Σχόλια:  Η φιλμογραφία του διεθνή παραγωγού Harry Alan Towers μαρτυράει την εξειδίκευσή του σε γρήγορες και φτηνές διεθνείς συμπαραγωγές, με στόχο πιο πολύ την ποσότητα παρά την ποιότητα. Από αυτή την άποψη, ήταν μάλλον μοιραίο να συνεργαστεί με τον Σουλτάνο του sleaze, Jess Franco, για την σκηνοθεσία της τέταρτης κατά σειρά ταινίας με ήρωα τον πολυμήχανο και σατανικό Fu Manchu. Ο Franco εισάγει στο THE BLOOD OF FU MANCHU στοιχεία που δεν υπήρχαν στις προηγούμενες ταινίες σκηνοθετημένες από τον Don Sharp και τον Jeremy Summers, αλλά που σε κάθε ταινία του είναι must. Βία και πάρα πολύ γυμνό.
To THE BLOOD OF FU MANCHU γυρίστηκε παράλληλα με το επόμενο και τελευταίο επεισόδιο της σειράς και σίγουρα το χειρότερο, μία πρακτική που τόσο ο Franco όσο και ο Towers είχαν επαναλάβει πολλές φορές στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα είναι μία ταινία χωρίς αρχή και τέλος, που δείχνει στοιχεία αυτοσχεδιασμού τόσο στο σενάριο, όσο και στις ερμηνείες.
Η πλοκή είναι τόσο σύνθετη που δεν έχει και πολύ νόημα να σχολιάσουμε. Αρκεί να αναφέρουμε ότι ο Fu Manchu για άλλη μια φορά στοχεύει σε παγκόσμια κυριαρχία, αυτή τη φορά όμως με ένα μέσο πίεσης που δεν μας πείθει και πολύ. Με έναν περίεργο τρόπο μεταφέρει το δηλητήριο φιδιών στο σώμα γυναικών που έχει προηγουμένως απαγάγει (σας θυμίζει τίποτα;), και τις στέλνει σε αποστολές αυτοκτονίας ανά τον κόσμο για να δώσουν το «Φιλί του Θανάτου» στους εχθρούς του, ο κορυφαίος των οποίων είναι η Νέμεσις του Fu Manchu, ο πολύς Nayland Smith (Richard Greene).
Πράγματι, ο Nayland Smith δέχεται ανυποψίαστος το φιλί του θανάτου, και τυφλώνεται σχεδόν ακαριαία. Αναγνωρίζει όμως ότι όποιος έφτιαξε το δηλητήριο, πρέπει να έχει και το αντίδοτο, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Fu Manchu, οπότε ξεκινάει προς Νότια Αμερική μεριά μαζί με τον πιστό συνεργάτη του Dr. Petrie που για άλλη μια φορά υποδύεται ο Howard Marion-Crawford.
 Από ‘κει και πέρα γίνεται λίγο χαμός από πλευράς εξέλιξης της πλοκής, διότι μπλέκουν τόσοι πολλοί χαρακτήρες, που ο Nayland Smith και ο Fu Manchu ο ίδιος γίνονται κομπάρσοι, δίνοντας την σκυτάλη στον Gotz George που υποδύεται έναν πράκτορα του Nayland Smith σε αναζήτηση της χαμένης πόλης που πιθανότατα βρίσκεται ο Κινέζος αρχιτρομοκράτης, και σε έναν απολαυστικό τοπικό συμμορίτη Sancho Lopez (Ricardo Palacios) που διασκεδάζει αυτόν και τη συμμορία του με φόνους, ληστείες και βιασμούς. Μπερδευτήκατε λιγάκι, ε; Που να δείτε και την ταινία!
Ο Jess Franco κάνει ό,τι μπορεί όπως και στις περισσότερες "δεύτερες" ταινίες του, αλλά τουλάχιστον εδώ δεν γίνεται τόσο βαρετός και κουραστικός παρόλη την ανύπαρκτη ατμόσφαιρα. Οι σκηνές δράσης προκαλούν το γέλιο, και είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι το δυνατότερο σημείο του Jess Franco, και βέβαια παρόντα σε μεγάλο βαθμό είναι τα απότομα εκνευριστικά ζουμαρίσματα σε πρόσωπα, που έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν του παραγωγικότατου Ισπανού exploitation σκηνοθέτη. Η μουσική επένδυση είναι επίσης χαμηλότερου επιπέδου από τον κανόνα σε ταινίες του Franco. Κατά διαστήματα απλά επαρκής, αλλά σε πολλά σημεία αταίριαστη και εκνευριστική, θυμίζοντας περισσότερο υπόκρουση διαφημιστικού σποτ για τουριστικά ταξίδια στη Ν. Αμερική, παρά soundtrack περιπέτειας.
Έχει, βέβαια, και τις καλές στιγμές του το THE BLOOD OF FU MANCHU, που κυρίως προέρχονται από την ερμηνεία των Christopher Lee και Ricardo Palacios που είναι πολύ καλοί στους ρόλους τους, όσο και από τα πολλά (και μάλλον αχρείαστα) γυμνά πλάνα. Η σατανική κόρη του Fu Manchu (Tsai Chin), δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης στην ιστορία (με τα λόγια της ίδιας «...την περισσότερη ώρα γυρνούσα από δω κι από ‘κει κάνοντας επίδειξη του πόσο σκληρή είμαι»).
Γενικά, το THE BLOOD OF FU MANCHU δείχνει ξεκάθαρα το τέλμα στο οποίο έπεσε η σειρά μετά το THE BRIDES OF FU MANCHU, αλλά τουλάχιστον δεν είναι τόσο κακή όσο το THE CASTLE OF FU MANCHU. Δείτε, πάντως τα θετικά από όλη την ιστορία. Θα μπορέσετε να απολαύσετε τον Christopher Lee για άλλη μια φορά στο ρόλο του Fu Manchu, ενώ σίγουρα θα απολαύσετε τόσο τα πανέμορφα φωτογραφημένα Βραζιλιάνικα τοπία, όσο και την υπερβολική βία και γυμνό σε σύγκριση με τις προηγούμενες ταινίες της σειράς. Μην ψάχνετε για λογική στην υπόθεση, ούτε για καλλιτεχνικά επιτεύγματα με εξαίρεση ίσως την όμορφη φωτογραφία του τακτικού συνεργάτη των Franco και Towers, Manuel Merino. Ούτως ή άλλως, όσοι είναι εξοικειωμένοι με το έργο του Jess Franco ξέρουν ακριβώς τι να περιμένουν.
|
