ZOMBIE 2 (1979)

Είναι η ταινία που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο οι σκηνοθέτες και κοινό βλέπουν τα Ζόμπι. Είναι η ταινία που καθιέρωσε τον Fulci ως έναν από τους κορυφαίους του είδους, δίνοντας το σύνθημα σε εκατομμύρια (!) οπαδούς του ανά τον κόσμο. Είναι η ταινία που, ίσως για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, παρουσίαζε σκηνές απίστευτης και ρεαλιστικής βίας που από εκεί και πέρα έγιναν το σήμα κατατεθέν του Ιταλικού τρόμου. Είναι η ταινία που, ακόμα και σήμερα, πάνω από 25 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία της προκαλεί και συζητιέται ακόμα όσο λίγες. Είναι η ταινία που ακόμα και σήμερα, οι υπεύθυνοι του Βρετανικού BBFC (British Board of Film Classification) αρνούνται να δώσουν το OK για να κυκλοφορήσει χωρίς περικοπές στη Βρετανία. Και για να μην παραλείψουμε, είναι η ταινία που έκανε τα καθιέρωσε τα Ζόμπι ως τα πιο ‘αγαπημένα’ πλάσματα του σκοταδιού για το κοινό του τρόμου, αλλά και για τη βιομηχανία την ίδια. Μην ξεχνάτε τι επακολούθησε. Ιδίως στη Ιταλία τα επόμενα χρόνια, με τη μία ταινία με πρωταγωνιστές τους σαρκοφάγους ζωντανούς νεκρούς να διαδέχεται την άλλη, με πολύ βία και αιμοδιψείς τάσεις, που όμως ποτέ δεν κατάφεραν να επαναλάβουν την αίσθηση που είχε κάνει το ZOMBIE 2.

Ο Fulci μόνος του έκανε 2 ακόμα ταινίες με Ζόμπι- 3 αν συμπεριλάβουμε και το ZOMBI 3 που όμως η συμμετοχή του σε αυτό αντιστοίχησε σε 10- 15 λεπτά στην τελική κόπια της ταινίας, τα "CITY OF THE LIVING DEAD" και HOUSE BY THE CEMETERY με το τελευταίο να είναι ίσως και το πιο ολοκληρωμένο δημιούργημα τρόμου του. Παρ’ όλα αυτά, η ανελέητη δύναμη και ορμή του ZOMBIE 2 κατά τη γνώμη μου δεν επαναλήφθηκε ποτέ στις επόμενες ταινίες του Fulci, που μπορεί να ήταν καλύτερες από καλλιτεχνικής πλευράς, αλλά τους έλειπε η αμεσότητα και η ωμότητα του ZOMBIE 2.

Το ZOMBIE 2 γυρίστηκε στα γρήγορα από τον θρυλικό παραγωγό Fabrizio De Angelis για να αρπάξει ότι μπορεί από την πρωτοφανή εμπορική επιτυχία του "DAWN OF THE DEAD" του Romero που μόλις λίγους μήνες πριν είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες και είχε αποκτήσει τη φήμη της «τελευταίας λέξης στο splatter». Ο De Angelis ήταν τυχερός αφού το προσωπικό που είχε στη διάθεσή του για το γύρισμα ήταν ορεξάτο και δημιουργικό, με αποκορύφωμα τον Fulci, τον οποίο και διάλεξε εντυπωσιασμένος από την τελική σκηνή... «σπαζοκεφαλιάς» του DON’T TORTURE A DUCKLING του 1972. Ο Fulci καταφέρνει άνετα να ξεπεράσει το "DAWN OF THE DEAD" σε gore, με το να σερβίρει τα εντόσθια «σκέτα», χωρίς τη συνοδεία των κοινωνικών σχολίων του "DAWN OF THE DEAD" που κούραζαν τον θεατή μετά από λίγο.

Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του ZOMBIE 2, δηλαδή οι ζωντανοί νεκροί, αυτή τη φορά συναντάνε τις Βουντού ρίζες τους, μεταφέρονται σε καθαρά περιοχή Βουντού (στο απομακρυσμένο νησί της Καραϊβικής), και είναι η φυσική εξέλιξη των χλωμών, φρεσκοπεθαμένων ζόμπι του Romero. Τα Ζόμπι του Fulci ήταν με διαφορά τα πιο τρομακτικά από όλα μέχρι τότε. Σαπισμένα, γεμάτα σκουλήκια, με ανοιχτές πληγές, και γεμάτα εφευρετικότητα! Με όρεξη μέχρι και για υποβρύχιες βόλτες και μάχες με καρχαρίες στα ανοιχτά!

Το μοντέλο αυτό της εμφάνισης των Ζόμπι έγινε ο κανόνας από κει και πέρα σε όλες τις ταινίες του είδους, με το πιο πρόσφατο DAWN OF THE DEAD (2004) να είναι ένα από τα λίγα που δείχνει τη σταδιακή εξέλιξη στην αποσύνθεσή τους (ίσως και το RETURN OF THE LIVING DEAD του 1986 σε μικρότερο βαθμό). Ένα άλλο στοιχείο που κάνει τα Ζόμπι του ZOMBIE 2 πρωτοποριακά, είναι ότι σε αντίθεση με τα Ζόμπι του Romero που δίνουν την εντύπωση ότι δρουν κυρίως από ένστικτο, τα Ζόμπι του ZOMBIE 2 δίνουν την εντύπωση ότι τις κινήσεις τους κυβερνάει μια μοχθηρία, μια συσσωρευμένη κακία που μετουσιώνεται στις πράξεις απίστευτης βίας, που μέχρι τότε είχαμε δει φευγαλέα μόνο στο LET SLEEPING CORPSES LIE του 1974.

Βέβαια, αυτό είναι σήμα κατατεθέν του Fulci, που αφού συνήθως δυσκολεύεται να δώσει ρυθμό στις ταινίες του, το ρίχνει στην απίστευτα λεπτομερειακά δοσμένη και απάνθρωπη βία, έτσι ώστε το ενδιαφέρον του θεατή να μένει αμείωτο παρά τις συχνές κοιλιές στις ταινίες του. Στο ZOMBIE 2 αυτό είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Ενώ υπάρχουν φάσεις που καταντάει βαρετό, χαζό και αργοκίνητο, με το που αρχίζει ο θεατής να το νιώθει, βομβαρδίζεται από απίστευτες σκηνές βίας και σφαγής, με τη σκηνοθεσία του Fulci να τις καταγράφει λεπτομερώς και με μια σκηνοθετική «τεμπελιά» που αφήνει την κάμερα πάνω από την ανοιχτή πληγή μέχρι να στραγγίξει τελείως από αίμα.

Ο θεατής γίνεται ένα είδος ηδονοβλεψία, που πολλές φορές θέλει να πάρει το βλέμμα του από τα αιματοβαμμένα δρώμενα, αλλά κάτι τον κρατάει εκεί κολλημένο, με την ίδια λογική που το παιδί πιάνει τους γονείς του να κάνουν έρωτα πίσω από κλειστές πόρτες, και σοκαρισμένο συνεχίζει να παρακολουθεί ενώ όλα μέσα του λένε ότι πρέπει να γυρίσει το βλέμμα του.

Για την πλοκή του ZOMBIE 2 δεν υπάρχουν και πολλά να σχολιάσω, και δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα άλλωστε. Αρκεί να ξανατονίσω τα τρομερά gore ειδικά εφέ του θρυλικού Giannetto De Rossi, την πολύ καλή μουσική του Fabio Frizzi καθώς και την υποβλητική ατμόσφαιρά του, που είναι παρούσα μέχρι το κατακλυσμικό τέλος. Ούτως ή άλλως η ιστορία έχει ήδη κρίνει το ZOMBIE 2 και το έχει τοποθετήσει πολύ ψηλά στο πάνθεον του τρόμου, όπου το τοποθετώ κι εγώ με μεγάλη ευκολία. Σίγουρα είναι μια από τις μεγαλύτερες στιγμές τόσο για την Ιταλική σχολή του τρόμου, όσο και για το σκηνοθέτη της, που συνέχισε σε αυτό το μοτίβο και τα επόμενα χρόνια της καριέρας του.