Ένα κόσμημα που περιέχει συμπυκνωμένο το πνεύμα μιας μοχθηρής αρχαίας Αιγυπτιακής θεότητας αρχίζει να αναστατώνει τη ζωή σε μια τετραμελή Αμερικανική οικογένεια, από τη στιγμή που βρέθηκε στην κατοχή της κόρης όσο βρίσκονταν στην Αίγυπτο.
Σχόλια:
Σε μια περίοδο όπου η δημιουργικότητα του Lucio Fulci φαινόταν να βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα μετά και τα HOUSE BY THE CEMETERY και NEW YORK RIPPER έρχεται το MANHATTAN BABY για να δώσει τροφή στους πολέμιούς του, τόσο στην πατρίδα του όσο και διεθνώς. Το MANHATTAN BABY ήταν η αναμενόμενη αντίδραση του Fulci στην βαρύτατη κριτική που υπέστη το NEW YORK RIPPER, με την πλειοψηφία των κριτικών να τον κατηγορούν εν ολίγοις για ανικανότητα, σαδισμό και μισογυνισμό. Ο Fulci προσπάθησε για μια φορά να κάνει μια ταινία τρόμου στηριζόμενος κυρίως στην ατμόσφαιρα και το σασπένς, παρά στο ακραίο gore. Και είναι γεγονός ότι από gore και ατμόσφαιρα οι ταινίες του πάνε πολύ καλά, αλλά στο θέμα σασπένς υστερούν, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Το MANHATTAN BABY ξεκινάει ατμοσφαιρικά με όμορφα πλάνα της ερήμου και της Σφίγγας στην Αίγυπτο, αλλά γρήγορα καταλήγει σε κοινότοπη ιστορία δαιμονισμού από μια αρχαία Αιγυπτιακή κατάρα. Μετά από όμορφα φωτογραφημένες σεκάνς μέσα στους επιβλητικούς αρχαίους Αιγυπτιακούς ναούς, και κάποια αρκετά ατμοσφαιρικά όνειρα- οράματα μόλις η οικογένεια Hacker επιστρέφει στο Manhattan η ταινία πέφτει σε ένα τέλμα από πλευράς δράσης.
Προσπαθώντας να δώσει κάποιο ενδιαφέρον στα αργόσυρτα και χωρίς φαντασία δρώμενα, ο Fulci επιδίδεται σε φρενήρη συνεχή ζουμαρίσματα στα μάτια και στα πρόσωπα γενικά των πρωταγωνιστών σε μια απελπισμένη προσπάθεια να δημιουργήσει την επιθυμητή ατμόσφαιρα αγωνίας και σασπένς, μπας και αποπροσανατολίσει το θεατή από το γεγονός ότι το MANHATTAN BABY απλά δεν περπατάει.
Ως ένα σημείο το πετυχαίνει, κυρίως με σεναριακά τεχνάσματα που είναι υπεράνω λογικής όπως η εξαφάνιση ενός μέσα στο δωμάτιο των παιδιών και η εμφάνισή του φαινομενικά νεκρού στην έρημο της Αιγύπτου, οι ξαφνικές εμφανίσεις φιδιών, σκορπιών κλπ. Όμως παρ’ όλη την παραισθησιακή, σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα που καταφέρνει να φτιάξει ο Fulci, με τη βοήθεια της για ακόμα μια φορά φοβερής μουσικής του Fabio Frizzi, το MANHATTAN BABY σε καμία στιγμή του δεν κερδίζει το θεατή. Και μιλάμε συνήθως για θεατές που ξέρουν τι θέλουν και τι να περιμένουν από ταινίες του Fulci.
Το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο του ατυχέστατου αυτού εγχειρήματος είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη gore και βίας γενικότερα. Μόνο μία σκηνή ουσιαστικά θυμίζει σε κάτι το Fulci που το ίδιο έτος είχε δώσει τα ρέστα του με την ασύλληπτη ακόμα και για τον ίδιο επίδειξη σαδισμού και gore του NEW YORK RIPPER, και αυτή έρχεται πολύ καθυστερημένα στο τέλος της ταινίας, όπου αν έχετε καταφέρει να κρατηθείτε ξύπνιοι θα είναι άξιο θαυμασμού και απορίας.
Κανονικά η ταινία είναι για ‘χαρακίρι’, αλλά λόγω της πολύ καλής ονειρικής του ατμόσφαιρας και της μουσικής του Fabio Frizzi παίρνει 2/5 από εμένα. Από την άλλη μεριά δεν μπορώ να το συστήσω σε κανέναν άλλο, εκτός από τους πολύ φανατικούς οπαδούς του Fulci, για λόγους ολοκλήρωσης της συλλογής τους και μόνο. Γι όλους τους άλλους θα πρότεινα να μην ασχοληθούν καθόλου με το MANHATTAN BABY και να προτιμήσουν κάποιο από τα πιο δυνατά έργα του μεγάλου Ιταλού maestro του τρόμου, που εδώ δυστυχώς δεν ήταν σε φόρμα.
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Οι καλύτερες είναι οι R0 Αμερικής, R2 Γερμανίας (Astro), (X-Rated) και (Laser Paradise), όλες με αναμορφική 2.35:1 μεταφορά, συνέντευξη με τον σεναριογράφο Dardano Sacchetti και trailers, ενώ η Γερμανική R2 της X-Rated περιλαμβάνει και το soundtrack της ταινίας
