Σχόλια:  Το σχολιάσει κανείς μια ταινία σαν το NEKROMANTIK είναι από μόνη της πολύ δύσκολη δουλειά για πολλούς και διαφόρους λόγους. Πρώτα πρώτα, τι γίνεται αν σου αρέσει; Το λες φόρα παρτίδα με κίνδυνο την… κοινωνική κατακραυγή, ή το φέρνεις λάου- λάου, λέγοντας από τη μία ότι είναι ένα άρρωστο σκουπίδι χωρίς ηθικούς φραγμούς, αλλά από την άλλη χρησιμοποιείς τα γνωστά τεχνάσματα για να δείξεις ότι σου άρεσε χωρίς όμως να το καταλάβει κανείς; Τεχνάσματα όπως η επιμονή σε τεχνικά στοιχεία (σκηνοθεσία, φωτογραφία κλπ κλπ), και η απελπισμένη προσπάθεια να πείσεις (κυρίως αυτούς που δεν το έχουν δει) ότι είναι αλληγορικό, αστείο και «πιο πολύ απ’ αυτό που φαίνεται»;
Εγώ, αφ ενός επειδή δεν είμαι σπουδαγμένος κριτικός, αλλά ένας απλός φίλος των b-movies, θα επιλέξω την πρώτη οδό. Θα παραδεχτώ στα ίσα ότι το NEKROMANTIK μου άρεσε και μου άρεσε για όλους τους λόγους που δεν αρέσει σε άλλους και που το έκαναν διαβόητο.
Το NEKROMANTIK κατά τη γνώμη μου, είναι ακριβώς αυτό που δείχνει. Μία ρομαντική ιστορία αγάπης και εξάρτησης διαφορετική απ’ όσες έχουμε δει μέχρι τώρα. Σίγουρα ο Jorg Buttgereit στο ντεμπούτο του είχε βαθιά στο μυαλό του να κάνει μια κωμωδία, που όμως το κοινό δεν βρήκε καθόλου αστεία.
To NEKROMANTIK είναι μία ταινία που γκρεμίζει και το τελευταίο ταμπού του κινηματογράφου τρόμου, ασχολούμενο με το εξαιρετικά «επικίνδυνο» θέμα της νεκροφιλίας. Κάποιες ταινίες στο παρελθόν ασχολήθηκαν με το θέμα με πιο αξιοσημείωτη το BEYOND THE DARKNESS του Joe D’Amato, φανερή επιρροή του NEKROMANTIK, αλλά σε τελείως διαφορετικό ύφος. Στην πραγματικότητα ο μόνος πραγματικά άξιος συνδεκδικητής του τίτλου της πιο αρρωστημένα επιτυχημένη ταινία τρόμου της τριακονταετίας είναι μόνο το νοσηρό AFTERMATH που χρησιμοποιεί την art house παιδεία του σκηνοθέτη του Nacho Cerda.
Το NEKROMANTIK σίγουρα δεν έχει art στοιχεία, αν και κάποιος θα μπορούσε να το υποστηρίξει αυτό στηριζόμενος στην όλη «Ευρωπαϊκή» αίσθηση που αναδύει σε ορισμένα σημεία. Κατά τη γνώμη μου είναι στιλάτο exploitation σε όλο του το μεγαλείο. Δεν ψάχνει την ηθική υπόσταση των πράξεων των ηρώων, ούτε κριτικάρει τις μακάβριες συνήθειές τους. Ο Robert και η Betty είναι απλά δύο συνηθισμένοι άνθρωποι, με πολύ ασυνήθιστες ερωτικές συνήθειες, και ζούνε τον έρωτά τους παθιασμένα χρησιμοποιώντας όποια βοηθήματα βρουν. Το αν είναι νοσηρά και αφύσικα τα παιχνιδάκια τους θα το κρίνει το κοινό. Το NEKROMANTIK δεν προσπαθεί να επιβάλει τη γνώμη του, ούτε να οδηγήσει το θεατή προς οποιαδήποτε συμπεράσματα. Απλά παραθέτει τα στοιχεία.
Πάντως, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι η ταινία σίγουρα δικαιολογεί όλο το θόρυβο που προκλήθηκε από την κυκλοφορία της. Η σκηνή του ερωτικού τριγώνου, αν και είναι ξεκάθαρο ότι δεν γυρίστηκε με στόχο να σοκάρει, είναι πραγματικά ανατριχιαστική. Ο λόγος είναι κυρίως η όλη ατμόσφαιρα της σεκάνς, που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε θέση σε μια αισθηματική/ ερωτική ταινία, αν ο ένας από τους τρεις συμμετέχοντες είχε....λίγο περισσότερο ψαχνό στα κόκαλα του! Από τη μουσική, μέχρι τις εκφράσεις των πρωταγωνιστών, μέχρι την κλιμάκωση, όλα δείχνουν μία ρομαντικότατη ερωτική πράξη. Χωρίς πλάκα!
 Και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι που σοκάρει περισσότερο. Αυτά που ξετυλίγονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας είναι απόλυτα αποδεκτά και φυσιολογικά για το νεαρό ζευγάρι. Τόσο φυσιολογικά, που όταν χάνει ο Robert την δουλειά του, η κοπέλα του τον παρατάει σε χρόνο μηδέν θεωρώντας ότι θα χαραμίσει τη ζωή της αν μείνει, παίρνοντας μαζί και το σε προχωρημένη αποσύνθεση πτώμα, σαν μια καρικατούρα της πραγματικά «φυσιολογικής» ζωής, όπου τέτοια σκηνικά είναι απόλυτα συνηθισμένα, και λίγο πολύ, έχουν συμβεί στον καθένα μας.
Ο Robert, απαρηγόρητος πλέον τόσο από την έλλειψη της Betty όσο και του νέου τους φίλου, ξεσπάει στη γάτα του σπιτιού, την οποία χρησιμοποιεί σαν ερωτικό υποκατάστατο σε μία σκηνή τόσο ωμή και δυσάρεστη που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς. Φυσικά δε φτάνει, οπότε αρχίζει με δολοφονική μανία την τελευταία πράξη του NEKROMANTIK που κορυφώνεται με το υπερβολικά αιματηρό τέλος, που πρέπει να δείτε για να πιστέψετε. Τέλος που δίνει το σύνθημα για το NEKROMANTIK 2 που κυκλοφόρησε λίγο μετά, και δείχνει καθαρά ότι στον κόσμο των δύο ηρώων της ταινίας, «ο θάνατος είναι μόνο η αρχή».
Η μουσική είναι ένα από τα στοιχεία του NEKROMANTIK που μένουν πολύ μετά το τέλος της ταινίας. Πραγματικά στοιχειώνει το θεατή, και κάνει τα δρώμενα να φαίνονται ακόμα πιο βδελυρά και ακάθαρτα απ’ ότι είναι πραγματικά. Τέλεια επιλογή, σίγουρα.
Τα ειδικά σπλάτερ εφέ είναι ασταμάτητα και πολύ ρεαλιστικά. Έχουμε και μία σκηνή αληθινής βίας προς ένα κακόμοιρο κουνελάκι που σφάζεται και γδέρνεται από έναν αγρότη, ενώ η σκηνή του ερωτικού τριγώνου όσο και η σεκάνς του τέλους προκάλεσαν μαζικές αποχωρήσεις από τα (ελάχιστα ομολογουμένως) σινεμά στα οποία είχε παιχτεί το NEKROMANTIK.
Αν νομίζατε ότι το BEYOND THE DARKNESS είναι σοκαριστικό, τότε θα μείνετε με ανοιχτό το στόμα μόλις τελειώσει το NEKROMANTIK. Γενικά αν είστε από τους ανθρώπους που προσβάλλονται εύκολα και δεν έχετε πολύ δυνατό στομάχι, είναι εξαιρετικά ασφαλές να σας συστήσω να μείνετε όσο πιο μακριά μπορείτε. Αν πάλι έχετε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια και για να έρθετε στα ίσια σας ξαναβλέπετε για πολλοστή φορά το CANNIBAL HOLOCAUST και το THE LAST HOUSE ON DEAD END STREET τότε το NEKROMANTIK είναι για σας. Γιατί είναι άφοβο, τολμηρό, προκλητικό και αντισυμβατικό και δεν κρύβεται σε καμιά στιγμή.
|
