Σχόλια:  Ίσως να θυμάστε τον J.R. Bookwalter από τη δουλειά του στην εμπνευσμένη ζόμπι- σπλατεριά THE DEAD NEXT DOOR του 1988. 8 χρόνια μετά και μετά από 8 ακόμα σκηνοθετικές προσπάθειες επιστρέφει με το POLYMORPH, μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που δυστυχώς δεν δείχνει σημάδια εξέλιξης του Bookwalter από το THE DEAD NEXT DOOR. Μάλλον το αντίθετο, θα μπορούσα να πω.
Το POLYMORPH αν και ξεκινάει ατμοσφαιρικά και ελπιδοφόρα, παρόλο το πολύ μικρό budget του, που φαίνεται ιδίως στα διαστημικά πλάνα της έναρξης, γρήγορα φανερώνει ότι μάλλον ο Bookwalter δεν είχε κατεύθυνση όταν το γύριζε.
Ένας μετεωρίτης που περιέχει ένα παράξενο οργανισμό πέφτει από το διάστημα σε ένα Αμερικανικό δάσος. Η οντότητα σύντομα έρχεται σε επαφή με μια γυναίκα μέλος μιας συμμορίας εμπόρων ναρκωτικών που έτυχε να έχουν κανονίσει ραντεβού για δουλειά σε μια απομακρυσμένη καλύβα του δάσους και εισέρχεται στο σώμα της, κυριεύοντας την γυναίκα.
Σύντομα, μια παρέα από 2 νεαρά ζευγάρια καταφθάνουν στην καλύβα για να συναντήσουν έναν καθηγητή πανεπιστημίου, που προηγουμένως είχε εκτελεστεί εν ψυχρώ από την γυναίκα προτού ο εξωγήινος οργανισμός την κυριεύσει. Τα πράγματα περιπλέκουν όταν οι φονιάδες συνεργάτες της κοπέλας φτάνουν στο δάσος και θέλουν να καλύψουν τα νώτα τους σκοτώνοντας τα μέλη της τετραμελής παρέας νεαρών που είχαν δει τα πρόσωπα τους. Πριν όμως ολοκληρώσουν, πρέπει να κρατήσουν την εξωγήινη οντότητα έξω από το μυαλό τους, κάτι που αποδεικνύεται πολύ δύσκολο στην πράξη.
Μια «ντεμί» κατάσταση χαρακτηρίζει το POLYMORPH, τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία της διάρκειάς του. Δεν μοιάζει σίγουρο τι ακριβώς θέλει να είναι. Θέλει να είναι ταινία δράσης, τρόμου, ή επιστημονικής φαντασίας; Δεν είναι ξεκάθαρο, μιας και ο Bookwalter αποφάσισε να μπλέξει τα είδη όσο περισσότερο μπορεί, προφανώς σε μια προσπάθεια να τονώσει το ενδιαφέρον από πλευράς πλοκής. Αυτό, όμως, δεν λειτουργεί στο βαθμό που θα ήθελε ο σκηνοθέτης, μιας και σε πολλά σημεία του το POLYMORPH δείχνει στοιχεία αμηχανίας που μετουσιώνονται σε μεγάλα χρονικά σημεία στα οποία δεν γίνεται απολύτως τίποτα, εκτός από εκνευριστικούς τσακωμούς μεταξύ των νεαρών και της συμμορίας κακοποιών.
Πάααρα πολλές ανακρίβειες στο σενάριο επίσης, κάτι που συνήθως συγχωρείται σε ταινίες με τόσο πενιχρό budget, αλλά εδώ φαίνεται ότι ο Bookwalter χρησιμοποιεί τα σεναριακά τεχνάσματα για να κάνει την ταινία να κυλήσει, κάτι που όμως δεν λειτουργεί, μιας και ορισμένα από τα δρώμενα δεν έχουν καμία λογική. Τυπικό παράδειγμα γι αυτό είναι πως ο αρχηγός της συμμορίας των κακοποιών μαζί με τους γορίλες του εκτελεί εν ψυχρώ τους δύο από τους 4 της παρέας, αλλά μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα γίνεται... κολλητός με τους εναπομείναντες δύο για να αντιμετωπίσουν παρέα τον εξωγήινο οργανισμό. Μάλιστα φτάνουν και σε σημείο να ανταλλάζουν όπλα και να συζητούν για τα προσωπικά τους θέματα, κάτι που δεν βρήκα καθόλου μα καθόλου πιστευτό.
Κάτι τέτοιο δεν θα με χάλαγε υπό νορμάλ συνθήκες, αλλά φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να δώσει στο POLYMORPH έναν αχρείαστα σοβαρό τόνο που κάνει αυτά τα στοιχεία να «χτυπούν» άσχημα στο μάτι.
Κατά τα άλλα, η δράση από ένα σημείο και μετά έχει κυρίως να κάνει με τις προσπάθειες των πρωταγωνιστών να αντιμετωπίσουν τον εξωγήινο, αλλά αυτές είναι τετριμμένες, με αστεία ειδικά εφέ και χωρίς ιδιαίτερη ουσία. Μάλιστα το φινάλε της μάχης αυτής είναι τόσο απότομο και απογοητευτικό, που σκέφτεται κανείς μήπως τελικά δεν υπήρχε σενάριο και το συνεργείο αυτοσχεδίαζε για να βρει εκείνη τη στιγμή πώς θα εξελιχθεί η πλοκή.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το φινάλε της ταινίας είναι όσο πιο καταθλιπτικό θα μπορούσε να γίνει, κάτι που μπορεί να έχει μεν πρωτοτυπία σαν σύλληψη, αλλά δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση από τα δρώμενα που έδειχναν ότι θα πάει σε κάτι πολύ διαφορετικό. Αντίθετα, ο Bookwalter προτιμάει να «ξενερώσει» ανεπανόρθωτα το κοινό, που εκεί που σιγά σιγά άρχιζε να ταυτίζεται με τους (γενικά αδιάφορους) πρωταγωνιστές, τελικά μένει μόνο με τη... γεύση, μιας και ο Αμερικανός b-μουβάς επιλέγει το ανούσιο σόκινγκ-χωρίς-ιδιαίτερο-λόγο τέλος.
 Το χειρότερο από την προβολή του POLYMORPH είναι το γεγονός ότι ο J.R. Bookwalter δεν φαίνεται να έχτισε καθόλου τα στοιχεία εκείνα που έκαναν το THE DEAD NEXT DOOR φρέσκο και εμπνευσμένο, δείχνοντας στοιχεία ότι πιθανότατα αυτή η ταινία να ήταν μια ηλιαχτίδα έμπνευσης και δημιουργικότητας από έναν σκηνοθέτη που θέλει αλλά μάλλον δεν μπορεί να επαναλάβει κάτι τέτοιο στις επόμενες δουλειές του, και είναι κρίμα γιατί έμοιαζε να έχει μέλλον στη σκηνή του low budget τρόμου και φαντασίας. Κάτι όμως που καταργείται με το απογοητευτικό POLYMORPH.
Μην ασχοληθείτε και αν θέλετε να δοκιμάσετε τον J.R. Bookwalter καλύτερα περιοριστείτε στα THE DEAD NEXT DOOR και ROBOT NINJA. |
