Η καριέρα του Roger Avary πρέπει να είναι ο ορισμός αυτού που λέμε "από το ζενίθ στο ναδίρ", τουλάχιστον από πλευράς δημοφιλίας. Παρέα με τον Quentin Tarantino πήρανε Όσκαρ για το σενάριο του PULP FICTION ενώ πριν είχαν ταράξει το παγκόσμιο σινεμά με το RESERVOIR DOGS και ενδιάμεσα σκηνοθέτησε την μάλλον αδικημένη 90ίλα KILLING ZOE. Μετά δεν μπόρεσε ποτέ να πλησιάσει αυτές τις μυθικές επιτυχίες, ψιλοεξαφανίστηκε από προσώπου Γης, γράφοντας σενάρια κατά βάση b-movies όπως το CRYING FREEMAN και τη συγκεκριμένη τηλεταινία με την οποία επανήλθε στη σκηνοθεσία εξασφαλίζοντας ένα πολύ δυνατό δίδυμο πρωταγωνιστών και εξίσου δυνατά ονόματα να τους υποστηρίζουν σε μικρότερους ρόλους.

Η ταινία προοριζόταν αρχικά ως πιλότος για τηλεοπτική σειρά που δεν έγινε ποτέ και είναι μια εκδοχή του Frankenstein, με τον Roger Avary αυτή τη φορά να εστιάζει ή τουλάχιστον να προσπαθεί να εστιάζει περισσότερο στα φιλοσοφικά θέματα του ιστορικού βιβλίου της Mary Shelley απ' ότι στο στοιχείο τρόμου, σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία ταινιών που αντλούν την ίδια έμπνευση. Αν και το όραμα είναι ξεκάθαρο, το σχέδιό του δεν πήγε όπως θα ήθελε ο Αμερικάνος δημιουργός καθώς η παραγωγή συνάντησε πολλά προβλήματα και- σύμφωνα με τον ίδιο- τα γυρίσματα ήταν "ένας εφιάλτης" κυρίως λόγω της συμπεριφοράς του σταρ της παραγωγής, Rutger Hauer.

Ο Lazarus (Wil Wheaton) δημιουργήθηκε στο εργαστήριο από κομμάτια 44ων ανδρών και ισάριθμων γυναικών από τον Δρ. Wakeman (Rutger Hauer), χωρίς φύλο αλλά με την ικανότητα ομιλίας και ενήλικης σκέψης και ζει σε ένα εντελώς ελεγχόμενο περιβάλλον εργαστηρίου χωρίς να έχει κάποια επαφή με τον έξω κόσμο. Μια μέρα η Δρ. English (Nia Peeples) εμφανίζεται στο εργαστήριο για να διερευνήσει τα παράξενα όνειρα του Lazarus και πώς πράγματα τα οποία δεν έχει δει, διαβάσει ή ακούσει από τους λίγους με τους οποίους έχει συναναστραφεί στη σύντομη ύπαρξη του βγαίνουν σαν μνήμες από μέσα του. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν η γιατρός τον υπνωτίζει ανακαλύπτοντας ότι στο υποσυνείδητό του κρύβει τις προσωπικότητες και μνήμες των 88 ανθρώπων από τους οποίους αποτελείται, μερικοί από τους οποίους είναι τρομακτικά γνώριμοι στη νεαρή επιστήμονα.

Η ταινία ξεκινάει καταπληκτικά με ψιχουλάκια του μυστηρίου να εμφανίζονται από 'δώ κι από 'κει και με τον χαρακτήρα του Lazarus ή 'Subject-3' όπως επιμένει να τον αποκαλεί ο δημιουργός του, να βρίσκεται στο πρώτο πλάνο τον περισσότερο χρόνο. Αυτό είναι κατά τη γνώμη του γράφοντα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας, οι φιλοσοφικές και μη αναζητήσεις γύρω από τον χαρακτήρα του Lazarus, τον εσωτερικό του ψυχισμό και το πώς "μεγαλώνει" και ωριμάζει πνευματικά μέσα στο τουλάχιστον παράξενο κατάλευκο σκηνικό του εργαστηρίου.

Δυστυχώς, από ένα σημείο και μετά το σενάριο αλλάζει άρδην ύφος και οι αποκαλύψεις αρχίζουν να γίνονται ραγδαία, απότομα και χωρίς θεματικό βάθος, αφήνοντας ανεκπλήρωτες τις υποσχέσεις που είχε δώσει μέχρι τότε το φανερά φιλόδοξο σενάριο του Avary. Η "Φρανκενστάιν" υπόσταση της ταινίας και τα πολλά φιλοσοφικά θέματα που αγγίζονται μένουν στα χαρτιά καθώς στο δεύτερο μισό η ταινία μετατρέπεται άκομψα σε τυπικό θρίλερ συνωμοσίας του σωρού και συνεχίζει έτσι μέχρι το φινάλε και μέχρι ενός σημείου προδίδει το καταπληκτικό πρώτο μέρος.

Πάντως μέχρι τότε υπάρχει αρκετή ψυχεδέλεια, όπως και πανταχού παρούσες πικάντικες σεναριακές καινοτομίες του Avary στον μύθο του Frankenstein, ξεκινώντας από το επιβλητικό λευκό-στο-λευκό σκηνικό του εργαστηρίου που παραπέμπει σε δυστοπικές ταινίες sci-fi όπως το THX 1138 (1971) του Steven Spielberg αλλά και το πιο πρόσφατο ψυχεδελικό NOTHING του Vincenzo Natali. Εκεί υπάρχει ένα μεγάλο...μάτι- κάμερα παρακολούθησης και άλλες παράξενες ημι- οργανικές συσκευές που μοιάζουν σαν να βγήκαν από ταινία του David Cronenberg, με το NAKED LUNCH να έρχεται αμέσως στο μυαλό ως φανερή επιρροή σε αυτό το κομμάτι του σεναρίου.

Παρά το ότι ο Rutger Hauer είναι πρώτο όνομα στα credits, ο Wil Wheaton είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής του MR. STITCH και είναι άριστος σε έναν ρόλο που έχω την αίσθηση ότι ευχαριστήθηκε πολύ και σίγουρα είναι από τα highlights της μετά- STAR TREK καριέρας του. Ο Hauer δίνει μια παράξενη, σχεδόν ειρωνική χροιά αυτοσαρκασμού στον χαρακτήρα του στο χρόνο συμμετοχής του, αλλά από ένα σημείο και μετά εξαφανίζεται ολοκληρωτικά. Καταγεγραμμένες ειδήσεις για την παραγωγή αναφέρουν ότι ο Ολλανδός ηθοποιός τίναξε στον αέρα ολόκληρη την ταινία καθώς από ένα σημείο και μετά αρνήθηκε να ακολουθήσει το υπάρχον σενάριο και έκανε τα δικά του, ουσιαστικά αναγκάζοντας τον Avary να ακολουθεί τις ιδιοτροπίες του προσαρμόζοντας το σενάριο, κάτι που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την αλλαγή ύφους και ποιότητας του MR. STITCH, όσο και την μη υλοποίηση της τηλεοπτικής σειράς.

Από τους υπόλοιπους ξεχωρίζει όπως συνήθως ο Ron Perlman που επίσης ξεφεύγει αρκετά από τον μέσο όρο των χαρακτήρων που υποδύεται, η συνήθως τηλεοπτική Nia Peeples είναι αρκετά καλή στο ρόλο της Δρ. English και δίνει έναν δραματικό τόνο που προστίθεται στο ακαθόριστα κωμικό υπόλοιπο, ενώ αξίζει αναφοράς ο πανταχού παρών σε ταινίες και σειρές των 90s, Taylor Negron, όπως και ο θρυλικός πορνοστάρ Ron Jeremy σε ένα μικρό ρόλο. Μερικά ωραία εφέ από τον γίγαντα Tom Savini που όπως είθισται έχει και ένα μικρό ρόλο, δίνουν έναν τόνο μεγαλοπρέπειας ξεχωρίζοντας την παραγωγή από το επίπεδο της b-movie, όπως και τα όμορφα ψυχεδελικό σκηνικά εργαστηρίου και μετέπειτα του υπόλοιπου κτιρίου στο οποίο διαδραματίζεται η πλειοψηφία της δράσης.

Προσωπικά βρήκα αταίριαστη την μπιτάτη μουσική από τους tomandandy, που επίσης είχαν αντίστοιχης ποιότητας μουσική και στο KILLING ZOE, μια τυπική πρακτική των 90s στο σινεμά και την τηλεόραση που πάντως στην συγκεκριμένη περίπτωση στερεί ατμόσφαιρας. Σαν stand-alone μουσική που κάποιος θα βάλει να ακούσει στο σπίτι του, τα ρυθμικά κιθαριστικά και ηλεκτρονικά τραγουδάκια του συγκροτήματος είναι μια χαρά, αλλά προσωπικά μου φάνηκε ότι στο πλαίσιο της ταινίας περισσότερο τόνιζαν την τηλεοπτική της καταβολή.

Γενικά πρόκειται για μια καθ' όλα άξια προβολής αλλά ανολοκλήρωτη προσπάθεια που θα είχε αρκετό ενδιαφέρον και σαν σειρά αν ο Rutger Hauer δεν έβγαζε τον πιο ιδιότροπο εαυτό του και παρέμενε στην παραγωγή, που πάντως σε καμία περίπτωση δεν είναι αδιάφορη ακόμα και σε αυτή τη μορφή. Άλλο ένα άνισο δημιούργημα από έναν ξεκάθαρα ικανότατο καλλιτέχνη που δεν στάθηκε πολύ τυχερός παρ' όλη την μαγική αρχή της καριέρας του και που από τότε μέχρι σήμερα έχει μεν δραστηριότητα αλλά που μένει γενικά άγνωστη και σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει το αποδεδειγμένα μεγάλο ταλέντο του.