Ιστορική παραγωγή που είναι το πρώτο ταξίδι του Ιταλικού exploitation σε περιοχές κανίβαλων, ένα διαχρονικά αμφιλεγόμενο υποείδος που γνώρισε τις μέρες δόξας του τη δεκαετία του 70, έφτασε στο αποκορύφωμα με την κυκλοφορία του CANNIBAL HOLOCAUST και απέκτησε σχεδόν μεταφυσική υπόσταση με την συμπερίληψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ταινιών στον κατάλογο των Video Nasties, εκτοξεύοντας τη φήμη και τη ζήτησή τους από τα μέσα της δεκαετίας του 80 μέχρι και τις αρχές του 21ου αιώνα. Με το πέρασμα των χρόνων η ακραία υστεροφημία του κόπασε κάπως λόγω και των uncut κυκλοφοριών των περισσότερων ταινιών που έγινε ο κανόνας και τα τελευταία χρόνια το είδος έχει μάλλον πάρει τη θέση που του αξίζει σαν ένα περιορισμένης γενικά δημοφιλίας είδος κυρίως λόγω των αληθινών σκηνών βίας προς τα ζώα που υπήρχαν σε κάθε τέτοια παραγωγή και δύσκολα γίνονται ανεκτές από το σημερινό κοινό.

Πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς για το κανιβαλικό σινεμά ακόμα και από αυτό το website, όχι όμως τόσα όσα θα περίμενε κανείς για το MAN FROM DEEP RIVER, μια γενικά ευχάριστη ρομαντική περιπέτεια στη ζούγκλα από τον μέχρι τότε αναγνωρίσιμο κυρίως για τα poliziotteschi και κατά δεύτερο λόγο για τα gialli του, Umberto Lenzi. Ναι, σωστά διαβάσατε, η ταινία απέχει πολύ τόσο σε ύφος όσο και σε διάρθρωση από τις υπόλοιπες κανιβαλικές εξορμήσεις του Ιταλικού σινεμά, όσο και από το σινεμά τρόμου γενικότερα μιας και είναι δύσκολο ως αδύνατο για κάποιον βλέποντας την να την κατατάξει τελικά εκεί. Βασική επιρροή του Lenzi είναι ξεκάθαρα το γουέστερν A MAN CALLED HORSE (1970), με τον Ιταλό δημιουργό να "δανείζεται" την υπόθεση και οι Αγγλόφωνες εταιρίες διανομής και τον τίτλο της διάσημης ταινίας του Elliot Silverstein.

Η ταινία περιγράφει την περιπέτεια του Αμερικάνου φωτογράφου John Bradley (Ivan Rassimov), ο οποίος κατά τη διάρκεια επαγγελματικού ταξιδιού στην Ταϊλάνδη πιάνεται αιχμάλωτος από μια φυλή ιθαγενών που ζουν βαθιά μέσα στην παράλληλη στην πορεία του ποταμού ζούγκλα. Μετά από αρκετές κακουχίες, καταναγκαστική εργασία και βασανιστήρια, ο Bradley γυαλίζει στην όμορφη κόρη του αρχηγού Maraya (Me Me Lai) η οποία του σώζει τη ζωή ακόμα και μετά μια αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης κατά την οποία σκότωσε ένα σεβαστό μέλος της φυλής. Ο Bradley μετά από μια επίπονη τελετή μύησης γίνεται κι αυτός μέλος και αρχίζει να προσαρμόζεται στις δυσκολίες της ζωής στη ζούγκλα ενώ παράλληλα ερωτεύεται την Maraya αφήνοντας σιγά σιγά πίσω του τον λευκό πολιτισμό.

Το νευρωτικό σε ρυθμό πρώτο δεκάλεπτο παίζει σαν κωμικά κακογυρισμένο τουριστικό βίντεο της Μπανγκόγκ, κομπλέ με τυπικά αταίριαστη μουσική και random πλάνα συνήθως κακομούτσουνων ντόπιων στο γνώριμο άτεχνο στιλ του Umberto Lenzi και συνεχίζει με τον Ivan Rassimov να απολαμβάνει τα αξιοθέατα με πρώτο έναν αγώνα κικ μπόξινγκ στον οποίο η συνοδός του τον παρατάει μιας και βρίσκει το όλο θέαμα "ηλίθιο". Ο Rassimov λίγο μετά σκοτώνει έναν επιθετικό ντόπιο που του τράβηξε μαχαίρι καθώς απολάμβανε το J&B του στο γειτονικό μπαρ και στη συνέχεια καβαλάει ένα μηχανάκι- ταξί ο οδηγός του οποίου προκαλεί το ντεραπάρισμα ενός λεωφορείου το οποίο οδηγούσε ο... πατέρας του. Αυτό το διάστημα της ταινίας χαρακτηρίζεται από μια κωμική αφέλεια και τυχαιότητα που πραγματικά είναι να απορεί κανείς τι σκεφτόταν ο καθ' όλα έμπειρος εκείνη την εποχή Lenzi με τα περισσότερα πλάνα.

Προχωρώντας η προβολή αρχίζει το ταξίδι στο ποτάμι και ο ρυθμός διορθώνεται αισθητά, δίνοντας το σύνθημα παράλληλα για όλα τα σχετικά παρελκόμενα που οι φίλοι αντίστοιχων ταινιών έχουν μάθει να περιμένουν από κανιβαλικές παραγωγές, με αρνητικό πάντως πρωταγωνιστή την αναίτια, ενοχλητική και κακόγουστη βία προς τα ζώα που είναι ασταμάτητη. Συγκεκριμένα υπάρχουν σκηνές βίας εναντίον δυο- τριών φιδιών, κοκορομαχίες, κόψιμο του λαιμού ενός καημένου κροκόδειλου που προσωπικά βρήκα ανατριχιαστικό και παντελώς αναίτιο ακόμα και με τη λογική της ταινίας, όσο και εκείνου μια κατσίκας και βέβαια κλου είναι η διαβόητη σκηνή του αποκεφαλισμού ενός μικρού πιθηκοειδούς.

Η λεπτομέρεια τέτοιων σκηνών ευτυχώς δεν φτάνει την σαδιστική και απάνθρωπη βιαιότητα εκείνης του φόνου της γιγάντιας χελώνας που είδαμε στο CANNIBAL HOLOCAUST αλλά και πάλι η ποσότητα είναι αυξημένη ακόμα και με τα στάνταρντς αντίστοιχων ταινιών της εποχής και κάνει το σημερινό κοινό όπως και τον γράφοντα να αναρωτιούνται τι ανώμαλα γούστα προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν οι παραγωγοί- στη συγκεκριμένη περίπτωση ο διαχρονικά διαβόητος Ovidio G. Assonitis- και συμπεριλαμβάναν τέτοιες σκηνές σχεδόν σε κάθε ταινία γυρισμένη στη ζούγκλα. Προσωπικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να επιλέξω μια κομμένη έκδοση που να παραλείπει αυτές τις κακόγουστες και αχρείαστες ασκήσεις τυφλής βίας και ίσως να εκτιμούσα την ταινία περισσότερο.

Φυσιολογικά, δεν λείπουν και μπόλικες σκηνές βίας προς ανθρώπους με highlight το κόψιμο της γλώσσας ενός ντόπιου με χοντροκομμένα εφέ, όπως και οι πανταχού παρούσες σκηνές γυμνού τόσο της πανέμορφης Me Me Lai όσο και των περισσότερων άλλων καλλίγραμμων εξωτικών καλλονών που συμμετέχουν στην παραγωγή. Σε καλά επίπεδα επίσης το ρομάντζο και το δραματικό στοιχείο της σχέσης μεταξύ Bradley και Maraya που περνάει σε πρώτη μοίρα μετά τα μέσα της προβολής, δίνοντας στο MAN FROM DEEP RIVER μια γλυκόπικρη γεύση ιδίως προς το φινάλε.

Αυτό που απουσιάζει χαρακτηριστικά, είναι η κανιβαλική δράση που περιορίζεται σε μόλις μία αλλά καλοφτιαγμένη και αρκετά σόκιν σκηνή που τάραξε τα νερά στο παγκόσμιο exploitation και ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για τις υπόλοιπες πολύ πιο βίαιες και γνωστές παραγωγές της δεκαετίας και ουσιαστικά ίδρυσε το είδος του cannibal horror. Από δράση επίσης έχουμε λίγα πράγματα που είναι διάσπαρτα μέσα στη συνολική διάρκεια της προβολής ενώ δεν λείπει και το τυπικό για Ιταλική παραγωγή φρικαλέο ντουμπλάρισμα, όπως και αρκετά ψιλοκουραστικά πλάνα ακαθόριστων τοπικών τελετών, άγριας φύσης και τα σχετικά, ιδίως στο πρώτο μισάωρο.

Ακόμα και με αυτές τις ατέλειες και τις υπερβολικά πολλές σκηνές βίας προς τα ζώα που δοκιμάζουν τις αντοχές κάθε σημερινού θεατή, μάλλον το MAN FROM DEEP RIVER είναι η καλύτερη κανιβαλική ταινία του Umberto Lenzi, με αρκετή ισορροπία μεταξύ των στοιχείων της. Η ταινία γίνεται αρκετά διασκεδαστική από ένα σημείο και μετά αποφεύγοντας τις βίαιες υπερβολές του μεταγενέστερου CANNIBAL FEROX και σίγουρα είναι ανώτερη στα περισσότερα μέτωπα από το μετριότατο και προχειροφτιαγμένο EATEN ALIVE!.

Σε γενικές γραμμές είναι μια ψυχαγωγική και ρυθμική περιπέτεια που κρατάει τον θεατή και τον κάνει να συμπάσχει με τις δοκιμασίες του κεντρικού ήρωα που υποδύεται ο πάντα φιλότιμος αλλά μέτριος υποκριτικά Ivan Rassimov που σίγουρα δεν είναι Richard Harris αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση πετυχαίνει απόλυτα στο πορτρέτο του λευκού τυχοδιώκτη που γίνεται ένα με την αφιλόξενη ζούγκλα. Ο τακτικός στο Ιταλικό σινεμά ηθοποιός τα δίνει όλα με μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της καριέρας του και αυτό οφείλω να του το αναγνωρίσω.

Δίπλα του στέκεται άξια συμπαραστάτης για πρώτη φορά από τις 3 που συναντιούνται συνολικά σε ταινίες με κανίβαλους η καλλίγραμμη Me Me Lai που εκτός από τα πλούσια σωματικά της προσόντα τα οποία επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία δείχνει και το υποκριτικό της ταλέντο συμπληρώνοντας μια ταινία που ναι μεν δεν φτάνει το μεταγενέστερο και αντίστοιχο σε λογική JUNGLE HOLOCAUST, αλλά δίκαια κερδίζει τη θέση της στο πάνω μισό των αντίστοιχων παραγωγών και δύσκολα δεν θα ικανοποιήσει τους φίλους των βίαιων περιπετειών στη ζούγκλα που θα κάνουν τα στραβά μάτια στις κακοτοπιές της και ιδίως τις σκηνές βίας προς τα ζώα.