Μερικές φορές η μοίρα και πιο πολύ οι εταιρίες διανομής με πελώρια λαχτάρα για γρήγορα κέρδη κάνουν μεγάλη ζημιά σε ταινίες που για κάποιο λόγο παρεξηγούνται και μετά ξεχνιούνται συνήθως υποβαθμισμένες σε εκδοχές αμφιβόλου πληρότητας. Μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές τέτοιες ταινίες είναι το LYCANTHROPUS, μια low budget παραγωγή Ιταλίας και Αυστρίας που βγήκε την εποχή της άνθισης του γοτθικού eurohorror και υπέστη εκτεταμένες αλλαγές από τις εταιρίες διανομής κυρίως στις ΗΠΑ. Ο τίτλος αλλάχτηκε σε 'Werewolf in a Girls' Dormitory', με τον οποία αναγνωρίζεται ευρέως μέχρι σήμερα, κυκλοφόρησε σε 'πειραγμένες' εκδόσεις και τελικά ξεχάστηκε αφημένη στο αγαπημένο μεν αλλά χωρίς ελπίδες διάκρισης Public Domain με εικόνα ποιότητας VHS.

Στους πιο υποψιασμένους θεατές, το όνομα του θρυλικού και υπεύθυνου για ορισμένα κλασικά κομμάτια Ιταλικού θρίλερ και τρόμου που κυρίως ήρθαν αργότερα, Ernesto Gastaldi, λογικά χτυπάει καμπανάκια, προδιαθέτει θετικά και τουλάχιστον ιντριγκάρει ώστε να δοκιμάσουν την ταινία ακόμα και σε μια από τις Public Domain εκδοχές της και στο τέλος της προβολής ίσως νιώσουν όπως ο γράφων που από το πουθενά ανακάλυψε ένα ξεχασμένο ακατέργαστο διαμάντι eurohorror με μυστήριο, στοιχεία giallo και γοτθικό τρόμο της παλιάς σχολής.

Ο με αμαρτωλό παρελθόν Δρ. Julian Olcott (Carl Schell) φτάνει σε ένα ίδρυμα αποκατάστασης νεαρών εγκληματιών γυναικών. To ίδιο βράδυ, η κοπανατζoύ Mary (Michela Roc) δολοφονείται φρικτά από έναν άγνωστο στο δάσος γύρω από το ίδρυμα. Η κολλητή της, τρόφιμος Priscilla (Barbara Lass), ερευνώντας κρυφά την υπόθεση παίρνει στα χέρια της ένα γράμμα προς την μακαρίτισσα που αποδείκνυε ότι πριν τη δολοφονία της είχε συναντήσει τον ξαναμμένο για όμορφες τρόφιμους που του έφερνε με το αζημίωτο ο φροντιστής του ιδρύματος Walter (Luciano Pigozzi), Sir Alfred Whiteman (Maurice Marsac). Η Priscilla κανονίζει ραντεβουδάκι με τον Sir αλλά την υποδέχεται η σύζυγος του, Sheena (Anny Degli Uberti) που γνώριζε τα νυχτοπερπατήματά του.

Όμως αμέσως μετά η Sheena δολοφονείται από άγνωστο ενώ η Priscilla πέφτει θύμα επίθεσης από ένα τερατόμορφο πλάσμα και σώζεται την τελευταία στιγμή από ένα λυκόσκυλο του ιδρύματος. Οι υποψίες πέφτουν στον νεοφερμένο Δρ. Olcott και ο διευθυντής Swift (Curt Lowens) τον καλεί να δώσει εξηγήσεις. Ο καλός γιατρός είναι πεπεισμένος ότι στην περιοχή δρα ένας λυκάνθρωπος, κατευθυνόμενος από την επιστημονική έρευνα που έκανε στο παρελθόν για το θέμα και η οποία του στοίχησε την άδεια ιατρικής, αλλά αυτό μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τις υποψίες εις βάρος του. Παράλληλα, ο διευθυντής μαθαίνει τα χαριεντίσματα του Sir Alfred με τις τρόφιμους, μεγαλώνοντας περισσότερο τη λίστα των υπόπτων όσο αυξάνουν και τα πτώματα.

Περισσότερο μια ταινία σταδιακών αποκαλύψεων τύπου 'ποιος-το-έκανε' απ' ότι τρόμου, το LYCANTHROPUS είναι μια ευχάριστη έκπληξη που ο χαζοχαρούμενος Αμερικάνικος τίτλος και η χρονολογία που βγήκε αδικούν, προϋποθέτοντας τον θεατή για χαβαλέ σε κολέγιο θηλέων με τσόντα και κακοφτιαγμένες μάσκες λυκάνθρωπου να εμφανίζονται κάθε τόσο για να δικαιολογήσουν τον τίτλο. Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό σε αυτά, κάθε άλλο, αλλά το LYCANTHROPUS δεν έχει αυτά τα στοιχεία και παίρνει το θέμα του πολύ περισσότερο στα σοβαρά απ' ότι θα περίμενε κανείς από μια Ιταλοαυστριακή low budget παραγωγή του 1961. Η υπόθεση κινείται με σταθερότητα, ωραίο μυστήριο που εμπλουτίζεται και ρυθμούς giallo.

Όλα αποκτούν ακόμα πιο μυστήρια υπόσταση με τα πολύ ατμοσφαιρικά εξωτερικά πλάνα που τονίζονται από την επιβλητική κατά διαστήματα ασπρόμαυρη φωτογραφία και ακόμα περισσότερο με την φανταστική μουσική του γενικά άσημου αλλά με πάνω από 200 credits μουσικής στο ενεργητικό του από τις αρχές τις δεκαετίας του 50, Armando Trovajoli. Φωτογραφία και μουσική συνθέτουν ένα σκοτεινό γοτθικού τύπου σκηνικό που σε συνδυασμό με το καλοδιαλεγμένο κτίριο στο οποίο τοποθετείται το άσυλο και η ταινία καταφέρνει να αποφεύγει εντελώς τις γνωστές παγίδες low budget παραγωγών που πολλές φορές υποβαθμίζουν το θέαμα, όπως για παράδειγμα τις ξύλινες ερμηνείες και σεναριακούς παραλογισμούς για χάρη της εύκολης λύσης.

Μέχρι την αποκάλυψη του μυστηρίου προς το φινάλε, το φανερά φροντισμένο σενάριο χρησιμοποιεί αρκετά τον αποπροσανατολισμό, μπορώ να πω πολύ καλύτερα και με περισσότερη επιτυχία από αρκετά γνωστά υψηλού προφίλ gialli της χρυσής εποχής του τέλους των 60s μέχρι τα μέσα των 70s, με προσθήκη ολίγου από διαστρεβλωμένη επιστήμη αλλά και σχετικά μεγάλη συμμετοχή σκύλων στη λύση, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο για low budget σινεμά τρόμου της εποχής. Το LYCANTHROPUS αφηγείται την ιστορία του με νηφαλιότητα, χωρίς κουραστικές φλυαρίες και χωρίς τεχνάσματα εντυπωσιασμού και αυτό προσωπικά το θεωρώ επίτευγμα.

Το λυκανθρωπικό μακιγιάζ και τα εφέ μεταμόρφωσης δεν είναι συχνά, αλλά είναι καλοφτιαγμένα και τολμώ να πω ότι είναι ανώτερα από τη συντριπτική πλειοψηφία των- σε κάθε περίπτωση αγαπημένων- περιπετειών του Waldemar Daninsky του Paul Naschy αλλά και των περισσότερων άλλων ταινιών με λυκάνθρωπους τουλάχιστον μέχρι τα AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON και THE HOWLING πάνε αυτά τα στάνταρτντς σε δυσθεώρητα ύψη. Στην τελική εμφάνισή του το τέρας του τίτλου είναι επιβλητικό και τρομακτικό, δίνοντας ακόμα περισσότερους πόντους.

Το φινάλε έρχεται μετά την αποκάλυψη του βασικού μυστηρίου και εξ αιτίας αυτού χάνει λίγη από τη δύναμή του, αλλά ακόμα και έτσι συμπληρώνει μια σχεδόν τέλεια, εμπνευσμένη και κατάφωρα αδικημένη με το πέρασμα των χρόνων ταινία που είμαι βέβαιος ότι αποτέλεσε μια εκ των βασικών πηγών έμπνευσης για το κατά πολύ γνωστότερο THE BEAST MUST DIE των στούντιο της Amicus που είναι παρόμοιο σε λογική. Μια παραγωγή που παντρεύει τα ετερόκλητα στοιχεία μυστηρίου, γοτθικού τρόμου, τεράτων και giallo με αριστοτεχνικό τρόπο και αποτελεί μια μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη και της ομάδας παραγωγής.

Πρόσφατα (2019) η ταινία βρήκε την μεταχείριση που της άξιζε και επιτέλους κυκλοφόρησε σε αποκατεστημένες HD εκδόσεις, διορθώνοντας τις εντυπώσεις της μέχρι τότε επικρατούσας Αμερικάνικης έκδοσης που για κάποιο λόγο αντικαθιστούσε τα αρχικά credits με ένα χαζό rock 'n' roll τραγουδάκι ονόματι "Ghoul in School", δίνοντας στους θεατές την λανθασμένη αίσθηση χαβαλετζίδικης φαρσοκωμωδίας, όσο και τις κακοτυπωμένες Public Domain κυκλοφορίες που ήταν ο κανόνας μέχρι τότε. Πάντως ακόμα και σε αυτές τις εκδόσεις, το LYCANTHROPUS δεν κρύβει την ξεκάθαρη ποιότητά του και προσωπικά το τοποθετώ με ευκολία αν όχι στο top-5, σίγουρα στο top-10 ταινιών με λυκάνθρωπους. Κι αυτό από έναν αμετανόητο οπαδό του Paul Naschy.