Μια οικογένεια πληροφορείται ότι ο γιος τους που βρίσκεται στο Βιετνάμ και υπηρετεί την πατρίδα πέθανε στο πεδίο μάχης. Λίγο καιρό μετά ο φαινομενικά νεκρός γιος επιστρέφει σπίτι, αλλά οι δικοί του με φρίκη θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι πια αυτός που ήταν πριν πάει στο Βιετνάμ.

Τελικά τι φοβερό μέσο είναι το DVD όταν χρησιμοποιείται σωστά! Όπως, δηλαδή το χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί κατά κύριο λόγο. Ψάχνουν, βρίσκουν ξεχασμένα διαμάντια που δεν απευθύνονται στο ευρύ σινεφίλ κοινό, τα επεξεργάζονται ψηφιακά και τα κυκλοφορούν σε πραγματικές συλλεκτικές εκδόσεις DVD που προκαλούν τον οπαδό του τρόμου να τις αγοράσει.


Ένα τέτοιο DVD έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα, με μια ταινιούλα που πραγματικά αγνοούσα, το DEAD OF NIGHT του Bob Clark. Ομολογώ ότι μετά το τέλος της προβολής, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου, με τη συνειδητοποίηση ότι τα χρήματά μου έπιασαν τόπο.

Είναι πραγματικά κρίμα για το σινεμά τρόμου ταινίες όπως αυτή να παραμένουν ξεχασμένες και το κοινό να μην τους δίνει τη προσοχή που αξίζουν.

Από την αρχή οι οιωνοί είναι καλοί. Κατ’ αρχάς Bob Clark. Πολλοί ίσως να ξενίσουν αναγνωρίζοντας το σκηνοθέτη του PORKY’S, εκείνης της χαζοαμερικάνικης σεξοκωμωδίας της αρχής της δεκαετίας του ’80 που γνώρισε πολλές συνέχειες. Οι πιο ψαγμένοι, όμως, θα θυμηθούν ότι πριν το PORKY’S ο Clark μας χάρισε κλασικά cult διαμάντια όπως το CHILDREN SHOULDN’T PLAY WITH DEAD THINGS (1972) και BLACK CHRISTMAS (1974).

Δεύτερο, Alan Ormsby, με σενάρια στα CHILDREN SHOULDN’T PLAY WITH DEAD THINGS, DERANGED, CAT PEOPLE και πολλά άλλα και, τρίτο, Tom Savini στα ειδικά εφέ στην πρώτη του ταινία σ’ αυτό το ρόλο που τον καθιέρωσε ως θρύλο των ειδικών εφέ μακιγιάζ. Σίγουρα ελπιδοφόρο line- up, και το DEAD OF NIGHT δεν απογοητεύει. Αντίθετα, γοητεύει!

Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε πραγματικά τρομακτική ταινία τρόμου, που δεν στηριζόταν στο gore για να τρομάξει ή να σοκάρει το θεατή; Σίγουρα δεν υπάρχουν πολλές στην παγκόσμια φιλμογραφία τρόμου, αλλά το DEAD OF NIGHT είναι αναμφίβολα μια από αυτές.

Ο αγαπημένος γιος μιας Αμερικανικής οικογένειας επιστρέφει από τον πόλεμο του Βιετνάμ σπίτι του προς μεγάλη χαρά της οικογένειάς του. Όμως λίγο πριν την επιστροφή του, οι δικοί του έλαβαν ένα τηλεγράφημα που τους πληροφορούσε για το θάνατο του αγαπημένου τους παιδιού στο μέτωπο. Η μάνα, μη μπορώντας να πιστέψει κάτι τέτοιο εύχεται ο γιος τους να επιστρέψει, κάτι που γίνεται. Όμως ο Andy (Richard Backus) δεν είναι πια αυτός που θυμόντουσαν οι δικοί του, απλούστατα γιατί είχε όντως πεθάνει!

Ένας βετεράνος- ζόμπι, λοιπόν! Είμαι σίγουρος ότι θα αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να λειτουργήσει μια ταινία τρόμου με τέτοια θεματολογία. Η απάντηση είναι ότι λειτουργεί σχεδόν άριστα, μιας και ο Bob Clark επιλέγει να δώσει την ιστορία από την οπτική γωνία των ανθρώπων γύρω από τον νεκραναστημένο Andy. Τα συναισθήματα των γονέων του καθώς και η συνειδητοποίηση ότι περιμένουν μάταια για την αληθινή πνευματική επιστροφή του γιου και αδελφού τους είναι η κύρια πηγή ενός αγνού τρόμου για το θεατή, που όμως είναι πολύ πιο εφιαλτικός από οποιαδήποτε φτηνή τρομάρα ή οποιαδήποτε σκηνή gore.

O Bob Clark «παίζει» με τα συναισθήματα τόσο των πρωταγωνιστών του, όσο και με του κοινού, παρουσιάζοντας έναν τυπικό απροσάρμοστο βετεράνο του Βιετνάμ που κάθεται συνεχώς στην κουνιστή πολυθρόνα του κοιτώντας το άπειρο (συνηθισμένα συμπτώματα που έχουμε δει πάμπολλες φορές σε ταινίες με Βετεράνους πολέμων), που γίνεται βίαιος και παράξενος φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Ο Clark χρησιμοποιεί αυτές τις γνώριμες εικόνες και τις εντάσσει σε ένα γενικό κλίμα απειλής και φόβου, που κατά την προσωπική μου άποψη λειτουργεί άψογα, και σίγουρα πολύ καλύτερα απ’ ότι αν π.χ. ο Andy είχε μεταμορφωθεί σε αιμοβόρο «ζόμπι» με την έννοια που ξέρουμε. Αντίθετα, ο Andy είναι ένα ζόμπι πολύ πιο απειλητικό από τα αντίστοιχα του Fulci και του Romero, και η εμμονή των δικών του να αρνούνται μέχρι την ύστατη στιγμή να συνειδητοποιήσουν την αλλαγή που έχει ο γιος τους δημιουργεί ένα συναίσθημα λύπης όσο και ψυχολογικού τρόμου, που μεγαλώνει όσο μεγαλώνει και η υποβόσκουσα απειλή του Andy προς το περιβάλλον του.

Πολλές σκηνές απ΄ το DEAD OF NIGHT μένουν χαραγμένες στη μνήμη μετά το τέλος της προβολής, όπως το αλησμόνητο διπλό ραντεβού μεταξύ του Andy και της πρώην φίλης του και της αδελφής του με το αγόρι της, όσο και το απόλυτα ταιριαστό και απρόβλεπτο φινάλε. Η ατμόσφαιρα είναι πλούσια και ίσως λίγο νοσηρή, αλλά μεταδίδει ακριβώς τα συναισθήματα που πρέπει στο θεατή, και συγκεκριμένα το φόβο και την ανατριχίλα.

Και είναι πραγματικό κατόρθωμα του Clark αυτό, αν σκεφτεί κανείς ότι η θεματολογία της ταινίας ουσιαστικά είναι ίδια με του THE DEER HUNTER ή του JACKNIFE ή οποιασδήποτε ταινίας που διαπραγματεύεται τις επιπτώσεις του πολέμου του Βιετνάμ πάνω στους Βετεράνους. Ο Clark, όμως, πηγαίνει αυτή την ψυχολογική σκιαγράφηση ένα βήμα παραπέρα όσον αφορά τη δημιουργικότητα, χαρίζοντάς μας ένα εκπληκτικό φιλμ χαμηλού προϋπολογισμού, που κανείς φίλος της σκηνής του τρόμου δεν πρέπει να αγνοήσει.

Πραγματικά εκπληκτικό, χωρίς καμία αμφιβολία, από μένα παίρνει το μάξιμουμ, και ελπίζω κάποια στιγμή να το δούμε και στη χώρα μας σε DVD.

Ψάξτε το, βρείτε το, και χτυπήστε το χωρίς σκέψη, δεν θα το μετανιώσετε.

To DEAD OF NIGHT δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στην Ελλάδα.

R0 America - (Blue Underground)
R2 Γαλλία (Neo Publishing)

Η φοβερή αυτή έκδοση αξίζει προσοχής και περιέχει αναμορφική 16/9 μεταφορά και πλήθος extras, όπως ντοκιμαντέρ για τα ειδικά εφέ του Tom Savini, συνεντεύξεις και άλλα. Η Γαλλική έκδοση επίσης έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά και extras (ευχαριστώ τον φίλο ThanosM για την επισήμανση).