Ένας νεαρός σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει το σατανικό Necronomicon για να φέρει τους Μεγάλους Παλιούς πίσω στη Γη, κάτι που θα σημάνει την καταστροφή του ανθρώπινου γένους.
Σχόλια:
Αν σε κάποιους από εσάς το όνομα του σεναριογράφου Curtis Hanson ακούγεται γνώριμο, να σας θυμίσω ότι πρόκειται για τον άνθρωπο που κέρδισε το Oscar 27 χρόνια μετά το THE DUNWICH HORROR με το LA CONFIDENTIAL, αφού πρώτα «ψήθηκε» με χολιγουντιανές υπερπαραγωγές τύπου THE RIVER WILD και THE HAND THAT ROCKS THE CRADDLE (ναι, εκείνο το αδιάφορο θριλεράκι με τη Rebecca DeMornay). To THE DUNWICH HORROR είναι η πρώτη του σεναριακή δουλειά, και κατά τη γνώμη μου δεν ήταν και η ιδανική επιλογή για τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε συγγραφέα.
Ο λόγος είναι ότι θέλει να αποτελεί μεταφορά του πασίγνωστου ομότιτλου διηγήματος του θρυλικού συγγραφέα κοσμικού τρόμου H.P. Lovecraft, μια πρακτική που στο παρελθόν (αλλά και στο μέλλον) ακολουθήθηκε με ελάχιστη επιτυχία και από άλλους δημιουργούς. Η φύση των ιστοριών του Lovecraft κάνει πολύ δύσκολη μια επιτυχημένη μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη, ιδίως σε μια περίπτωση όπου το αποτέλεσμα στοχεύει να είναι μια ευκολοχώνευτη ταινία τρόμου για σχετικά μεγάλο κοινό, όπως η συγκεκριμένη.
Οπότε με αυτά τα δεδομένα η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και ιδιαίτερα αισιόδοξος για το THE DUNWICH HORROR εξ αρχής. Και δυστυχώς οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Ναι μεν η Λαβκραφτιανή επιρροή είναι παντού παρούσα, ναι μεν ακούμε πολλές φορές την ιαχή Ia! Ia! Yog- Sothoth!, ναι μεν οι αναφορές στους μεγάλους παλιούς και στην επιστροφή τους στη Γη είναι συνεχείς, αλλά όλα αυτά ποτέ δεν καταφέρνουν να δώσουν στο THE DUNWICH HORROR την αναγκαία ατμόσφαιρα γοτθικού τρόμου έτσι ώστε να το κάνει επιτυχημένο.
Η ιστορία ξεκινάει σε μια από τις κλασσικότερες Λαβκραφτιανές τοποθεσίες, το Arkham της Μασαχουσέτης, όπου ο Wilbur Whateley- ένας νεότατος Dean Stockwell (QUANTUM LEAP, BLUE VELVET)- καταφθάνει στο Πανεπιστήμιο για να δανειστεί το φοβερό Necronomicon, το αρχαίο απαγορευμένο βιβλίο που στη μυθολογία του Lovecraft παίζει συνήθως τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της ανθρωπότητας και των Μεγάλων Παλιών. Ο καθηγητής Armitage (Ed Begley) που είναι υπεύθυνος για τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης αντιλαμβάνεται τις προθέσεις του Wilbur και του τονίζει ότι λόγω της σπανιότητάς του, το Necronomicon δεν μπορεί να βγει από τη Βιβλιοθήκη. Ο Wilbur δεν πτοείται, και πείθει την όμορφη Nancy (Sandra Dee) να τον πετάξει πίσω στο Dunwich με το αμάξι της. Φτάνοντας εκεί, ο Wilbur χρησιμοποιεί την γοητεία και τον απαλό τρόπο ομιλίας του για να την πείσει να περάσουν το Σαββατοκύριακο μαζί.
Εντωμεταξύ, πίσω στο Arkham, ο καθηγητής αρχίζει να υποπτεύεται ότι ο Wilbur έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του εκτός από το παθιασμένο σεξ με τη Nancy και σπεύδει μαζί με μια φίλη της τελευταίας να ρίξει μια ματιά στο σπίτι του Wilbur, μόνο και μόνο για να εκδιωχθούν κακήν κακώς από τον μαθουσάλα παππού του τελευταίου, που τυχαίνει να μένει μαζί του στην παλιά Βικτωριανή έπαυλη.
Δεν αργεί πολύ να καταλάβει ο καθηγητής ότι τα σχέδια του Wilbur περιλαμβάνουν την επιστροφή των Μεγάλων Παλιών στη Γη, και ταυτόχρονα την καταστροφή του ανθρώπινου γένους, με την προσφορά της Nancy ως θυσία.
Γνώριμη υπόθεση για όσους έχουν διαβάσει Lovecraft, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν φτάνει στην επιθυμητή κορύφωση. Και είναι λογικό, μιας και τα δρώμενα ναι μεν είναι αρκετά καθαρά στους έμπειρους Lovecraftάδες, αλλά για τους υπόλοιπους μοιάζουν σαν κακοσχεδιασμένες και κακογραμμένες σεναριακές παρεμβάσεις για να στηριχθεί η δράση της ταινίας.
Και ενώ στην αρχή η ατμόσφαιρα καταφέρνει να είναι αρκετά καλή, και το μυστήριο σιγά σιγά περιπλέκεται, η συνέχεια δεν είναι ανάλογη μιας και το THE DUNWICH HORROR υποβαθμίζεται σε ρουτινιάρικη ιστορία μαγείας, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ουσία, αλλά κυρίως χωρίς αγωνία και σασπένς.
Ο Daniel Haller κάνει ότι μπορεί με το περιοριστικό αυτό υλικό, και επιτυγχάνει τμηματικά με κάποια όμορφα ονειρικά- παραισθησιακά πλάνα και με το να αφήνει τα ευκόλως εννοούμενα (τουλάχιστον για τους ψημένους με Lovecraft) να παραλείπονται. Λίγα γυμνά πλάνα της Sandra Dee δίνουν ένα σχετικό ενδιαφέρον στα δρώμενα, αλλά η αίσθηση ότι το THE DUNWICH HORROR κάπως έχασε το ρυθμό του παραμένει μέχρι το φινάλε, που ναι μεν είναι αρκετά ταιριαστό αν σκεφτεί κανείς το τι είχε προηγηθεί, αλλά αφήνει στο θεατή την αίσθηση της μη ολοκλήρωσης.
Πάντως οι πρωταγωνιστές είναι αρκετά καλοί, με καλύτερους τον Dean Stockwell και τη Sandra Dee, αλλά χωρίς κάτι το φοβερό. Όσο για την εμφάνιση κάποια στιγμή του φοβερού και τρομερού Yog Sothoth, καλύτερα να την αφήσω για εσάς, μιας και τα συναισθήματά μου είναι τουλάχιστον ανάμικτα!
Γενικά δεν μπορώ παρά να συστήσω το THE DUNWICH HORROR στους φίλους του Lovecraft, μόνο και μόνο επειδή πρέπει, αλλά οφείλω να τους προειδοποιήσω ότι μάλλον θα απογοητευθούν μιας και μάλλον θα εντοπίσουν κάποιες χαμένες ευκαιρίες, παρά μια ολοκληρωμένη και ικανοποιητική δουλειά του φανταστικού.
Ο λόγος είναι ότι θέλει να αποτελεί μεταφορά του πασίγνωστου ομότιτλου διηγήματος του θρυλικού συγγραφέα κοσμικού τρόμου H.P. Lovecraft, μια πρακτική που στο παρελθόν (αλλά και στο μέλλον) ακολουθήθηκε με ελάχιστη επιτυχία και από άλλους δημιουργούς. Η φύση των ιστοριών του Lovecraft κάνει πολύ δύσκολη μια επιτυχημένη μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη, ιδίως σε μια περίπτωση όπου το αποτέλεσμα στοχεύει να είναι μια ευκολοχώνευτη ταινία τρόμου για σχετικά μεγάλο κοινό, όπως η συγκεκριμένη. 
Οπότε με αυτά τα δεδομένα η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και ιδιαίτερα αισιόδοξος για το 
Η ιστορία ξεκινάει σε μια από τις κλασσικότερες Λαβκραφτιανές τοποθεσίες, το Arkham της Μασαχουσέτης, όπου ο Wilbur Whateley- ένας νεότατος 
Δεν αργεί πολύ να καταλάβει ο καθηγητής ότι τα σχέδια του Wilbur περιλαμβάνουν την επιστροφή των Μεγάλων Παλιών στη Γη, και ταυτόχρονα την καταστροφή του ανθρώπινου γένους, με την προσφορά της Nancy ως θυσία.
Και ενώ στην αρχή η ατμόσφαιρα καταφέρνει να είναι αρκετά καλή, και το μυστήριο σιγά σιγά περιπλέκεται, η συνέχεια δεν είναι ανάλογη μιας και το 
Πάντως οι πρωταγωνιστές είναι αρκετά καλοί, με καλύτερους τον 
