Σχόλια: Ααααχ, δεν κυκλοφορούν πια τέτοιες ταινίες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ταινίες που δεν βασίζονται στην τεχνολογία των ψηφιακών ειδικών εφέ, αλλά στις υποβλητικές ερμηνείες και στο πραγματικά ενδιαφέρον και ψαγμένο σενάριο που από μόνο του δημιουργεί αδιαπέραστη ατμόσφαιρα και τρομερό σασπένς.
Το THE MEDUSA TOUCH είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Peter Von Greenway, και σύμφωνα με μαρτυρίες από θεατές που το έχουν διαβάσει, ο Jack Gold καταφέρνει να κάνει μια πολύ καλή και πιστή μεταφορά στο πνεύμα του βιβλίου, κάτι που δεν συναντάμε και πολύ συχνά σε τέτοιου είδους μεταφορές.
Ο Richard Burton είναι ο John Morlar, ένας καυστικός συγγραφέας, μισάνθρωπος, είρων με μίσος για την εξουσία και κάθε τι που την αντιπροσωπεύει. Μια μέρα ο Morlar δέχεται σχεδόν θανατηφόρα επίθεση στο διαμέρισμά του και καταλήγει σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο. Ο Γάλλος επιθεωρητής Brunel (Lino Ventura) αναλαμβάνει την υπόθεση και αρχίζει τις συνεντεύξεις με την ψυχίατρο του Morlar, Δρ Zonfeld (Lee Remick) σε μια προσπάθεια να τον γνωρίσει καλύτερα και να ανακαλύψει τυχόν εχθρούς του.
Καθώς ο επιθεωρητής ανακρίνει την ψυχίατρο αρχίζει και μαθαίνει τις κρυφές πτυχές της ζωής του Morlar, ο οποίος έμοιαζε πεπεισμένος ότι με τη δύναμη του μυαλού του μπορούσε να προκαλέσει την καταστροφή. Μάλιστα πίστευε ότι ο ίδιος ήταν η αιτία για το θάνατο των γονιών του από ατύχημα όταν ήταν μικρός, όπως και της πρώην γυναίκας του και άλλων σε διάφορα περιστατικά της ζωής του μέχρι τότε.
Φυσικά, η ψυχίατρος ποτέ δεν τον πίστεψε, νομίζοντας ότι ο Morlar υπέφερε από παραισθήσεις. Όμως στην πορεία, και μετά από διάφορα θανατηφόρα ατυχήματα που έλαβαν χώρο στο Λονδίνο άρχισε να πείθεται ότι κάποια αλήθεια κρύβεται πίσω από τα λεγόμενά του.
Ο επιθεωρητής Brunel αρχίζει να σχηματίζει λίστα υπόπτων σύμφωνα με τις διηγήσεις της ψυχιάτρου, αλλά οι ισχυρισμοί του Morlar αρχίζουν να τον προβληματίζουν όλο και περισσότερο.
 Σίγουρα το THE MEDUSA TOUCH δεν είναι τέλειο. Έχει σημεία που η αφήγηση γίνεται αρκετά δύσκολη και χάνει το ρυθμό της, κυρίως γιατί το μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από αναδρομές στο παρελθόν, σύμφωνα με τη διήγηση της ψυχιάτρου, αλλά και του ίδιου του Morlar μέσα απ’ αυτή. Μ’ αυτόν τον τρόπο αυξάνεται η πολυπλοκότητα της διήγησης, αλλά ο Jack Gold δείχνει σχετικά άνετος στην παρουσίαση μιας τόσο περίπλοκης αφηγηματικής τεχνικής, καταφέρνοντας να διατηρήσει το ενδιαφέρον αμείωτο και να χτίζει αργά και σταθερά το σασπένς.
Πολλές σεναριακές αφέλειες γίνονται αντιληπτές όσο προχωράει η διήγηση, αλλά όλα διορθώνονται με την απολαυστική ερμηνεία του Richard Burton, όπου μοιάζει η ιδανική επιλογή για το ρόλο του Morlar. Με τις συνεχείς φλεγματικές και πικρόχολες ατάκες του και το διαπεραστικό βλέμμα του, ο Burton κλέβει την παράσταση και κρατάει μόνος του την ταινία, ακόμα και στα σημεία που η ερμηνεία του γίνεται ολίγον τι υπερβολική.
Ο αγαπημένος Γάλλος ηθοποιός των συμπατριωτών του, ο πολύς Lino Ventura σε ένα ρόλο που διαφέρει από τους συνηθισμένους του, είναι επίσης πολύ καλός στο ρόλο του επιθεωρητή Brunel, όπως και η πάντα λαμπερή Lee Remick, ενώ γενικά όλες οι ερμηνείες είναι απόλυτα επιτυχημένες.
Πιστό στα στάνταρντς της εποχής όπου οι εντυπωσιακές ταινίες καταστροφής κυκλοφορούσαν η μία μετά την άλλη με κυριότερες τα EARTHQUAKE και THE TOWERING INFERNO, το THE MEDUSA TOUCH προσφέρει δύο αρκετά εντυπωσιακές σκηνές, συγκεκριμένα την συντριβή ενός επιβατικού αεροπλάνου σε ένα ψηλό Λονδρέζικο κτίριο (μια σκηνή που θυμίζει πολύ τη σύγκρουση των αεροπλάνων στους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 1999), και την αποτελεσματικότατη κατάρρευση της εκκλησίας στο τέλος. Παρ’ όλα αυτά, οι δύο αυτές σκηνές, που μάλλον κατανάλωσαν τη μερίδα του λέοντος του ούτως ή άλλως μικρού προϋπολογισμού της ταινίας, δεν είναι το κύριο ενδιαφέρον στο THE MEDUSA TOUCH.
Αντίθετα το ενδιαφέρον έρχεται από την μεθοδική ξεδίπλωση της αίσθησης απειλής και κινδύνου που πηγάζει από τις ικανότητες του Morlar, ιδίως στο σημείο όπου ο τελευταίος αμφιταλαντεύεται μεταξύ της μετάνοιας και της ενοχής του, και του ακόρεστου μίσους του για τους ανθρώπους και για την εξουσία. Το πορτραίτο του είναι χωρίς αμφιβολία τρομακτικό και επιβλητικό, μιας και ο θεατής νιώθει ότι κανείς δεν μπορεί να προστατευθεί από τη φονική μανία του.
Το φινάλε είναι προβλέψιμα σκοτεινό, αλλά απόλυτα ταιριαστό με το σύνολο της ταινίας, και τελικά αναπόφευκτο.
Εντύπωση, πάντως, μου προκαλεί το γεγονός ότι οι κριτικοί έθαψαν το THE MEDUSA TOUCH την εποχή, και μάλιστα κατηγόρησαν ευθέως τον Richard Burton για μια από τις χειρότερες ερμηνείες της καριέρας του. Εγώ διαφωνώ κάθετα με όλα αυτά, μιας και ένας κακός Richard Burton συνήθως είναι κλάσεις ανώτερος από τους περισσότερους άλλους ηθοποιούς στα καλύτερά τους.
Ο τρόπος με τον οποίο παραδίδει τις γεμάτες φαρμάκι ατάκες του κάνει το THE MEDUSA TOUCH αναγκαία προσθήκη στις συλλογές των φίλων του αξέχαστου Άγγλου ηθοποιού, ενώ το βλέμμα του θα πετρώσει τον θεατή, όπως ακριβώς της μυθολογικής Μέδουσας του τίτλου.
Γενικά, αν είστε λίιιγο ανεκτικοί στις κακοτοπιές του σεναρίου και στα λίγα αργοκίνητα σημεία της ταινίας, το THE MEDUSA TOUCH θα σας ενθουσιάσει, όπως κι εμένα όλες τις φορές που το έχω δει από το 1980 και μετά.
Μόνο μια διαφωνία έχω: Γιατί έπρεπε ο Richard Burton να είναι γεμάτος επιδέσμους στο υπέροχα εκφραστικό του πρόσωπο όσο βρίσκεται στο νοσοκομείο; Χάθηκε να είχε μαχαιρωθεί, για παράδειγμα, στην πλάτη έτσι ώστε να τον βλέπουμε σε όλο του το μεγαλείο; |
