Σχόλια:  Το σατανικό στούντιο της Disney ξαναχτυπά με μια κλασσική ταινία από τη χρυσή εποχή του Αμερικάνικου σινεμά Ε/Φ. Με κληρονομιά το STAR WARS και το προγενέστερο 2001, οι παραγωγοί κατάλαβαν ότι τα ειδικά εφέ έπρεπε να είναι το βασικό ατού του THE BLACK HOLE, και γι αυτό το σκοπό επιστράτευσαν τον σε 10ετή αποχή από τα της μεγάλης οθόνης Peter Ellenshaw, με πολύ μεγάλη θητεία ως δημιουργός ειδικών εφέ για την Disney και όχι μόνο.
Η εμμονή αυτή των παραγωγών είναι λογική από μια πλευρά, μιας και το STAR WARS έθεσε τα στάνταρντς στα ειδικά εφέ σε νέα δυσθεώρητα επίπεδα, αλλά βλέποντας κανείς σήμερα τόσο το STAR WARS όσο και το THE BLACK HOLE δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι το εγχείρημα γνώρισε μερική επιτυχία. Όχι ότι τα εφέ του δεν είναι καλά, αλλά σίγουρα είναι λίγο άνισα.
Να ξεκαθαρίσω πρώτα κάτι. Από μικρός που έβλεπα ό,τι ταινία Ε/Φ κυκλοφορούσε μετά μανίας, είχα μια απέχθεια σε comic-relief ρομποτάκια, και δυστυχώς στο THE BLACK HOLE ο αντιπαθέστατος- κατά την ταπεινή μου γνώμη- Vincent απέκτησε πρωταγωνιστικό ρόλο, εκτός από τις συνηθισμένες ενοχλητικές και εξυπνακίστικες ατάκες που ξεστομίζει σε ολόκληρη τη διάρκεια της ταινίας. Και βέβαια για παραγωγή της Disney μιλάμε, οπότε κάτι τέτοιο ήταν αναπόφευκτο, αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν έλειπε αυτός ο ενοχλητικός τενεκές που ακόμα και εμφανισιακά σε προκαλεί να τον αντιπαθήσεις!
Αρκετά, όμως, τα απωθημένα μου με το ρομποτάκι, μιας και το THE BLACK HOLE έχει πολλά ακόμα να προσφέρει στους φίλους της Ε/Φ. Και μιλάμε για τον ορισμό της ταινίας Ε/Φ, με ενδιαφέρουσα πλοκή που στηρίζεται μερικώς σε γνωστά στοιχεία για τις μαύρες τρύπες και πάνω τους χτίζεται περαιτέρω, αλλά που δυστυχώς ποτέ δεν καταφέρνει να κορυφωθεί ικανοποιητικά.
 Ο Maximilian Schell υποδύεται τον Δρ. Reinhardt, τον μεγαλομανή κυβερνήτη του χαμένου για χρόνια Αμερικάνικου διαστημόπλοιου Cygnus που σχεδιάζει να ταξιδέψει όπου κανένας άνθρωπος δεν ξαναταξίδεψε, μέσα στην κολοσσιαία μαύρη τρύπα γύρω απ’ την άκρη της οποίας γυροφέρνει το σκάφος.
Προς αυτόν τον σκοπό, ο καλός γιατρός έχει δημιουργήσει μια στρατιά από ρομπότ υπηρέτες που μεταξύ άλλων αναλαμβάνουν την πλοήγηση και την προετοιμασία του διαστημόπλοιου γι αυτό το απίστευτο ταξίδι.
 Το πλήρωμα του μικρού αναγνωριστικού Palamino, αποτελούμενο από τους Anthony Perkins (PSYCHO), Robert Forster (ALLIGATOR, KILL BILL), Ernest Borgnine (DEADLY BLESSING), Yvette Mimieux και Joseph Bottoms, παρασύρεται στο σκάφος του Δρ Reinhardt και αντιδρούν με δυσπιστία όταν μαθαίνουν τα σχέδιά του, με πρώτον απ’ όλους στη λίστα των διαφωνούντων το ρομπότ- βοηθό τους Vincent.
«Αυτό είναι αδύνατο!», φωνάζει ο Robert Forster, για να πάρει την αποστομωτική απάντηση «αδύνατο είναι μια λέξη στο λεξικό των ηλιθίων» από τον Δρα Reinhardt, που φαίνεται ότι γυαλίζει το μάτι του!
Ο επιστήμονας Anthony Perkins, σε μια γενικά «άνοστη» ερμηνεία, δεν αργεί να «τσιμπήσει» και είναι πεπεισμένος ότι ο Δρ Reinhardt βρήκε τον τρόπο για να κάνει το ταξίδι μέσα στην πιο καταστροφική δύναμη του σύμπαντος.
Όμως, τα κίνητρα και οι μέθοδοι του Δρ Reinhardt δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται, κάτι που ανακαλύπτει με τρόμο το ρομποτάκι Vincent.
Αν έλειπαν οι σχετικά μεγάλες σε διάρκεια σκηνές που η δράση επικεντρώνεται στον Vincent και τα υπόλοιπα καλά και κακά ρομπότ του Cygnus, θα μιλούσα στα σίγουρα για ένα δημιούργημα Ε/Φ, με μυστήριο, δράση και καταπληκτικά διαστημικά τοπία. Η μαύρη τρύπα είναι απειλητική και τρομακτική έτσι όπως περιμένει τα θύματά της, ενώ το μυστήριο της προέλευσης των ρομπότ του Cygnus, αν και προβλέψιμο, όταν αποκαλύπτεται δίνει μια αίσθηση ρεαλισμού στα δρώμενα.
Το πρώτο μέρος της ταινίας αναλώνεται σε συζητήσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών, που από κάποιο σημείο και μετά γίνονται κάπως μονότονες, περισσότερο δε όταν συνεχώς έχουμε παρεμβολές των περιπετειών του Vincent και των υπόλοιπων ρομπότ, που ναι μεν παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη και στην κορύφωση της ιστορίας, αλλά εμένα προσωπικά με «ξενέρωναν» κάθε φορά. Προσθέστε και τον καθαρά διακοσμητικό ρόλο της Μαύρης Τρύπας σ’ αυτό το διάστημα. Κάποια κολπάκια, όπως η τηλεπαθητική ικανότητα της μοναδικής θηλυκής παρουσίας της ταινίας στο να επικοινωνεί με τον ανεκδιήγητο Vincent, δεν καταφέρνουν να τονώσουν το ενδιαφέρον, μιας και η κατάληξη της ιστορίας μοιάζει μονόδρομος.
 Πάντως για να μην είμαι τελείως άδικος, η ύπαρξη τόσο του Vincent όσο και των «κακών» ρομπότ είναι μάλλον συμβολική, με τον μεν Vincent να είναι κάτι παραπάνω από ανθρώπινος, γεμάτος αυτοθυσία και καλοσύνη, ενώ από την άλλη ο Bob, το πρωτοπαλίκαρο του Δρ Reinhardt, είναι η προσωποποίηση του κακού, η τέλεια φονική μηχανή. Απ’ αυτή την άποψη, καθρεφτίζεται έτσι η διαφορά του Δρ Reinhardt με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, που παρά τις ατέλειές τους, παραμένουν πάντα πιο ανθρώπινοι από τον Δρα, που πολύ θα ήθελε να είναι Θεός.
Τα λεφτά στο THE BLACK HOLE είναι σε κάθε περίπτωση το τελευταίο μισάωρο, με επιβλητικά διαστημικά πλάνα, επιτυχημένες σκηνές καταστροφής και αρκετή δράση, που όμως θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Είπαμε, όμως. Τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα.
 Αναγνωρίζω ότι αν η ταινία δεν προερχόταν από τη Disney και αν η σημασία των ρομπότ στη ιστορία δεν ήταν τόσο μεγάλη, μάλλον θα είχα γράψει διθυραμβικά σχόλια για μια γενικά αρκετά ψυχαγωγική ταινία. Παραδέχομαι ότι μεροληπτώ, αλλά από την άλλη είναι ξεκάθαρο ότι η ταινία γυρίστηκε κατά κανόνα για τις μικρότερες ηλικίες και αυτό το γεγονός από μόνο του της επιβάλει περιορισμούς.
Ακόμα κι έτσι, το THE BLACK HOLE που και που είναι σκοτεινό χωρίς να γίνεται αποπνικτικό, και είναι αρκετά καλοφτιαγμένο για να αποδείξει για άλλη μια φορά ότι ακόμα και οι λιγότερο εμπνευσμένες και καλοφτιαγμένες ταινίες Ε/Φ που γυρίστηκαν εκείνη τη χρυσή περίοδο ρίχνουν στα αυτιά στις αντίστοιχες σημερινές. Και λέγοντας σημερινές, αλήθεια, θυμάται κανείς την τελευταία «διαστημική» ταινία Ε/Φ που του άρεσε πραγματικά και βγήκε μετά το 1995; Εγώ πάντως δυσκολεύομαι πολύ.
|
