Ένα ζευγάρι οδηγώντας παίρνει μαζί έναν άντρα που έκανε ώτο στοπ αγνοώντας ότι πρόκειται για επικίνδυνο ληστή και φονιά.
Σχόλια:
Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές ότι ο Wes Craven και η παρέα του με το LAST HOUSE ON THE LEFT άνοιξε μια σκοτεινή σελίδα στο σινεμά του exploitation, δίνοντας το έναυσμα για ταινίες όπως I SPIT ON YOUR GRAVE, WRONG TURN, RAPE SQUAD κλπ. Επίσης καθιέρωσε τον David Hess ως τον πρώτο επιλαχόντα από κάθε σκηνοθέτη για τον ρόλο του μανιακού φονιά- βιαστή, ένα ρόλο που ο Hess έφτασε στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο με το κλασσικό πλέον HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK του Ruggero Deodato. Πριν από το προαναφερόμενο, όμως, ο Hess πρωταγωνίστησε στο HITCH HIKE, μια ταινία από τον γνωστότερο για τις εμπορικές κωμωδιούλες του με πρωταγωνιστή τον Μπόμπο, Pasquale Festa Campanile (1927 - 1986). Όπως είναι φυσιολογικό, η παραγωγή θέλησε να εκμεταλλευτεί την διαβόητη φήμη του Hess λόγω του LHOTL δίνοντάς του περίπου τον ίδιο ρόλο που είχε στο τελευταίο. Αν και το HITCH HIKE σίγουρα δεν είναι ούτε LHOTL, ούτε HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK, εντούτοις είναι μια ταινία με μεγάλο ενδιαφέρον και αρκετά «βρώμικη» ώστε να ικανοποιήσει τόσο τους οπαδούς του Hess όσο και τους φίλους του παλιού καλού Ιταλικού exploitation. Και βέβαια, μην ξεχάσουμε την παρουσία του θρυλικού γαλανομάτη του Ιταλικού σινεμά Franco Nero, που στο HITCH HIKE κοντράρει άνετα τον Hess σε μοχθηρία παρόλο που ουσιαστικά έχει τον ρόλο του «καλού». Αυτό είναι και το βασικό ατού ή και πρόβλημα του HITCH HIKE. Ότι όλοι οι χαρακτήρες έχουν μια φανερή κακία που εμποδίζει το θεατή να ταυτιστεί μαζί τους. Εντάξει, δε λέω, τόσο ο Hess όσο και ο Franco Nero έχουν μια γοητεία που τους κάνει συμπαθητικούς παρόλη τη φύση των χαρακτήρων τους, αλλά κάποιος που ίσως δεν τους έχει σε πολύ μεγάλη εκτίμηση λογικά θα χαλαστεί από την κακία και την ανηθικότητά τους. Πάντως, όπως ίσως μαρτυράει και ο τίτλος, πρόκειται για μια καλογυρισμένη road movie που μάλλον μπαίνει περισσότερο στην κατηγορία του θρίλερ, παρά στο καθαρό exploitation πεδίο των LHOTL και HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK. Μην φανταστείτε φυσικά ότι δεν περιέχει τα απαραίτητα σόκιν στοιχεία που θα περίμενε κανείς από μια ταινία με τον David Hess στο ρόλο που τον έχουμε συνηθίσει. Έχουμε βιασμούς, ψυχολογική και σωματική βία και μια ατμόσφαιρα αρκετά «ανώμαλη» για να δικαιολογήσει τη φήμη του HITCH HIKE στους exploitation κύκλους, αλλά και τα προβλήματα που συνάντησε από τις κατά τόπους λογοκριτικές αρχές. Σήμερα, βέβαια, φαίνεται καθαρά ότι μάλλον τα προαναφερόμενα προβλήματα προέκυψαν κυρίως λόγω της παρουσίας του Hess και της κακόγουστης αλλά όχι και τόσο υπαρκτής συσχέτισης του HITCH HIKE με το LHOTL (εξ ου και ο τίτλος της Αμερικάνικης έκδοσης Hitchhike: Last House on the Left), παρά λόγω των δρώμενων που ναι μεν είναι αρκετά δυνατά κατά διαστήματα, αλλά σίγουρα τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί. Αυτό που σοκάρει περισσότερο στο HITCH HIKE από την πραγματική βία που βλέπουμε, είναι η νοοτροπία και συμπεριφορά των πρωταγωνιστών, και ιδίως του Nero, που από τη μέση της ταινίας και μετά συναγωνίζεται άνετα (για να μην πω ότι ξεπερνάει) τον χαρακτήρα του Hess σε μοχθηρία και ανηθικότητα. Ακόμη και ο χαρακτήρας της Corinne Clery, που στην τελική ανάλυση βρίσκεται στο στόχαστρο τόσο του Hess όσο και του Nero που δείχνει ότι δεν είναι και τόσο στοργικός σύζυγος, κρύβει μια συγκαλυμμένη και αόριστη κακία που εμένα τουλάχιστον με έκανε να μην πολυσυμπάσχω με την παθούσα!
Ο ρυθμός είναι αρκετά καλός, παρόλη τη σχετικά μεγάλη διάρκεια της ταινίας στα περίπου 105 λεπτά, και σ’ αυτό βοηθάει το εμπνευσμένο σενάριο των Crudo, Campanile και Jemma, που βασίζεται στο βιβλίο με τίτλο " Violence and the Fury" του Peter Kane. Δεν ξέρω κατά πόσο πιστά το σενάριο ακολουθεί το βιβλίο, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι υπάρχουν αρκετά γυρίσματα της πλοκής και ξαφνικές αποκαλύψεις που διατηρούν το ενδιαφέρον αμείωτο, ενώ απουσιάζει και η ατμόσφαιρα αμηχανίας που συναντάμε σε αρκετές Ιταλικές παραγωγές της εποχής που κάνει το τελικό αποτέλεσμα σε πολλές ταινίες να μην μοιάζει και πολύ πιστευτό. Εδώ ο Campanile πετυχαίνει απόλυτα και μας δίνει μια εξαιρετικά αληθοφανή ιστορία που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους πιο περιπετειώδεις φίλους του «βρώμικου» Ιταλικού σινεμά της εποχής.
Σίγουρα αξίζει ένα βλέφαρο από τους φίλους των Nero και Hess, αλλά και από τους νοσταλγούς του παλιού καλού Ιταλικού sleazy θρίλερ. Άααααχ, δεν τις φτιάχνουν έτσι σήμερα, αυτό είναι βέβαιο!
DVD Notes:
Δεν υπάρχει επίσημη κυκλοφορία στη χώρα μας. Το bootleg της Darkside, πάντως, όλο και κάπου βρίσκεται.
Και οι δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και σχεδόν πανομοιότυπες, με αναμορφική μεταφορά και τα ίδια extras, με μόνη διαφορά ότι η R2 περιλαμβάνει και DTS κανάλι ήχου.
Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές ότι ο 
Ο ρυθμός είναι αρκετά καλός, παρόλη τη σχετικά μεγάλη διάρκεια της ταινίας στα περίπου 105 λεπτά, και σ’ αυτό βοηθάει το εμπνευσμένο σενάριο των Crudo, 
