Μπορεί ο Antonio Margheriti να έκανε το CASTLE OF BLOOD, ξεκάθαρα την καλύτερη του ταινία, την εποχή που ο γοτθικός τρόμος ήταν σε άνοδο και με διαφορά το πιο δημοφιλές είδος στο exploitation Ιταλικό σινεμά, όμως η φήμη του που διατηρεί μέχρι και σήμερα οφείλεται κυρίως στα spaghetti γουέστερν και το σινεμά δράσης στα οποία διέπρεψε ο Ιταλός δημιουργός. Τα τελευταία χρόνια αυτό θυμίζει ανελλιπώς και όποτε βρίσκει ευκαιρία και ο Quentin Tarantino, που επηρεάστηκε από τις ταινίες δράσης του Margheriti και δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του για ταινίες όπως το CANNIBAL APOCALYPSE το οποίο θεωρεί την κορυφαία του ταινία.

Μια τέτοια παραγωγή είναι το χρόνια ταλαιπωρημένο από μέτριες και με περικοπές Public Domain κυκλοφορίες DEATH RAGE, μια τυπική ιστορία εκδίκησης με όλα τα στοιχεία εκείνα που είδαμε και ξαναείδαμε πολλές φορές τόσο στο Ιταλικό σινεμά δράσης γενικότερα όσο και σε άλλες παραγωγές του Antonio Margheriti. Ο Ιταλός δημιουργός εξασφάλισε στον πρωταγωνιστικό ρόλο ένα κραταιό όνομα του Χόλιγουντ, τον πάντα γοητευτικό και μυστηριώδη Yul Brynner, ο οποίος ομολογώ σημάδεψε την παιδικότητά μου κυρίως με τον ρόλο του κακού στην κλασική περιπέτεια THE LIGHT AT THE EDGE OF THE WORLD του 1971, όσο και τον ρόλο σήμα- κατατεθέν του στο μεταγενέστερο WESTWORLD.

Ένα φονικό χτύπημα της μαφίας στον Ιππόδρομο της Νάπολης φέρνει τον σε σύνταξη εκτελεστή Peter Marciani (Yul Brynner) από τις ΗΠΑ ξανά στο προσκήνιο όταν μαθαίνει ότι ο υπεύθυνος μαφιόζος Genaro Gallo (Giancarlo Sbragia) ήταν υπεύθυνος και για τη δολοφονία το αδελφού του. Ο Marciani προσλαμβάνει τον κολλιτσίδα ανερχόμενο μικροκακοποιό Angelo (Massimo Ranieri) για να τον βοηθήσει όντας γνώστης του υπόκοσμου της πόλης, εκπαιδεύοντάς τον και στην τέχνη του. Αυτός του γνωρίζει την καυτή χορεύτρια στο καμπαρέ Anny (Barbara Bouchet) και οι δύο γρήγορα αναπτύσσουν αμόρε την ώρα που ο Gallo μαθαίνει για την άφιξη του Marciani στην πόλη και στέλνει διάφορους γορίλες να τον καθαρίσουν.

Εντωμεταξύ, ο τοπικός επιθεωρητής (Martin Balsam) που ερευνάει το χτύπημα και γνωρίζει το παρελθόν του Marciani με τον Gallo υποπτεύεται ότι ο πρώην εκτελεστής έχει κάτι παραπάνω από απλές διακοπές στη Νάπολη στο μυαλό του, αλλά θέλει να συλλάβει τον Gallo πριν ο Marciani τον καθαρίσει και αρχίσει πόλεμο Αμερικάνων- Ιταλών γκάνγκστερ. Όμως αρχίζει απρόθυμα να συνεργάζεται μαζί του όταν ο Marciani πέφτει παραλίγο θύμα σκοπευτή την ώρα που γευμάτιζαν και η Anny δέχεται επίθεση από γορίλες του Gallo.

Αρκετά πιστολίδια, μπουνίδια, κυνηγητά αυτοκινήτων και όλα τα συναφή, γυρισμένα με το γνώριμο νευρικό στιλ με κάμερα στο χέρι του πολύπειρου στο σινεμά δράσης Antonio Margheriti, δίνουν τον τόνο στο DEATH RAGE από τα πρώτα λεπτά. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες ψιλοπεριττές σκηνές διαλόγων και εισαγωγές κάποιων ασήμαντων για την εξέλιξη χαρακτήρων ιδίως στο πρώτο εικοσάλεπτο, ο ρυθμός της ταινίας είναι αρκετά γρήγορος όπως αρμόζει σε μια ταινία δράσης. Πάντως το σενάριο παίρνει και λίγο χρόνο για να δώσει υπόσταση στους διάφορους χαρακτήρες πέρα από αυτόν του Yul Brynner και κυρίως του συμπρωταγωνιστή Massimo Ranieri που υποδύεται άριστα ίσως τον πιο ενδιαφέρον δευτερεύοντα χαρακτήρα της ταινίας.

Έτσι το θέαμα κινείται σε γνώριμα πλαίσια που λογικά θα ικανοποιήσουν τους fans της b-δράσης, χωρίς πάντως κάτι το πραγματικά ξεχωριστό σεναριακά και διεκπεραιωτικά πέρα από αυτά που προσφέρουν με τις ερμηνείες τους οι αναγνωρίσιμοι ηθοποιοί. Ο Yul Brynner στον τελευταίο ρόλο της καριέρας του είναι μάλλον πιο σφιχτός και σοβαροφανής απ' ότι απαιτεί ο χαρακτήρας του αλλά την ίδια στιγμή μυστηριώδης και κατά διαστήματα επιβλητικός, όπως ήταν και στην πραγματικότητα.

Ο Martin Balsam είναι τυπικός και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο σε έναν ρόλο που ξέρει καλά και έχει επαναλάβει δεκάδες φορές, ενώ η έγκυος κατά τη διάρκεια της προβολής Barbara Bouchet δίνει την αναγκαία θηλυκή φινέτσα με τον κάπως κλισαρισμένο χαρακτήρα που υποδύεται, αλλά πάντως φροντίζει και δείχνει στην ολότητά τους τα πλούσια κάλλη της σε μία- δύο σκηνές, τουλάχιστον στις πρόσφατες χωρίς περικοπές HD εκδόσεις της ταινίας.

Από εκεί και πέρα έχουμε αρκετή και καλογυρισμένη δράση και ωραίες ατάκες και χαβαλετζίδικους διάλογους, με προσωπική μου προτίμηση όταν μετά από πιστολίδι σε νεκροταφείο ο Angelo ρωτάει τον Marciani "Τι θα γίνει όταν βρουν το πτώμα στο νεκροταφείο;" και αυτός απαντάει "Θα το θάψουν"! Το φινάλε έχει έναν ψιλοπροβλέψιμο δραματικό τόνο και συμπληρώνει μια διασκεδαστική ταινία με καλό ρυθμό και ωραία μουσική, χωρίς κάποιο χτυπητό μειονέκτημα αλλά και χωρίς κάτι σούπερ να την ξεχωρίζει από αρκετά αντίστοιχα θρίλερ εκδίκησης και poliziotteschi ταινίες της δεκαετίας.