Σχόλια: Το RABID είναι η δεύτερη ταινία που σκηνοθέτησε ο Cronenberg μετά το εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο του με το SHIVERS, και δεν ξεφεύγει πολύ από τη θεματολογία που μας συνήθισε ο Καναδός σκηνοθέτης και στις επόμενες ταινίες του. Συγκεκριμένα, ασχολείται με άλλη μια μορφή παράσιτου που εκκολάπτεται στο ανθρώπινο σώμα, κάνοντάς το να μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο. Οι περισσότερες δουλειές του Cronenberg βασικά ασχολούνται με αυτή τη θεματολογία, με πιο αξιομνημόνευτες τα VIDEODROME, SHIVERS, THE BROOD και DEAD RINGERS.
 Το RABID αν και έχει κάπως «γεράσει» σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, παραμένει ένα κλασσικό δημιούργημα του Καναδού δάσκαλου του βιολογικού- ιατρικού τρόμου, χωρίς όμως να φτάνει τα επίπεδα των πιο κοντινών του από πλευράς θεματολογίας SHIVERS και THE BROOD. Συγκεκριμένα, ενώ το SHIVERS ουσιαστικά έβαλε τον Cronenberg στο χάρτη της σκηνής του τρόμου ως νέο ανερχόμενο σκηνοθέτη, το RABID δεν επέδειξε ιδιαίτερη βελτίωση ώστε να καθιερωθεί ο νέος την εποχή δημιουργός, που χρειάστηκε ουσιαστικά τα VIDEODROME και DEAD ZONE για να μπει για τα καλά στο μάτι τόσο των κριτικών (που για κάποιο λόγο τον «πάνε» πολύ), όσο και των οπαδών του τρόμου.
Χρησιμοποιώντας τυπική πλοκή μεταδοτικής ασθένειας αναμεμιγμένη με στοιχεία από NIGHT OF THE LIVING DEAD, το RABID είναι η ιστορία της Rοse, ενός απρόθυμου πειραματόζωου στα χέρια καινοτόμων χειρούργων που, μιας και βρισκόταν κοντά στο θάνατο και έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως, αποφασίζουν να πειραματιστούν πάνω της, δημιουργώντας και χορηγώντας την με μοσχεύματα που μετά από επεξεργασία έγιναν «ουδέτερα», έτσι ώστε να εξελιχθούν μέσα στο σώμα της και να προσαρμοστούν στην κυτταρική της δομή.
 Τα πράγματα, βέβαια, δεν κυλάν τόσο απλά, μιας και το σώμα της Rose επαναστατεί, με αποτέλεσμα τα μοσχεύματα να μεταλλαχθούν σε ένα ζωντανό μέλος, κάτι σαν κεντρί που βρίσκεται κάτω από τη μασχάλη της, και μέχρι ένα σημείο ελέγχει τη Rose και την κάνει να αναζητά το αίμα ανθρώπων, μεταδίδοντάς τους παράλληλα μια πολύ επικίνδυνη και κολλητική μορφή λύσσας. Τα θύματα της Rose μετατρέπονται μετά από λίγο σε αιμοδιψή στυλ ζόμπι ανθρωποειδή, με εξαιρετικά βίαιες τάσεις, και πρώτο μέλημα να μεταδώσουν την ασθένεια σε άλλους.
 Με αυτή την υπόθεση, ο Cronenberg δημιουργεί ένα πολύ καλό κλίμα φόβου και νοσηρότητας, που όμως δεν καταφέρνει να φτάσει το αντίστοιχο στο SHIVERS. Δυστυχώς, το RABID είναι επαναλαμβανόμενο, με συνεχείς βόλτες της Rose προς αναζήτηση θυμάτων, και λίγα πράγματα από πλευράς εξέλιξης της ιστορίας, που κορυφώνεται με την δραματική εξάπλωση της ασθένειας στην πόλη του Μόντρεαλ.
Η πρώην πορνοστάρ Marilyn Chambers είναι αρκετά καλή στο ρόλο της Rose, αλλά οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν έχουν υπόσταση, ούτε αναλύονται ιδιαίτερα από τον Cronenberg, ενώ ο ρόλος τους στην πλοκή είναι αρκετά περιορισμένος. Επίσης η πολύ καλή ατμόσφαιρα δεν συντηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια, μιας και οι συνεχείς επαναλήψεις του ίδιου θέματος κάνουν το RABID λίγο κουραστικό.
 Από την άλλη μεριά, είναι εύκολο να εντοπίσει κανείς τις επιρροές του σε άλλες ταινίες παρόμοιας θεματολογίας, όπως το NIGHTMARE CITY του Umberto Lenzi, μέχρι και το πιο πρόσφατο 28 DAYS LATER.
Το φινάλε είναι ενδιαφέρον και πάνω κάτω αναμενόμενο, αν και δεν χτίζεται όπως θα έπρεπε κατά τη διάρκεια της ταινίας, έτσι ώστε να κάνει την απαραίτητη εντύπωση. Σε κάθε περίπτωση, οι φίλοι των μεταγενέστερων ταινιών του Cronenberg πρέπει να του ρίξουν ένα βλέφαρο, αν και εγώ προσωπικά θα σύστηνα το- πολύ καλύτερο κατά τη γνώμη μου- SHIVERS σαν εισαγωγή στις πρώτες ταινίες του Cronenberg. |
