Σχόλια: Ουάου!! Τελικά μάλλον το όνομα του Vincenzo Natali έχει αρχίσει να γίνεται συνώνυμο με αναγνωρισμένες cult επιτυχίες. Το NOTHING, ουσιαστικά η τρίτη σκηνοθετική προσπάθεια του Καναδού δημιουργού μετά το φανταστικό CUBE του 1997 και το εξίσου εντυπωσιακό CYPHER, κατά τη γνώμη μου αποδεικνύει ότι ο Natali είναι μια μεγάλη ανερχόμενη δύναμη, μέχρι φυσικά τη στιγμή που θα τον «υιοθετήσει» το Χόλυγουντ και θα χαραμιστεί η τόσο ελπιδοφόρα καριέρα του στο σινεμά του φανταστικού.
Ανθρώπινο, πικάντικο, δροσερό και πολύ πρωτότυπο, το NOTHING είναι η απόδειξη ότι όταν υπάρχει όραμα, ταλέντο και κατεύθυνση, ο υψηλός προϋπολογισμός και τα φαντεζί ειδικά εφέ είναι περιττά.
Το NOTHING είναι η ιστορία των Dave και Andrew (David Hewlett και Andrew Miller και οι δύο με θητεία στο CUBE), δύο ιδιόρρυθμων φίλων που η σύγχρονη κοινωνία δεν τους χωράει με τίποτα!
Ο Andrew έχει πληθώρα από φοβίες με τελευταία την αγοραφοβία που τον έπιασε μετά το θάνατο των γονιών του και δεν θέλει να βγαίνει από το σπίτι του το οποίο βρίσκεται σχεδόν ακουμπισμένο με έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας του Τορόντο. Ο Dave, μια ζωή αντικοινωνικός και αταίριαστος, τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο όταν: α) απολύεται από την δουλειά του λόγω υποψιών ότι καταχράστηκε περιουσία της εταιρίας, β) η κοπέλα του (που συμπτωματικά ήταν η υπεύθυνη για την κατάχρηση για την οποία κατηγορήθηκε ο Dave) τον παρατάει τη στιγμή που ο Dave είχε αναγγείλει στον Andrew ότι μετακομίζει για να μείνει μαζί της.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το Υπουργείο συγκοινωνιών αποφασίζει να κατεδαφίσει αυθημερόν το σπίτι του Andrew, λόγω του ότι παρεμποδίζει την κίνηση των οχημάτων στον παρακείμενο αυτοκινητόδρομο.
Ξαφνικά, εκεί που η ζωή των δύο ηρώων φαίνεται να πηγαίνει προς κατάμαυρη κατάληξη, με το συνεργείο κατεδαφίσεων του Δήμου έξω από την πόρτα τους, παρέα με την ομάδα της αστυνομίας που ερευνάει την υπόθεση κατάχρησης του Dave, ο κόσμος σταματάει. Κυριολεκτικά. Οι δύο φίλοι ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού για να αντικρίσουν ένα πελώριο...Τίποτα.
Αυτό που ακολουθεί δείχνει ξεκάθαρα τους λόγους για τους οποίους το σινεμά του φανταστικού πάντα θα είναι μέσα στα δημοφιλέστερα για τους σινεφίλ, όσο υπάρχουν δημιουργοί σαν τον Richard Kelly (DONNIE DARKO) και τον Vincenzo Natali.
Ένα μαγικό αλληγορικό ταξίδι στο κατάλευκο Τίποτα του Natali και των δύο ηρώων που πιθανότατα θυμίζουν αρκετά πολλούς από εμάς. Δακτυλοδεικτούμενοι, μονίμως ριγμένοι, τοποθετημένοι στο περιθώριο της κοινωνίας, το μόνο που ζητούν είναι την ησυχία τους, μακριά από τον σύγχρονο κόσμο που δεν τους θέλει.
Όταν τελικά τη βρίσκουν στο... Τίποτα, αρχίζουν οι τριβές μεταξύ τους, τριβές που παίρνουν ανεξέλεγκτη τροπή σε συνδυασμό με το εκτυφλωτικό τίποτα που τους περιβάλλει.
Θα ήταν πιστεύω αδικία γι αυτούς που δεν έχουν δει την ταινία να σχολιάσω παραπάνω αυτά που ακολουθούν και τα οποία επιδέχονται πάμπολλες ερμηνείες για το τι ακριβώς ήθελαν να πουν οι 3 συντελεστές. Οι ξεκαρδιστικές περιπέτειες του ζευγαριού στο αχανές τίποτα, σε συνδυασμό με τους πανέξυπνους διαλόγους και προβληματισμό είναι πραγματικό σεναριακό και σκηνοθετικό επίτευγμα και αληθινή απόλαυση για έναν φίλο του σινεμά του φανταστικού.
Όταν μετά από λίγο τα πράγματα αρχίζουν κάπως και σοβαρεύουν, και λέω κάπως γιατί πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς δύο... κεφάλια που χοροπηδάν στο Τίποτα, ο Natali δίνει τη σκυτάλη στο θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το λόγο που οδήγησε τους δύο φίλους σ’ αυτό το σημείο. Παράλληλα αφήνει την σκέψη και τη φαντασία του καθενός μας να καλπάσει μιας και αναπόφευκτα τοποθετούμε τον εαυτό μας στη θέση των πρωταγωνιστών, όπως ακριβώς και στο CUBE.
Πάντως έχετε υπόψη σας ότι το NOTHING, παρ’ όλες τις ομοιότητες δεν έχει και πολλά κοινά σημεία με το CUBE. Τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις των δύο ηρώων όταν προσπαθούν να ανακαλύψουν το που βρίσκονται και γιατί έχουν κάποιο κοινό σημείο αναφοράς, αλλά η ποιότητά τους κάνει τη διαφορά, μιας και στο CUBE η συνειδητοποίηση ότι βρίσκονται σε άγνωστο μέρος για άγνωστο λόγο προκαλούσε τον φόβο. Εδώ μάλλον προκαλεί απλή έκπληξη για τους δύο φίλους, που μετά από λίγο μετατρέπεται σε χαρά.
Από άποψη καλλιτεχνικής αισθητικής, το NOTHING είναι ένα τεχνικό επίτευγμα από τον Natali και τα άλλα παιδιά. Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται σε κατάλευκο φόντο, με μόνο το σπίτι των δύο ηρώων να δίνει κάποιο χρώμα, η χρήση κοντινών πλάνων εμποδίζει το NOTHING από το να γίνεται οπτικά κουραστικό. Αντίθετα, ο Natali καταφέρνει να δώσει στα πλάνα του μια «ζεστή» αίσθηση που παρασύρει τον θεατή χωρίς ούτε να τον αποπροσανατολίζει, αλλά ούτε και να τον ψυχοπλακώνει.
Ξεχωρίζουν καναδυό σκηνές αρκετά καλών ψηφιακών ειδικών εφέ, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου οι δύο φίλοι αρχίζουν να εξασκούν τις νέες δυνάμεις του ο ένας πάνω στον άλλο. Οι ερμηνείες τόσο του συμμαθητή του Natali στο σχολείο David Hewlett, όσο και του Andrew Miller είναι αρκετά καλές και χωρίς να φτάνουν σε επίπεδα Oscar «γεμίζουν» τον χρόνο προβολής δίνοντας ένα ακόμα κίνητρο σε κάποιον για να δει την ταινία.
Το ότι για άλλη μια φορά ο Natali και η παρέα του πλησίασαν πολύ αλλά δεν έφτασαν την τελειότητα εμένα δεν με απογοητεύει ούτε στο ελάχιστο. Αντίθετα, μου δίνει αισιοδοξία για το μέλλον και με αφήνει να πιστεύω ότι ακόμα θα έρθουν πολλά και καλύτερα από τον χαρισματικό Καναδό δημιουργό.
Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε το NOTHING, αλλά φροντίστε να είστε εκεί και μετά τους τίτλους τέλους, μιας και νομίζω ότι τα σκηνικά που συμβαίνουν (και) σε αυτό το χρονικό διάστημα σηκώνουν πολύ συζήτηση, όπως γενικά ολόκληρο αυτό το τολμηρό ταξίδι στο Τίποτα. |
