Μία νεαρή νοσοκόμα πιάνει δουλειά σε ένα άσυλο φρενοβλαβών μετά τον φόνο του διευθυντή από έναν ασθενή. Σύντομα αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στο άσυλο.
Σχόλια:
Άλλη μια κλασσική ταινία του Αμερικανικού drive- in κυκλώματος της δεκαετίας του ’70 με όλα τα στοιχεία που εγώ προσωπικά λατρεύω. Χαμηλό budget, τρομερή ατμόσφαιρα που γίνεται ακόμα καλύτερη με την σκονισμένη εικόνα της ταινίας, πολύ καλή πλοκή που ξεδιπλώνεται με μαεστρία, και μεγάλη ιστορία διαμάχης με τη λογοκρισία. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Το DON’T LOOK IN THE BASEMENT! είναι μια παρεξηγημένη ταινία, όπως οι περισσότερες παραγωγές τρόμου της εποχής, κυρίως λόγω της «ξεπερασμένης» εικόνας που δείχνει και που προέρχεται από την έλλειψη budget. Μια πιο προσεκτική ματιά, όμως, αποκαλύπτει ένα ακόμα αναίτια αδικημένο διαμαντάκι, φτιαγμένο με μεράκι και φροντίδα από τον μυστηριώδη S.F. Brownrigg (1937- 1996) που με το DON’T LOOK IN THE BASEMENT! έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Η υπόθεση αφορά ένα άσυλο φρενοβλαβών, που διευθύνεται από τον Δρ. Stephens (Michael Harvey) που διατείνεται ότι αν αφήνει καθέναν από τους κατοίκους- ασθενείς να εξωτερικεύουν τα βίαια κατά κανόνα συναισθήματά τους, τότε είναι πιο κοντά στην πραγματική θεραπεία. Σαν άμεση διάψευση, ο δικαστής, πρώην δικηγόρος και νυν φιλοξενούμενος του ασύλου, κάνοντας πράξη τη θεωρία του Δρ. Stephens τον σκοτώνει με ένα τσεκούρι, κι ενώ την ίδια στιγμή η νοσοκόμα του ασύλου (Jessie Lee Fulton) είχε εκμυστηρευτεί στον γιατρό την επιθυμία της να φύγει από το άσυλο, μην μπορώντας να αντέξει την ψυχολογική βία που ασκούν πάνω της οι ασθενείς. Τα ηνία του ασύλου αναλαμβάνει πλέον η Δρ Geraldine Masters, που όμως δεν είναι ενημερωμένη για την άφιξη της νέας νοσοκόμας (Rosie Holotik) που είχε προσλάβει ο Δρ Stephens πριν τον ατυχή θάνατό του. Με όχι και πολύ μεγάλο ενθουσιασμό, η Δρ Masters γνωρίζει την νοσοκόμα στους τροφίμους, οι οποίοι αρχίζουν να της συμπεριφέρονται παράξενα και πολλές φορές εχθρικά.
Στο κύριο μέρος της ταινίας, ο S.F. Brownrigg μεταδίδει άριστα το δυσλειτουργικό κλίμα που επικρατεί στο άσυλο, με το να αναπτύσσει πολύ καλά τους χαρακτήρες των τροφίμων. Γνωρίζουμε έναν προς έναν τους ασθενείς, ο καθένας από τους οποίους έχει την ιστορία και το ρόλο του στην εξέλιξη της πλοκής. Οι ασθενείς βοηθούν τα μέγιστα στην κορύφωση της αγωνίας και στην απειλητική αίσθηση που δημιουργείται στη συνέχεια, τόσο με την ανατριχιαστική εμφάνιση και συμπεριφορά τους, όσο και με τις πειστικότατες ερμηνείες των ηθοποιών που τους υποδύονται.
Αν αναλογιστεί κανείς την ανυπαρξία αποδεκτού προϋπολογισμού, πρέπει να αναγνωρίσει στον S.F. Brownrigg τον τρόπο με τον οποίο δημιουργεί και αυξάνει την νοσηρή ατμόσφαιρα και την ένταση, μέχρι το πολύ δυνατό και αιματηρό φινάλε, που επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις και αρκετούς gory φόνους. Σημειώνω εδώ ότι η Ελληνική VHS έκδοση που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του ’80 και που πιθανόν να υπάρχει ακόμα και να σκονίζεται στα ράφια κανενός βίντεο κλαμπ, ήταν λογοκριμένη έκδοση στα 79 λεπτά με την κανονική να τρέχει στα 89 λεπτά και της έλειπαν σκηνές τόσο gore όσο και διαλόγων. Σίγουρα δεν είναι σε καμία περίπτωση τέλειο, μιας και έχει ορισμένες αφέλειες στο σενάριο που ευτυχώς δεν παρασύρουν όλη την ταινία, ενώ σε ορισμένες στιγμές το πενιχρό budget προδίδει τις πολύ καλές προθέσεις του S.F. Brownrigg. Όμως πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πρωτότυπο και καλοφτιαγμένο, ενώ σε πολλές στιγμές του γίνεται γνήσια τρομακτικό.
Ούτως ή άλλως, το DON’T LOOK IN THE BASEMENT! για ‘μένα έχει μεγάλη συναισθηματική αξία, μιας και ήταν από τις πρώτες ταινίες τρόμου που είδα όταν πρωτοήρθα σε επαφή με το βίντεο τη δεκαετία του ’80 στην πετσοκομμένη Ελληνική VHS έκδοση, οπότε θα μπορούσε να πει κανείς ότι είμαι ολίγον τι προκατειλημμένος. Από την άλλη, βλέποντάς το ξανά μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω ότι κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου και με καθήλωσε τόσο με την ίντριγκα όσο και με τη φοβερή ατμόσφαιρα μέσα στα καταθλιπτικά δωμάτια του ασύλου.
DVD Notes:
Κατά καιρούς έχει εμφανιστεί σε διάφορες bootleg εκδόσεις με ποιότητα εικόνας VHS. Επίσης έχει δοθεί από εφημερίδες και περιοδικά σε εκδοσεις παρόμοιας ποιότητας
Άλλη μια κλασσική ταινία του Αμερικανικού drive- in κυκλώματος της δεκαετίας του ’70 με όλα τα στοιχεία που εγώ προσωπικά λατρεύω. Χαμηλό budget, τρομερή ατμόσφαιρα που γίνεται ακόμα καλύτερη με την σκονισμένη εικόνα της ταινίας, πολύ καλή πλοκή που ξεδιπλώνεται με μαεστρία, και μεγάλη ιστορία διαμάχης με τη λογοκρισία. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
