Σχόλια:  Εδώ έχουμε ένα αρκετά καλό εργάκι επιστημονικής φαντασίας με θέμα ένα ρομπότ- δολοφόνο που αφήνεται ανεξέλεγκτο από έναν τρελό επιστήμονα (Brad Dourif) για να εκδικηθεί τον παραγκωνισμό του από τους υπεύθυνους της εταιρίας στην οποία έκανε την έρευνά του. Όμως, ο σκηνοθέτης Stephen Norrington μάλλον είχε την εντύπωση ότι γύριζε τον δικό του "Νονό" και όχι το DEATH MACHINE, όταν επέβλεπε την director’s cut έκδοση. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς ότι η διάρκεια του ξεπερνάει τις 2 ώρες προβολής.
Η πλοκή είναι όσο ξεκάθαρη θα μπορούσε. Μια πολυεθνική εταιρία πειραματίζεται πάνω σε ένα υβρίδιο ανθρώπου και μηχανής που προορίζεται ως η υπέρτατη πολεμική μηχανή. Ο δημιουργός του, ο οποίος γενικά δεν τα πηγαίνει και πολύ καλά με τη λογική, το ψιλοχάνει και σκοτώνει άλλους συνεργάτες του, για να απολυθεί τελικά από την εταιρία. Φυσιολογικά δεν αντιμετωπίζει και πολύ καλά την απόλυσή του, οπότε αμολάει ελεύθερο ένα ρομπότ- δολοφόνο που μοιάζει λίγο σαν μεταλλικό ALIEN, με στόχο να εκδικηθεί αυτούς που τον πρόδωσαν και περισσότερο την Hayden Cale (Ely Pouget) που ουσιαστικά τον απέλυσε.
Ο Stephen Norrington (BLADE), που είχε συμμετοχή στα ειδικά εφέ του παρόμοιου θεματικά HARDWARE, φτιάχνει μια αξιοπρεπέστατη από πλευράς οργάνωσης και προϋπολογισμού ταινία, με αρκετά καλή διάθεση, που όμως προδίδεται από αρκετά στοιχεία της. Πρώτα πρώτα, 2 ώρες είναι υπερβολικός χρόνος διάρκειας για οποιαδήποτε ταινία επιστημονικής φαντασίας, πόσο μάλλον για υβρίδιο Ε/Φ και ταινίας δράσης. Αν η πλοκή είναι τόσο περίπλοκη πια, τότε εντάξει, κάτι όμως που δε συμβαίνει με το DEATH MACHINE που είναι ψιλοξεκάθαρο από αυτή την άποψη, αλλά για κάποιο λόγο ο Norrington το τραβάει εις μάκρος, άθελά του μειώνοντας την ψυχαγωγική του αξία. Αλήθεια, αν η διάρκεια είχε περιοριστεί ας πούμε κοντά στα 90 λεπτά, τότε θα μιλάγαμε για μια ταινία με ανελέητο ρυθμό που δεν αφήνει το θεατή να πάρει ανάσα.
Δεύτερον, υπάρχουν αρκετά παρωδιακά στοιχεία, όπως η ιδέα του Norrington να βαφτίζει τους πρωταγωνιστές του με ονόματα όπως Scott Ridley (το πιάσατε το υπονοούμενο;), Sam Raimi, John Carpenter κ.ο.κ. Κι άλλοι σκηνοθέτες έχουν δοκιμάσει αυτό το κολπάκι, αλλά εδώ το αστείο του πράγματος τελειώνει πολύ γρήγορα, μιας και οι χαρακτήρες δεν παρουσιάζονται με τρόπο τέτοιο ώστε να «βγει» γέλιο από τα ονόματα. Απλά μοιάζει λες και ο Norrington δυσκολευόταν να βρει ταιριαστά ονόματα για τους πρωταγωνιστές του, οπότε στα δύσκολα.....
Τέλος πάντων, ας μη γίνομαι κακός χωρίς λόγο, μιας και το τελευταίο είναι σίγουρα λεπτομέρεια, και φαντάζομαι ότι κάποιοι μπορεί να την εκτιμήσουν δεόντως. Αυτό που δεν είναι λεπτομέρεια, όμως, είναι η απίστευτα υπερβολική ερμηνεία ενός από τους επαναστάτες όταν μετατρέπεται σε Μηχανή του Θανάτου, που ξεφεύγει από το είδος και βουτάει με το κεφάλι σε slapstick κωμωδία. Αποτέλεσμα αυτού, ο θεατής να μην μπορεί να τον πάρει στα σοβαρά ούτε ακόμα στην εντυπωσιακή μάχη του με το μηχανικό τέρας.
Για ‘μένα, το κύριο προσόν του DEATH MACHINE είναι ακριβώς το μηχανικό τέρας, που είναι αληθινά απειλητικό και πολύ τρομακτικό. Η πρώτη ουσιαστικά σεκάνς όπου το βλέπουμε εν δράσει όταν κυνηγάει έναν από τους σημαδεμένους του Dourif είναι η πιο αξιομνημόνευτη της ταινίας, με γνήσια ατμόσφαιρα πανικού και την εντύπωση ότι ο άνθρωπος είναι ολότελα ανίσχυρος μπροστά στη φονική μανία της μηχανής. Αυτό που με εντυπωσίασε εκτός από το σχεδιασμό του φονικού ρομπότ είναι η πολύ καλή κίνησή του, γρήγορη, σίγουρη και αναπόφευκτη και το κάνει να μοιάζει πραγματικά ανίκητο, τουλάχιστον μέχρι το φινάλε, όπου οι «καλοί» μοιάζουν να το αποφεύγουν πολύ εύκολα.
Ο Brad Dourif είναι αρκετά καλός, σε μια ερμηνεία που θυμίζει πολλές παρόμοιές του, υποδυόμενος τον παρανοϊκό επιστήμονα. Υπερβολικός, με φρενήρεις γκριμάτσες και πάρα πολλές ατάκες, σίγουρα παραδίδει τα αγαθά για τους οπαδούς του και δίνει ένα άλλο ενδιαφέρον στον κατά τα άλλα μονοδιάστατο χαρακτήρα του.
Η δράση είναι επίσης καλοστημένη, αλλά η μεγάλη διάρκεια της ταινίας την υποβαθμίζει κομματάκι. Όλα αυτά όμως πριν το φινάλε, όπου η δράση γίνεται ασταμάτητη και καταιγιστική και έρχεται έστω και καθυστερημένα η δικαίωση για τον κακοποιημένο μέχρι τότε οπαδό της επιστημονικής φαντασίας.
 Πάντως δε θα βιαζόμουν να καταδικάσω το DEATH MACHINE, ιδίως σκεπτόμενος την έλλειψη καλών ταινιών Ε/Φ τα τελευταία 15 χρόνια. Έχει σίγουρα τα προβλήματά του, αλλά έχει και πολλά καλά, με τη ζυγαριά να γέρνει μάλλον προς τα τελευταία. Έχει ρυθμό, έχει και λίγο ντοματόζουμο, αλλά παρόλα τα αστειάκια και την συγκρατημένη αυτοπαρωδία, σου αφήνει την αίσθηση ότι οι δημιουργοί το είδαν περισσότερο στα σοβαρά απ’ ότι έπρεπε. Θα μπορούσε να είχε γίνει άνετα ένα all time classic Robo- μακελειό αν ο συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα Stephen Norrington απέφευγε σε ένα βαθμό τις κλασσικές Χολιγουντιανές παγίδες της πολυπλοκότητας στην υπόθεση και την αχρείαστη ανάλυση χαρακτήρων. Το DEATH MACHINE θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο απλά με το να... ενδώσει στα κλισέ του είδους!
Και τώρα που το σκέφτομαι, λίγο περισσότερο gore δεν θα με χάλαγε!
|
