Σχόλια: Το DRAGONSLAYER είναι ένα φανταστικό παραμυθάκι με Δράκους και Μάγους και ανθρωποθυσίες νεαρών παρθένων και όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν το είδος δημοφιλές και προέτρεψαν την Disney να χρηματοδοτήσει αρκετά γενναιόδωρα αυτή την προσπάθεια με κοντά 18 εκατομμύρια δολάρια.
Βλέποντας κανείς την ταινία, ιδίως κάποιος σαν και ‘μένα που πέρασε τα παιδικά του χρόνια βλέποντας τέτοιες ταινίες φαντασίας κατά δεκάδες, δεν μπορεί παρά να νιώσει λύπη και νοσταλγία για τις ένδοξες αυτές μέρες του Χόλυγουντ και όχι μόνο. Σήμερα, για να γυριστεί τέτοιου είδους ταινία είτε πρέπει να λέγεται LORD OF THE RINGS, είτε οι παραγωγοί της να έχουν τάσεις αυτοκτονίας, μιας και το σημερινό κοινό δεν έλκεται σ’ αυτού του είδους τις ταινίες τόσο πολύ.
Το DRAGONSLAYER είναι η ιστορία του Galen (σ.σ. Peter MacNicol σε ηλικία 20 χρονών το πολύ, όταν ακόμα δεν είχε γίνει αντιπαθητικός), ενός νεαρού μαθητευόμενου Μάγου που μετά από το χαμό του Μέντορά του προσφέρεται να προστατεύσει την πόλη Urland από τη μανία ενός φονικού Δράκοντα. Ο Βασιλιάς της πόλης έχει καθιερώσει ένα σύστημα για να κατευνάσει τη μανία του Δράκου, όπου μέσω κλήρωσης στην οποία παίρνουν μέρος όλες οι νεαρές κοπέλες της πόλης, μια από αυτές θα προσφερθεί σαν ανθρωποθυσία στον Δράκο.
Εντωμεταξύ, ο Galen γνωρίζει μια νεαρή η οποία για να γλιτώσει από την κληρωτίδα ζούσε τα χρόνια της μεταμφιεσμένη σε αγόρι, και όπως μαντεύετε, ένα ειδύλλιο αρχίζει να εκκολάπτεται.
Τυπική υπόθεση για ταινία φαντασίας χωρίς αμφιβολία, αλλά στο χαρτί δεν καταφέρνει να αποδώσει τα δέοντα στο DRAGONSLAYER που ξεχωρίζει αρκετά από παρόμοιες τέτοιες mainstream παραγωγές. Οι λόγοι γι αυτό είναι κυρίως η έλλειψη κωμικού στοιχείου (κάτι που εγώ προσωπικά εκτίμησα πάρα πολύ), και η πολύ σκοτεινή και επιβλητική μουσική και ατμόσφαιρα που είναι παρούσα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια προβολής.
Ο Matthew Robbins καταφέρνει απόλυτα να μας μεταφέρει στον μαγικό κόσμο του παραμυθιού, έναν κόσμο σκοτεινό, γεμάτο ανθρώπινες προλήψεις και προκαταλήψεις, πάντα κάτω από το φόβο για το άγνωστο, αλλά και την δίψα για εξουσία. Ο Δράκος είναι η προσωποποίηση του κακού, του Διαβόλου που τρέφεται από το φόβο των ντόπιων και μόνο ένας Μάγος μπορεί να τον εξοντώσει.
Τα 18 εκ. δολάρια του προϋπολογισμού και η παρουσία της Industrial Light and Magic στα ειδικά εφέ εγγυώνται συγκινήσεις από αυτήν την άποψη, πράγμα που αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι τα μοντέρνα ψηφιακά αλλά καθόλου πιστευτά ειδικά εφέ δεν εξασφαλίζουν ποιότητα. Μια ματιά στον καταπληκτικό Δράκο του DRAGONSLAYER θα σας πείσει. Ο Δράκος είναι απόλυτα πιστευτός, τρομακτικός και η κίνησή του είναι όσο ρεαλιστική χρειάζεται για να μην προκαλέσει δυσπιστία στο κοινό. Έτσι καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον του ακόμα και όταν το τέρας εμφανίζεται ολόκληρο για πρώτη φορά.
Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι ολόκληρη η ταινία γυρίστηκε υπό φυσικό φωτισμό. Στο τελικό αποτέλεσμα δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, μιας και ο φωτισμός είναι γενικά άριστος και προσθέτει πολύ στην ατμόσφαιρα της ταινίας, οπότε δεν μπορεί κανείς παρά να χειροκροτήσει την προσπάθεια του συνεργείου.
Πάντως αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Matthew Robbins προσεγγίζει ένα θέμα που εξ ορισμού απευθύνεται σε μικρά παιδιά. Εγώ προσωπικά δεν θα σύστηνα την ταινία σε μικρά παιδάκια, γιατί ορισμένες εικόνες του είναι πραγματικά άγριες, όπως η σκηνή όπου τα μικρά Δρακάκια τρώνε μεζεδάκια από το πόδι μιας άτυχης κοπέλας, ενώ τόσο ο Δράκος όσο και τα μικρά Δρακάκια είναι απόλυτα αποτελεσματικά και μπορούν να προκαλέσουν εφιάλτες στις τρυφερές ηλικίες. Επίσης, ο σκοτεινός και πολλές φορές αποκαρδιωτικός τόνος του όλου εγχειρήματος παραπέμπει περισσότερο σε ψυχαγωγία για ενήλικες.
Σε κάθε περίπτωση, το DRAGONSLAYER είναι ένα μαγικό ταξίδι σε άγνωστες εποχές και περιοχές που όλοι μας κάποια στιγμή της ζωής μας αγαπήσαμε κινηματογραφικά και τολμώ να πω ότι δύσκολα θα βρει κανείς τόσο καλοφτιαγμένη ταινία παρόμοιας θεματολογίας.
Όλοι οι φίλοι του φανταστικού ηρωικού σινεμά σπεύσατε χωρίς τύψεις. |
