Ο Lovecraft αναζητεί το Necronomicon σε μια προσπάθεια να γράψει νέες ιστορίες του. Μόλις το βρίσκει, επικεντρώνεται σε τρεις τρομακτικές ιστορίες του βιβλίου που αποτελούν την πηγή έμπνευσης για τις δικές του ιστορίες. Είναι όμως πράγματι ιστορίες οι γραφές στο Necronomicon ή είναι πραγματικότητα και στοχεύουν στην επιστροφή των Μεγάλων Παλιών στη Γη;

Ένα θέμα που πάντα σκέφτομαι είναι ποιος είναι τελικά ο σκηνοθέτης με τις καλύτερες μεταφορές έργων του μεγάλου H.P. Lovecraft στη μεγάλη οθόνη. Μετά από ένα- δύο λεπτά σκέψης καταλήγω πάντα σε δύο ονόματα. Του Stuart Gordon, που έχει κάνει τα RE-ANIMATOR, DAGON, FROM BEYOND κλπ, ή του συνεργάτη του και εξίσου «βαρύ» όνομα στη σκηνή του τρόμου Brian Yuzna; Ρητορικό ερώτημα, χωρίς αμφιβολία μιας και το NECRONOMICON είναι η πρώτη και μοναδική σκηνοθετική μεταφορά έργων του Lovecraft από τον Yuzna, αν εξαιρέσει κανείς τα sequels του RE-ANIMATOR, οπότε μάλλον σύγκριση δεν μπορεί να γίνει.

Αν κριθεί μόνο ως προς την πιστότητα και αποτελεσματικότητα της μεταφοράς των ιστοριών πάνω στις οποίες βασίστηκε, το NECRONOMICON μάλλον πάσχει από τις γνωστές «ασθένειες» που συναντάμε στη συντριπτική πλειοψηφία Λαβκραφτιανών μεταφορών. Συγκεκριμένα, ενώ τα πλοκαμοφόρα και ακαθόριστου σχήματος τέρατα που μοιάζουν τόσο ατμοσφαιρικά και τρομακτικά στο χαρτί, χάνουν τη μισή- αν όχι παραπάνω- από τη δύναμή τους όταν παίρνουν σάρκα και οστά στη μεγάλη οθόνη.

Και ενώ σε ιστορίες ελεύθερης διασκευής όπως το RE-ANIMATOR αυτό κάπως καλύπτεται, σε μια ταινία που αναφέρεται στο πανταχού παρών στις ιστορίες του Lovecraft, απαγορευμένο Necronomicon, το μυστικιστικό βιβλίο με ξόρκια και μάγια γραμμένο από τον «Τρελό Άραβα» Abdul Al Hazred που προασπίζει την επιστροφή των Μεγάλων Παλιών στη Γη, το να δοθεί ρεαλιστικότητα στα πάμπολλα γλοιώδη τέρατα είναι μάλλον ουτοπία.

Οπότε το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να κρίνει την ταινία ως μια ακόμα σπλατεριά ελαφρώς βασισμένη στη μυθολογία Cthulhu και τον Lovecraft, που στόχο έχει απλά την ψυχαγωγία πολύ συγκεκριμένου κοινού, και δη του κοινού του τρόμου.

Το NECRONOMICON αφηγείται τρεις ιστορίες παρμένες από το Βιβλίο των Νεκρών, όπως αποκαλείται συχνά το Necronomicon από τον Lovecraft, που πέφτει στα χέρια ενός ξερακιανού συγγραφέα από το Providence της Μασαχουσέτης. Ο βαριά μακιγιαρισμένος Jeffrey Combs υποδύεται τον Howard Philips Lovecraft στη ιστορία- περιτύλιγμα του NECRONOMICON, που καταλήγει κλασσικά στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Μισκατόνικ, το κορυφαίο στέκι για να απολαύσει κανείς κλασσική αποκρυφιστική λογοτεχνία! Ο Combs, που η εμφανισιακή ομοιότητά του με τον Lovecraft είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη λόγω του πυκνού μέικ απ του, αποσύρεται σε έναν απομονωμένο και καλά φρουρούμενο χώρο της βιβλιοθήκης και αρχίζει να διαβάζει τα φοβερά κείμενα του βιβλίου, γράφοντας ταυτόχρονα τις δικές του ιστορίες.

Οι τρεις ιστορίες που αφηγείται το NECRONOMICON είναι ελαφρά εμπνευσμένες από τις ιστορίες The Rats In The Walls, Cool Air και The Whisperer in Darkness, αλλά όταν λέμε «ελαφρά» εννοούμε πραγματικά ελαφρά!

Στην 1η ιστορία ο Bruce Payne πηγαίνει σε ένα εγκαταλελειμμένο παραθαλάσσιο ανάκτορο με στόχο να βρει το Necronomicon και να αναστήσει την νεκρή από πνιγμό γυναίκα του, όπως είχε κάνει στο παρελθόν και στο ίδιο σπίτι ένας πρόγονος του (Richard Lynch).

Στην 2η, ένας ρεπόρτερ πηγαίνει στο σπίτι μιας γυναίκας για να ερευνήσει μια σειρά φόνων, και με τρόμο ανακαλύπτει μέσω της διήγησης της ένα θανάσιμο και αρχαίο μυστικό που περιβάλλει αυτή και τη μητέρα της.

Η 3η και σκοτεινότερη από όλες έχει να κάνει με την έρευνα μιας νεαρής αστυνομικού για έναν μανιακό δολοφόνο με το όνομα «Χασάπης» μέσω ενός μυστηριώδους ζευγαριού που κρύβει πολλά περισσότερα απ’ όσα παραδέχεται.

Σαν δηλωμένος οπαδός του γοτθικού τρόμου του Lovecraft μπορώ να πω ότι η αναφορά στις τρεις γνωστές ιστορίες του είναι κάπως ατυχής με φανερό στόχο να εκμεταλλευτεί την εμπορικότητα του έργου του Lovecraft και να τονώσει κάπως τις πωλήσεις του NECRONOMICON. Από την άλλη μεριά, αν δεν είχα διαβάσει ποτέ τις συγκεκριμένες ιστορίες, είναι πολύ δύσκολο να βρω λόγους που θα έκαναν την ταινία να μη μου αρέσει.

Και οι τρεις ιστορίες έχουν το ενδιαφέρον τους, είναι εξαιρετικά ατμοσφαιρικές, ιδίως οι δύο τελευταίες και γενικά είναι «ποιοτική» προβολή για κάθε φίλο του τρόμου και του σπλάτερ. Πραγματικά, αν δει κανείς το NECRONOMICON σαν "standalone" ταινία τρόμου παρά σαν διασκευή του Lovecraft είναι πολύ δύσκολο να μην το ευχαριστηθεί, με όλες τις ατέλειές του.

Εκτός από τους τρεις σκηνοθέτες με σημαντική θητεία στη σκηνή του τρόμου και του cult σινεμά, η παρουσία βετεράνων και αγαπημένων ηθοποιών της σκηνής δίνει ακόμα μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία. Για παράδειγμα, στο πιο «πεζό» θεματικά πρώτο επεισόδιο, η επιβλητική παρουσία του Bruce Payne και ακόμα περισσότερο του Richard Lynch κάνουν την ιστορία ισάξια με τις άλλες δύο, που στηρίζονται περισσότερο στο μυστήριο και στο σκοτεινό ξεδίπλωμα των γεγονότων.

Πάντως η αγαπημένη μου ιστορία είναι η 3η, με τη σφραγίδα του Brian Yuzna. Όλα τα στοιχεία που περιμένει κανείς από το σκηνοθέτη του SOCIETY είναι εδώ. Ατμόσφαιρα μυστηρίου και τρόμου που καταλήγει στον απόλυτο πανικό, gore μέχρι τελικής πτώσης και άφθονο μαύρο χιούμορ κάνουν το επεισόδιο "Whispers" από μόνο του ένα λόγο για να δει κανείς την ταινία.

Η κατάληξη της ταινίας, με το φινάλε της ιστορίας- περιτυλίγματος είναι μεν προβλέψιμη, αλλά δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί και αλλιώς, εκτός αν πια δεν έδειχνε κανένα σεβασμό στο βαρύ όνομα του Lovecraft, οπότε από εμένα προσωπικά παίρνει τους βαθμούς. Και γενικά, παρόλο που οι ιστορίες θεματολογικά απέχουν αρκετά από τα κείμενα του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα, η ατμόσφαιρα αντάξια του ονόματός του είναι πανταχού παρούσα.

Οι φίλοι του γλοιώδους κοσμικού τρόμου να μην κάνουν λάθος, και να σπεύσουν με κλειστά μάτια. Ούτως ή άλλως, μιλάμε για παραγωγή του Brian Yuzna, κι αυτό από μόνο του αποτελεί εγγύηση.

Έχει εμφανιστεί μια bootleg κυκλοφορία από Darkside αλλά με άγνωστα τεχνικά χαρακτηριστικά.

R0 Βραζιλία (Versatil)
R2 Γαλλία (Metropolitan)
R2 Ιαπωνία (Pioneer)
R2 Πολωνία (Vision)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές, με την R2 Γαλλίας να είναι σε 2 DVD με αναμορφική μεταφορά και πάρα πολλά extras, όπως συνεντεύξεις, ντοκιμαντέρ κλπ, αλλά έχει μόνιμους Γαλλικούς υπότιτλους στο Αγγλικό κανάλι ήχου.
Οι υπόλοιπες εκδόσεις εκτός της R2 Ιαπωνίας έχουν fullscreen μεταφορά ενώ από extras το πολύ πολύ να βρει κανείς το trailer.