Βίαιη ταινία εκδίκησης βγαλμένη από τον τσελεμεντέ της δεκαετίας του 80 που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια ακόμα συνέχεια του DEATH WISH και να είχε βγει από την Cannon. Τη θέση του Charles Bronson παίρνει ο με σχετικά μικρή δραστηριότητα εκείνη τη δεκαετία συγκριτικά με αυτό που θα ακολουθούσε στα 90s, Gary Busey, ο οποίος αν και μέχρι τότε είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε δραματικές κυρίως ταινίες, δεν υπήρξε ποτέ το πρώτο όνομα σε ταινία δράσης. Το πείραμα πέτυχε μερικώς καθώς ο γουρλομάτης Αμερικάνος ηθοποιός τα πήγε αρκετά καλά στο EYE OF THE TIGER, αλλά ποτέ δεν καθιερώθηκε στη συνείδηση κριτικών και κοινού ως action hero παρόλο που η καριέρα του εκτοξεύτηκε το 1991 κυρίως μετά το καταπληκτικό POINT BREAK.

Ο βετεράνος του Βιετνάμ Buck (Gary Busey) γυρίζει στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε μετά από διαμονή στη φυλακή και καλωσορίζεται από την σύζυγο Christie (Denise Galik) και την κορούλα του Jennifer (Judith Barsi) όσο και τον παλιό φίλο και επίσης βετεράνο J.B. (Yaphet Kotto). Όμως τα πράγματα στην πόλη δεν είναι όπως τα άφησε, καθώς μια συμμορία σκληρών μηχανόβιων υπό την αρχηγία του ψυχάκια Blade (William Smith) τρομοκρατούν τους πάντες υπό την ανέχεια του διεφθαρμένου σερίφη (Seymour Cassel). Ο Buck τους διακόπτει όταν προσπαθούν να βιάσουν τη νοσοκόμα Dawn (Kimberlin Brown) καθώς γύρναγε σπίτι από τη δουλειά, προκαλώντας την οργή του Blade που δεν είχε συνηθίσει σε παρεμβάσεις στο έργο τους.

Λίγο μετά, οι μηχανόβιοι μπουκάρουν στο σπίτι του, σκοτώνουν τη γυναίκα του, αφήνουν την μικρή κορούλα του στο νοσοκομείο με ψυχικά τραύματα και τον ίδιο μόνο και με τεράστια επιθυμία για εκδίκηση. Ο Buck επιστρατεύει τον J.B. και την βοήθεια ενός λατίνου κακοποιού ονόματι Jamey (Jorge Gil) του οποίου είχε σώσει τη ζωή στη φυλακή και αρχίζει να βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο εκδίκησης εναντίον της οπλισμένης σαν αστακό και οργανωμένης σαν στρατό συμμορίας.

Αρκετή δράση και καλός ρυθμός στην περισσότερη διάρκεια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του EYE OF THE TIGER, που όμως κάθε τόσο διακόπτονται από αργά περάσματα που στόχο έχουν να δημιουργήσουν έναν πιο δραματικό τόνο στα δρώμενα αλλά μοιάζουν λίγο βεβιασμένα και αταίριαστα, σε μια τυπική πρακτική αρκετών ταινιών δράσης υψηλού και μη προφίλ εκείνης της εποχής. Προσωπικά θα προτιμούσα έναν γρηγορότερο ρυθμό στο στιλ του DEATH WISH 3, που είχε πλήρη αυτογνωσία και δεν έπεσε στην συγκεκριμένη παγίδα, κάτι που παθαίνει μέχρι ένα σημείο το EYE OF THE TIGER, πιθανότατα για να δώσει λίγο υποκριτικό τράτος στον πρωταγωνιστή Gary Busey και δευτερευόντως στον αγαπημένο Yaphet Kotto.

Ο Busey είναι ξεκάθαρα ένας ποιοτικός ηθοποιός και αυτό αναγνωρίστηκε από αρκετούς και σημαντικούς ρόλους που πήρε από την δεκαετία του 70, εδώ όμως ερμηνευτικά είναι συγκρατημένος και ίσως πιο δραματικός απ' ότι έπρεπε αν σκεφτεί κανείς τις υπερβολικές και φρενήρεις ερμηνείες ιδιόρρυθμων χαρακτήρων από τους οποίους χαρακτηρίστηκε στο μέλλον και έγιναν το σήμα- κατατεθέν του. Ίσως αυτό να εξηγεί και την μη καθιέρωσή του ως ήρωα δράσης με συμμετοχή παρά μόνο σε δυο- τρεις b-movies τη δεκαετία του 80. Παρομοίως ο William Smith χρησιμοποιείται ελάχιστα από το σενάριο και παρά το φοβερό 80s κούρεμά του, ο χαρακτήρας που υποδύεται είναι σούπερ κλισαρισμένος και δεν εκμεταλλεύεται το ταλεντο του.

Πάντως υπάρχει αρκετό πιστολίδι, μπαμ- μπουμ και εκρήξεις, gore και μερικοί εφευρετικοί φόνοι, ενώ η τελική, μαραθώνια σκηνή μάχης είναι καλογυρισμένη και χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα μέσα της παραγωγής, όπως ανεμοπλάνα, φορτηγά, τζιπ και αμάξια κάθε είδους όσο και ένα ζηλευτό οπλοστάσιο. Πιο πριν η δράση είναι διάσπαρτη ανάμεσα στα δραματικά διαλείμματα, με το σενάριο σχεδόν απεγνωσμένα να προσπαθεί να τονίσει όλο και περισσότερο τα "καλά" στοιχεία του χαρακτήρα των δύο πρωταγωνιστών όσο και τη συμπάθεια των θεατών στα παθήματά τους, κάτι που πάνως μεγαλώνει την ικανοποίηση της τελικής εκδίκησή τους και παράλληλα κάνει το υπερβίαιο τελικό ξέσπασμα να μοιάζει αναπόφευκτο.

Και για όσους αναρωτιούνται, ναι, το ομώνυμο τραγούδι των Survivor παίζει κανονικά τόσο στους τίτλους έναρξης, τμήματά του ακούγονται και στο ενδιάμεσο και ξαναπαίζει στην ολότητά του στο φινάλε ανεβάζοντας την ταινία μάλλον παραπάνω απ' όσο της αξίζει. Όπως και να έχει, το EYE OF THE TIGER είναι ένα σίγουρο στοίχημα για τους fans των βίαιων ταινιών δράσης της δεκαετίας του 80 οι οποίοι δύσκολα θα απογοητευτούν ένα αργό απογευματάκι.