Σχόλια:  Δύσκολο να πέσει έξω κανείς με παραγωγές που βρίσκεται το όνομα του Roger Corman στα credits. Όταν μάλιστα αυτές ανήκουν στο απόλυτα προβλέψιμο και κλισαρισμένο είδος του Σπαθιού και Μαγείας, η παραπάνω δήλωση γίνεται ακόμα πιο αληθινή.
Στο BARBARIAN QUEEN δεν υπάρχει δυστυχώς μαγεία, μιας και πρόκειται για παλαιομοδίτικη ιστορία εκδίκησης και απελευθέρωσης του υπόδουλου πληθυσμού από τον Σατανικό τύραννο που κυβερνάει. Η διαφορά είναι ότι αντί για τον συνήθη ρακένδυτο πολεμιστή που έρχεται από το πουθενά και σώζει τους καλούς, αυτή τη φορά έχουμε 5 καλλίγραμμες αμαζόνες, ντυμένες με γούνινα συνολάκια και κρατώντας σπαθιά.
Και βέβαια ότι χάνει από άποψη ερμηνειών, budget και πρωτοτυπίας το αναπληρώνει με γενναιόδωρα γυμνόστηθα και όχι μόνο πλάνα, ασταμάτητη και βίαιη δράση που έχει το χαβαλέ της, όσο και τις αναγκαίες δόσεις sleaze που κάνουν πιο πικάντικα τα δρώμενα.
Σ’ αυτά περιλαμβάνονται αιματηρές ξιφομαχίες, βιασμοί, θάλαμοι βασανιστηρίων, ενοχλητικοί ευνούχοι φύλακες χαρεμιού, μάχες με Μονομάχους στην Αρένα και τουλάχιστον μια σκηνή ομαδικού οργίου, στην τιμημένη παράδοση της εποχής στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία.
Όσο για την πλοκή, μια από τα ίδια με την εξαίρεση των θηλυκών παρουσιών, που την περισσότερη ώρα είναι χάρμα ιδέσθαι, είτε κραδαίνοντας τα σπαθιά, είτε είναι αλυσοδεμένες στο θάλαμο του πόνου. Φυσικά, υπάρχει ο επιβεβλημένος σαδιστής ηγεμόνας και η εξίσου αναγκαία ομάδα των επαναστατών τους οποίους βοηθούν οι φίλες μας να φέρουν καίριο χτύπημα στον τύραννο.
Άλλο ατού είναι ότι είναι μπαμ- μπαμ! Σε 72 λεπτά έχουν γίνει τόσα πολλά που άλλοι σκηνοθέτες θα χρειάζονταν 100 λεπτά και βάλε. Δεν υπάρχουν φλυαρίες και αναλύσεις χαρακτήρων που θα έτρωγαν το χρόνο από τους cheesy διαλόγους και το αναίτιο γυμνό. Το BARBARIAN QUEEN έχει πολύ δράση από τις απολαυστικές πρωταγωνίστριες, διαλόγους που φέρνουν αβίαστα το χαμόγελο στα χείλη των θεατών και πολύ μεράκι από την ομάδα παραγωγής που το κάνει να στέκεται άνετα σε ένα αδίκως παρεξηγημένο είδος του ευρύτερου exploitation χώρου.
Με λίγα λόγια, η συνταγή της επιτυχίας των ταινιών του Roger Corman παρουσιάζεται εδώ σε όλο της το μεγαλείο. Πενιχρά οικονομικά μέσα, που όμως καταφέρνουν να μην δείχνουν την γύμνια τους σε καμία περίπτωση. Τα σκηνικά είναι καλοφτιαγμένα δίνοντας άνετα την εντύπωση αρχαϊκού σκηνικού, σε αντίθεση με άλλες αντίστοιχες παραγωγές όπως τις μεταγενέστερες περιπέτειες του ATOR που μοιάζουν σαν να βγήκαν από ποπ video clip.
Η μουσική είναι εύστοχα ηρωική και «κολλάει» στο μυαλό, ενώ παρά το προβλέψιμο σενάριο το ενδιαφέρον κρατιέται ψηλά, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση. Εύστοχα είναι επίσης και τα gore ειδικά εφέ που είναι αρκετά συχνά, πράγμα που δείχνει ότι αν μη τι άλλο, ο Corman πάντα ήξερε πώς να στοχεύσει το κοινό του, ασχέτως αν μερικές φορές οι θεματολογίες των ταινιών του ξεφεύγουν από το πολυφορεμένο rip off του ALIEN.
Όσο για τους πρωταγωνιστές, ξεχωρίζει η αδικοχαμένη υπέροχη αμαζόνα Lana Clarkson (βρέθηκε νεκρή από πυροβολισμό το 2003 στο σπίτι του γνωστού μουσικού παραγωγού Phil Spector ο οποίος κατηγορήθηκε για το φόνο), αντικείμενο πόθου για όλον τον ανδρικό πληθυσμό, παρόλο που δεν μπορεί να μετατρέψει την βαριά Αμερικάνικη προφορά της σε κάπως πιο «Βρετανική» για τις ανάγκες της εποχής στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Η συγκεκριμένη ταινία έβαλε για τα καλά την Lana στο χάρτη των b-movies, δημιουργώντας την cult ακολουθία που την συνόδευσε μέχρι τον πρόωρο θάνατό της. Οι υπόλοιπες αμαζόνες είναι επίσης κούκλες, αλλά η φυσική παρουσία της Clarkson είναι όλα τα λεφτά και φέρνει την προστιθέμενη αξία για όλους τους συνειδητοποιημένους fans του παλιού καλού sleazy Σπαθιού & Μαγείας.
Αναμφίβολα μια ένοχη απόλαυση, από τις πολλές που μας χάρισε ο μεγάλος Roger Corman στην παραγωγικότατη καριέρα του. Αδειάστε το κεφάλι από προβληματισμούς και απολαύστε!
|
