Μια ηλικιωμένη γυναίκα μαζί με τη μουγκή εγγονή της, οι μοναδικοί επιζώντες μιας φριχτής οικογενειακής τραγωδίας, μετακομίζουν αιφνιδιαστικά μαζί με τον καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι Yasu και την οικογένεια του. Η ζωή του Yasu σύντομα θα μετατραπεί σε κόλαση μιας και όταν μένει μόνος στο σπίτι με τους νεοφερμένους συγγενείς αρχίζει ένα εφιαλτικό ταξίδι βασανιστηρίων και τρόμου.

Οι Ιάπωνες ξαναχτυπούν με άλλη μια πολύ δυνατή ταινιούλα από ένα σχετικά νέο σκηνοθέτη. Το εξώφυλλο αναφέρει ότι πρόκειται για το Ιαπωνικό TEXAS CHAINSAW MASSACRE, και πέφτει αρκετά κοντά, μιας και το θέμα που κυριαρχεί κι εδώ είναι οι «ανώμαλες» οικογένειες.

Οι ομοιότητες όμως σταματούν εκεί, και η πλοκή του LIVING HELL εξελίσσεται με αρκετά διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στην αγαπημένη πρώτη ταινία του Tobe Hooper.

Ενώ ο Hooper προτίμησε την ωμότητα και την ένταση για να κάνει το TCM να ξεχωρίσει, ο Shugo Fujii διαλέγει την πεπατημένη οδό του μυστηρίου και αποκαλύψεων, τον ατμοσφαιρικό τρόμο, σήμα κατατεθέν του μοντέρνου Ιαπωνικού σινεμά τρόμου, όπως και την σαδιστική βία όποτε χρειάζεται!

Το αποτέλεσμα είναι έντονο και κατά διαστήματα ανατριχιαστικό, σίγουρα χωρίς να είναι τέλειο, αλλά ρίχνει στα αυτιά σε πολυδιαφημισμένες ιστορίες φαντασμάτων τύπου JU ON και THE EYE, ακόμα κι αν το θέμα του δεν ανήκει στη σφαίρα του υπερφυσικού. Όμως, τα σκηνοθετικά παιχνιδάκια του Fujii καταφέρνουν να δώσουν αυτή την αίσθηση, ιδίως όταν ο ήρωας μένει μόνος του με τις δύο νεοφερμένες συγγενείς.

Όσο για το παράξενο αυτό ζευγάρι, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ τρομακτικότερο από το παιδάκι του JU ON, όσο και από την ανορεξική πρωταγωνίστρια του AUDITION. Γι αυτό το αποτέλεσμα περισσότερη δόξα παίρνει μάλλον ο Fujii και το απειλητικό στυλ με το οποίο τους κινηματογραφεί παρά τα σκοτεινά μυστικά του ζευγαριού που αποκαλύπτονται σιγά- σιγά από το σενάριο.

Σενάριο, που όπως οι περισσότερες Ιαπωνικές παραγωγές πάσχει ολίγον τι στα γνωστά σημεία, όπως πχ η αληθοφάνεια και η συνεχής αφέλεια- σε σημείο βλακείας- των δευτερευόντων χαρακτήρων, αλλά αυτό εμένα προσωπικά δε με χάλασε πολύ.

Με το φινάλε έχω τις διαφωνίες μου, μιας και όπως εξελίχθηκε μάλλον δεν θα το έβαζα και μέσα στα πιο πρωτότυπα της χρονιάς, αλλά φαντάζομαι είναι ζήτημα προσωπικού γούστου και ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου.

Το επιχείρημά μου γι αυτό είναι ότι τι να τις κάνεις τις «κατακλυσμικές» αποκαλύψεις στο τέλος όταν μέχρι τότε η ταινία έχει πάει πολύ καλά, ακόμα και στα γνωστά μονοπάτια; Κάποια αντιστοιχία μπορώ να βρω με το πρόσφατο HAUTE TENSION, αν και το εκεί φινάλε τελικά κάνει πολύ περισσότερη ζημιά απ’ ότι εδώ.

Πάντως αυτά είναι γενικά πταίσματα, και μάλιστα αν κάποιος είναι αρκετά ελαστικός μπορεί να ανακαλύψει ένα διαμαντάκι του Ιαπωνικού σινεμά τρόμου με το LIVING HELL. Από gore είμαστε αρκετά συγκρατημένοι αυτή τη φορά, όχι όμως και από διάθεση για να σοκάρουμε το θεατή, αφού ορισμένες από τις σκηνές βασανιστηρίων ομολογουμένως λειτουργούν άψογα, κάνοντας τις τρίχες μας να σηκωθούν όρθιες.

Γενικά μεστό, τρομακτικό και σε σημεία πραγματικά αποπνικτικό, το LIVING HELL αξίζει ένα βλέφαρο, ίσως και παραπάνω από ένα τώρα που το σκέφτομαι.

To LIVING HELL δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στην Ελλάδα.

R2 Ιαπωνία (Tsunku Town)
R2 Ολλανδία (Japan Shock)
R1 Αμερική (Saiko / Subversive cinema)

Καλύτερη φαίνεται η R1 μιας και περιέχει τα περισσότερα extras, και 16/9 μεταφορά. Η Ιαπωνική επίσης έχει 16/9 μεταφορά, αλλά υστερεί στα extras. Η Ολλανδική έκδοση είναι letterboxed.