Γοτθικό eurohorror από τον σκηνοθέτη των THE ANTICHRIST και HOLOCAUST 2000 που αναμιγνύει την Corman-ική συνταγή που ο Αμερικάνος πρωτοπόρος χρησιμοποίησε στις περισσότερες ταινίες της Edgar Allan Poe φάσης του μαζί με τη Ιταλική σχολή που μεταξύ άλλων ίδρυσαν τα BLACK SUNDAY, THE HORRIBLE DR. HICHCOCK και CASTLE OF BLOOD. Ο Ιταλός σκηνοθέτης βάζει και Ισπανικό χρώμα μιας και πρόκειται για Ιταλοϊσπανική παραγωγή, με τρεις κουκλάρες ηθοποιούς Ισπανικών κατά κανόνα παραγωγών σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και γνωστά ονόματα του Ισπανικού exploitation στους ανδρικούς ρόλους και ιδού το THE BLANCHEVILLE MONSTER, μια ταινία γοτθικού μυστηρίου και τρόμου που πέρασε κάτω από τα ραντάρ και δεν έγινε τόσο γνωστή όσο άλλες εκείνης της εποχής αν και έχει ξεκάθαρη ποιότητα.

Πρόκειται για την ιστορία της οικογένειας των De Blacheville και διαδραματίζεται στη Βόρεια Γαλλία του 19884. Η όμορφη Emily De Blacheville (Ombertta Colli) επιστρέφει μετά από χρόνια στο οικογενειακό κάστρο όπου μένει ο αδελφός της Sir Roderick De Blacheville (Gerard Tichy) για τα επερχόμενα 21α γενέθλιά της μαζί με τη φίλη Alice (Iran Eory) και τον αδελφό της John (Vanni Materassi) με τον οποίο η Emily έχει αμόρε. Η όμορφη νεαρή ανακαλύπτει ότι πολλά έχουν αλλάξει από την τελευταία φορά που ήταν στο κάστρο, με πρώτο ότι ο πατέρας της, Κόμης De Blacheville ζούσε ακόμα και δεύτερο ότι ο αδελφός της άλλαξε ολόκληρο το βοηθητικό προσωπικό που υπήρχε τότε. Κατά τη διάρκεια της νύχτας η καλεσμένη Alice ξυπνάει από τον θόρυβο βροντής και αναζητώντας το δωμάτιο του αδελφού της πιάνει στα πράσα την η μαυροφορεμένη νέα οικονόμο, Δεσποινίς Eleanore (Helga Line) να κάνει μια ένεση σε έναν δεμένο και παραμορφωμένο άγνωστο.

Σε μια έκρηξη μεταμέλειας την επομένη, ο Roderick παραδέχεται στους καλεσμένους ότι ο πατέρας της Emily δεν πέθανε σε φωτιά όπως την είχε οδηγήσει να πιστεύει αλλά είναι ζωντανός, φρικτά παραμορφωμένος, τρελός και μέχρι πρότινος φυλακισμένος στο κάστρο. Όμως το έσκασε και επιθυμεί τον θάνατο της Emily πριν τα 21α γενέθλιά της για να εμποδίσει κατάρα που έχει πέσει στην οικογένεια των De Blancheville, μια ιστορία που επιβεβαιώνει και ο νέος οικογενειακός γιατρός, Δρ. Eggwell (Leo Anchoriz). Όμως η Emily αρχίζει να έχει εφιάλτες σχετικά με το θάνατό της, να υπνοβατεί σαν υπνωτισμένη και να μην θυμάται αυτές τις πράξεις, με τις υποψίες να πέφτουν πάνω στον εξαφανισμένο κόμη De Blacheville. Όμως η Alice αρχίζει να υποπτεύεται ότι τα πράγματα δεν έτσι όπως τα παρουσιάζουν ο Roderick, η οικονόμος και ο καλός γιατρός και ότι κάτι άλλο πιο μοχθηρό συμβαίνει στο κάστρο.

Πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς στην ταινία όπως άλλωστε είθισται σε γοτθικό τρόμο είναι η πυκνή ατμόσφαιρα που είναι πανταχού παρούσα από τα πρώτα λεπτά και τονίζεται από το επιβλητικό σκηνικό του κάστρου, την καταιγίδα με αστραπές και βροντές που μοιάζουν να μην σταματάνε ποτέ όσο προχωράει η προβολή και βέβαια την σκοτεινή ασπρόμαυρη φωτογραφία που για άλλη μια φορά σε ταινίες του είδους καμουφλάρει τον φανερά πενιχρό προϋπολογισμό της παραγωγής προς όφελός της. Ο ίδιος ο Alberto De Martino χαρακτήρισε την ταινία ως "ασήμαντη" σε μεταγενέστερη συνέντευξή του, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι βρίσκεται στο πάνω άκρο της φιλμογραφίας του Ιταλού δημιουργού ως μια άκρως ατμοσφαιρική και επιτυχημένη ιστορία σκοτεινών οικογενειακών μυστικών.

Το σενάριο του διδύμου πίσω από το αριστουργηματικό CASTLE OF BLOOD, Giovanni Grimaldi και Bruno Corbucci, είναι φανερά επηρεασμένο από το έργο του Edgar Allan Poe, με την θρυλική ιστορία "The Fall of the House of Usher" να είναι μάλλον η βασική πηγή έμπνευσης, με στοιχεία πάντως και από άλλα κείμενα του Αμερικάνου μετρ του μακάβριου αλλά και τις αντίστοιχες ταινίες του Roger Corman που έθεσαν δικά τους στάνταρντς στον γοτθικό τρόμο όπως τα HOUSE OF USHER, PIT AND THE PENDULUM και PREMATURE BURIAL. Γενικά από νωρίς υπάρχει η αίσθηση ότι οι σεναριογράφοι προσπαθούν με κόπο να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο εκτός το μεταφυσικό στοιχείο, κάτι το οποίο εμπλουτίζει το μυστήριο αλλά ταυτόχρονα κοστίζει σε ατμόσφαιρα, φέρνοντας από ένα σημείο και μετά το THE BLANCHEVILLE MONSTER περισσότερο σε μονοπάτια καθαρού ντετεκτιβικού μυστηρίου και αποκαλύψεων.

Πάντως το σενάριο είναι προσεγμένο, αποφεύγει τους τυπικούς στο Ιταλικό σινεμά τρόμου παραλογισμούς και έτσι το μυστήριο είναι κάπως πιο δύσκολο να μαντέψει κανείς και ξεδιπλώνεται όμορφα και χωρίς ιδιαίτερες σεναριακές τρύπες μέχρι το φινάλε. Σε αυτό βοηθούν και οι ρεαλιστικές και χωρίς υπερβολές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών, που πρέπει να φάγαν αρκετό βρωμόκρυο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων καθώς σε όλες σχεδόν τις σκηνές είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές η ανάσα τους φαίνεται καθαρά όταν μιλάνε.

Οι δύο ξανθιές θηλυκές πρωταγωνίστριες ξεχωρίζουν με δοσμένες ερμηνείες που δείχνουν καθαρά την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων τους, ο μετρημένος Leo Anchoriz μάλλον κερδίζει στα σημεία τον γνωστότερο Gerard Tichy και τον έτερο αρσενικό συμπρωταγωνιστή του, Vanni Materassi, ενώ η σκοτεινή καλλονή Helga Line είναι χάρμα οφθαλμών όσο βρίσκεται στο πλάνο με ένα ακαθόριστα απειλητικό και ταυτόχρονα σούπερ- σέξυ ύφος που σπέρνει αμφιβολίες στους θεατές τόσο για τον χαρακτήρα της όσο και για το σύνολο της πλοκής.

Το φινάλε είναι αναπόφευκτο και ανατριχιαστικό, στην παράδοση του σινεμά γοτθικού τρόμου εκείνης της εποχής που ήταν ξεκάθαρα στο ζενίθ του και συμπληρώνει μια μικρής ιστορικής σημασίας αλλά αρκετά διασκεδαστική παραγωγή που πέρα από κάποιες μικροτρύπες στο σενάριο και μικροελλείψεις σε στοιχεία καθαρού τρόμου, δεν έχει κάτι χτυπητά αρνητικό και λογικά θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω τους φίλους του είδους.