Σχόλια:  Το PRIVATE HOUSE OF THE SS είναι σχεδόν καρέ καρέ αντιγραφή του SALON KITTY, με λίγες διαφορές, όπως την έλλειψη της Kitty και την συνηθισμένη σε ταινίες του Bruno Mattei (HELL OF THE LIVING DEAD) έλλειψη φινέτσας και σκηνοθετικού ταλέντου. Ότι όμως στερείται ο Mattei από αυτή την άποψη, το συμπληρώνει επάξια με τόνους γυμνού, άφθονο ανεπιτήδευτο χιούμορ και σούπερ υπερβολικών ερμηνειών που αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας.
Αυτά δεν σημαίνουν ότι το PRIVATE HOUSE OF THE SS δεν αξίζει τον κόπο. Ίσα ίσα, εγώ προσωπικά το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο από το υπερεκτιμημένο SALON KITTY, κυρίως λόγω αυτών των στοιχείων.
 Αν συγκριθεί με άλλες ταινίες της χρυσής εποχής του Nazisploitation, το PRIVATE HOUSE OF THE SS είναι μάλλον συγκρατημένο στον τρόπο που παρουσιάζει τα διάφορα περιστατικά στη ζωή του Hans (Gabriele Carrara), αξιωματικού των SS που ανοίγει έναν οίκο ανοχής με στόχο να ξεσκεπάζει τις συνομωσίες των υπόλοιπων αξιωματικών σε μια εποχή που τα θεμέλια του 3ου Ράιχ έχουν αρχίσει να κλονίζονται (σας θυμίζει τίποτα μέχρι τώρα;). Γι αυτό το σκοπό στρατολογεί μια ομάδα νεαρών Γερμανίδων και τις τοποθετεί υπό την καθοδήγηση της εκπαιδεύτριας frau Inge (Marina Daunia). Οι κανονισμοί είναι απλοί: οι κοπέλες πρέπει να δείξουν ανοχή στα βίτσια των αξιωματικών μέχρι να τους αποσπάσουν τις απαιτούμενες πληροφορίες και όταν είναι άτακτες φυσικά τιμωρούνται.
 Όλα αυτά στο χαρτί παραπέμπουν σε παρακμιακά σκηνικά, βρώμικο sex, βασανιστήρια στα πρότυπα της Ilsa και πολύ έκφυλη διάθεση και μέχρι ενός σημείου ο Bruno Mattei δεν απογοητεύει. Το γυμνό είναι σχεδόν ασταμάτητο, με αναλυτική παρουσίαση του προγράμματος εκπαίδευσης της frau Inge, αλλά μέχρι εκεί.
Το όποιο ενδιαφέρον είχε το SALON KITTY όσον αφορά τις καθημερινές συνήθειες και φιλοσοφία των Ναζί γυναικών και των αξιωματικών εδώ πάει περίπατο, και οι προβληματισμοί του Tinto Brass αντικαθιστούνται από ξεκαρδιστικά σκηνικά ανεπιτήδευτου χιούμορ, όπως τους αφιονισμένους μονόλογους του Hans αρχικά περί ανωτερότητας του Γερμανικού έθνους, και σύντομα περί της ανωτερότητας του ίδιου.
 Πραγματικά η ερμηνεία του Gabriele Carrara μαζί με τις συνεχείς γκριμάτσες που θα έκαναν τον Jim Carrey υπερήφανο θα σας δημιουργήσει δάκρυα στα μάτια από το γέλιο, όπως και η απαράμιλλη σκηνή όπου οι κοπέλες αποσπούν τις συνωμοτικές πληροφορίες από τους αξιωματικούς την ώρα βιτσιόζικων περιπτύξεων.
Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα του PRIVATE HOUSE OF THE SS είναι κατ’ αρχάς η ανύπαρκτη από πλευράς εξέλιξης και ενδιαφέροντος πλοκή, που ναι μεν είναι αντιγραμμένη εξ ολοκλήρου από το SALON KITTY, αλλά δυστυχώς ο Mattei δεν φαίνεται ικανός να την εκμεταλλευτεί δεόντως, παρότι από τεχνικής πλευράς η ταινία μοιάζει άρτια.
 Δεύτερον είναι η μη εκμετάλλευση της εντυπωσιακής Marina Daunia στο ρόλο της frau Inge. Εκεί που κανείς θα την περίμενε αδυσώπητη και σκληρή, ο ρόλος της είναι μάλλον διακοσμητικός τουλάχιστον μέχρι το φινάλε και εξυπηρετεί μόνο σαν υποστήριξη στο σόου υπερβολής του Gabriele Carrara. Όσο για τον τελευταίο, υποβαθμίζει τον επιβλητικό ρόλο του αδυσώπητου Ναζί αξιωματικού που έπαιξε ο Helmut Berger στο SALON KITTY σε μια διόλου πιστευτή (πόσο μάλλον απειλητική) καρικατούρα, που όμως όπως είπαμε βγάζει άφθονο γέλιο, οπότε δεν μας χαλάει καθόλου!
 Πάντως όσον αφορά τις ταινίες Nazisploitation, το PRIVATE HOUSE OF THE SS παραδίδει τα αγαθά που ζητάμε συνήθως από ταινίες του είδους και πραγματικά σε ορισμένες του στιγμές γίνεται απολαυστικά «χαζό» λόγω των campy διαλόγων και υπερβολικών ερμηνειών, τόσο ώστε να εξασφαλίσει μιάμιση ώρα ψυχαγωγίας για τους φίλους του είδους. Αν όμως αυτό που ζητάτε από μια ταινία Nazisploitation είναι και τα απαραίτητα σκηνικά gore και φρικαλεοτήτων των Ναζί, μάλλον θα απογοητευθείτε από αυτή την υπερβολικά συγκρατημένη προσπάθεια του Bruno Mattei. |
