό, ο Rollin έκανε το όνομά του ταυτόσημο με ιστορίες θηλυκών βρικολάκων, γοτθικών πύργων και μακάβριας σεξουαλικότητας.
Όλα ξεκίνησαν με το RAPE OF THE VAMPIRE του 1969 και έφτασαν στο ψηλότερο επίπεδο με το FASCINATION (1979), την κατά γενική ομολογία καλύτερη ταινία του Rollin που περιέχει όλα τα στοιχεία που συνηθίσαμε στις δουλειές του, σε ελεγχόμενες, υπολογισμένες και καλλιτεχνικά άρτιες δόσεις.
Τη δεκαετία του ’80 και υποθέτω μετά από τη γενική επανάσταση που σηματοδότησαν στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο τρόμου τα DAWNOF THE DEAD και ZOMBIE 2, ο Rollin έκανε κι αυτός την πρώτη του ταινία με ζόμπι. Όμως, δεν είναι μια ταινία που απευθύνεται στο κοινό του ZOMBIE 2, και αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημά της, παρόλο που με το πέρασμα του χρόνου το ZOMBIE LAKE καταξιώθηκε ως "zombie movie" στις καρδιές των απανταχού b-μουβάδων.
To ZOMBIE LAKE αφηγείται την ιστορία μιας λίμνης στην Γαλλική επαρχία, την οποία οι ντόπιοι αντιστασιακοί γέμιζαν με πτώματα Γερμανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πριν από αυτό, η λίμνη χρησιμοποιείτο για αντίστοιχο λόγο, αυτή τη φορά για να φιλοξενήσει τοπικούς μάγους και μάγισσες.
Χρόνια μετά, στη σύγχρονη εποχή, οι νεκροί Γερμανοί στρατιώτες ανασταίνονται από τα βάθη της λίμνης για να πάρουν την εκδίκησή τους.
Το ZOMBIE LAKE είναι μια παράξενη ταινία για να δει κανείς από τον Jean Rollin. Ναι μεν περιέχει τα περισσότερα στοιχεία με τα οποία ο Γάλλος δημιουργός καλλιτεχνικού sleaze έχει συνδέσει το όνομά του, αλλά αν συγκριθεί με πολλά από τα προηγούμενα καλλιτεχνικά άρτια και αρκετά ποιητικά δημιουργήματά του, μάλλον δίνει την εντύπωση ότι ο κος Rollin πήγε να εισπράξει από τη ζόμπι- μόδα της εποχής, χωρίς να ψάξει και ιδιαίτερα το περιεχόμενο της ταινίας του.
Έτσι, το ενδιαφέρον παραμένει οριακό στην περισσότερη διάρκειά του, παρόλα τα ενδιαφέροντα πλάνα και τον εξεζητημένο τρόπο με τον οποίο ο Rollin και ο Σουλτάνος του sleaze Jess Franco που έγραψε το σενάριο προσπαθούν να μας εισάγουν στην ιστορία.
Στην πραγματικότητα, ο μέσος φίλος τόσο του Rollin όσο και των ζόμπι αρχίζει να νιώθει κάπως εξαπατημένος όταν αντιλαμβάνεται ότι το ZOMBIE LAKE δεν είναι ένα ζόμπι- σπλάτερ με τους ζωντανούς νεκρούς να σπέρνουν τον τρόμο στην πόλη, αλλά απλά μια δικαιολογία για να δώσει απλόχερα ο σκηνοθέτης αυτά για τα οποία έγινε γνωστός. Συγκεκριμένα, πολύ και αρκετά sleazy γυμνό! Ακόμα κι αυτό, όμως, απέχει πολύ από το αισθησιακό και καλλιτεχνικό θέαμα του FASCINATION και των άλλων ταινιών με θηλυκά βαμπίρ του Rollin, μιας και το όλο κλίμα μοιάζει αρκετά ερασιτεχνικό. Θα μπορούσε, μάλιστα, κάποιος να υποστηρίξει ότι περισσότερο φαίνεται να έχει σκηνοθετηθεί από τον Jess Franco παρά από τον Jean Rollin.
Η πιο κλασσική και αξιομνημόνευτη σκηνή της ταινίας είναι χωρίς αμφιβολία η εκδρομή της θηλυκής ομάδας βόλεϊ στη λίμνη. Μια παρέα από καμία 10 αριά όμορφες νεαρές γυναίκες τσιτσιδώνονται απροκάλυπτα για ένα απογευματινό μπάνιο στη λίμνη, αγνοώντας την ύπαρξη των ζόμπι στο βυθό. Τα υποβρύχια πλάνα του Rollin έχουν μείνει στην ιστορία, μιας και δεν αφήνουν τίποτα στη φαντασία του θεατή, μέχρι την ατυχή επίθεση των ζωντανών νεκρών που τελικά μάλλον έχουν περισσότερα πράγματα από το σεξ στο μυαλό τους! Σίγουρα κλασσική στιγμή γυμνού για τους fans του Ευρωπαϊκού sleaze, με ένα αταίριαστο Euro-pop soundtrack που σίγουρα θα έκανε τον Tarantino υπερήφανο!
Αλλά, δυστυχώς, το ZOMBIE LAKE δεν έχει να προσφέρει και πολλά πράγματα εκτός από αυτό. Η ιστορία αναλώνεται σε κουραστικούς και cheesy διαλόγους, που σε ορισμένες στιγμές γίνονται ξεκαρδιστικοί, ιδίως αν βλέπετε τη φρικτά ντουμπλαρισμένη στα Αγγλικά έκδοση, όπως έκανα εγώ. Η συνέχεια επίσης περιλαμβάνει τις απαραίτητες επιθέσεις των «Σατανικών Ζόμπι», όπως εύστοχα τα αποκάλεσε ένας από τους πρωταγωνιστές, που όμως είναι τετριμμένες και χωρίς ουσία παρόλο που προς το τέλος γίνονται όλο και συχνότερες.
Το art house στοιχείο έρχεται από μια παράξενη υπό-πλοκή στην ιστορία, κατά την οποία ένας από τα ζόμπι αναγνωρίζει σε ένα ντόπιο κοριτσάκι την απόγονό του, και το ίδιο κάνει και το κοριτσάκι, δίνοντάς μας μια ανθρώπινη ιστορία σε ένα σημείο της ταινίας που μάλλον ο καθένας θα περίμενε βία και gore! Πάντως, παρά το ότι είναι παράταιρη, αυτή η ιστορία είναι ότι πιο εξεζητημένο έχει να επιδείξει το πεζό σενάριο του Jess Franco.
Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι παρά αυτές τις φιλότιμες προσπάθειες τόσο του Jess Franco όσο και του Rollin, το ZOMBIE LAKE δεν λειτουργεί καλά, όντας στην περισσότερη διάρκειά του κουραστικό, αργοκίνητο και χωρίς φαντασία.
Ειδικά εφέ και gore είναι σχεδόν ανύπαρκτα, σε αντίθεση με το επόμενο έργο με ζόμπι του Rollin, το THE LIVING DEAD GIRL, ενώ το μακιγιάζ των ζωντανών νεκρών είναι τουλάχιστον αστείο, με απλά να έχουν στα πρόσωπά τους μια στρώση πράσινης μπογιάς για να συνοδεύσει τα σκονισμένα στρατιωτικά ρούχα.
Μόνο για fans του Rollin και για τους ρομαντικούς του Euro-sleaze.
|
