Ζωντανή ιστορία του γοτθικού τρόμου η συγκεκριμένη ταινία, ξεκάθαρα η κορυφαία στιγμή του Antonio Margheriti στην τεράστια καριέρα του. Πρόκειται για την ταινία που καθιέρωσε τον Ιταλό σκηνοθέτη στο σινεμά τρόμου με τον ίδιο τρόπο που το BLACK SUNDAY έκανε το ίδιο στον Mario Bava, το THE HORRIBLE DR. HICHCOCK στον Riccardo Freda και ου το κάθε εξής. Το CASTLE OF BLOOD βγήκε μεταγενέστερα από τις προαναφερόμενες, βάζοντας την ήδη διάσημη λόγω της συμμετοχής της στις δύο αυτές παραγωγές και το PIT AND THE PENDULUM του Roger Corman, Barbara Steele στον πρωταγωνιστικό ρόλο, προφανώς θέλοντας να εκμεταλλευτεί την επιτυχία τόσο της Βρετανίδας Ιέρειας του Γοτθικού Τρόμου όσο και των ταινιών που τάραξαν τα νερά στο Ιταλικό και παγκόσμιο σινεμά τρόμου και έθεσαν νέα στάνταρντς στο είδος.

Ο Antonio Margheriti ήδη είχε κάνει την πρώτη του ταινία γοτθικού τρόμου με το THE VIRGIN OF NUREMBERG που είχε πιάσει αρκετά καλά το ύφος και την ατμόσφαιρα που χρειαζόταν και χρησιμοποίησε την εμπειρία του παραλαμβάνοντας την σκηνοθεσία από τα χέρια του πρωτοπόρου αλλά άπειρου στο είδος Sergio Corbucci. Είναι άγνωστο το αν και πόσο γύρισμα είχε κάνει ο σκηνοθέτης των DJANGO και THE GREAT SILENCE- σύμφωνα με τον ίδιο τον Margheriti καθόλου- και αν υπήρξαν πλάνα που γύρισε που χρησιμοποιήθηκαν για την τελική εκδοχή της ταινίας, αλλά ο Margheriti καρπώθηκε εξ ολοκλήρου τα εύσημα για την παραγωγή, μπαίνοντας για τα καλά στην ελίτ των Ευρωπαίων σκηνοθετών γοτθικού τρόμου σε μια εποχή που είχε ρέντα γυρίζοντας επιτυχημένες ταινίες σε διάφορα είδη.

Το CASTLE OF BLOOD αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά μια απλή αντιγραφή των έπων του Mario Bava και Riccardo Freda, με το δικό του όραμα και προσωπικότητα το οποίο αναγνωρίστηκε σχεδόν αμέσως τόσο από φίλους της σκηνής όσο και κριτικούς που με το πέρασμα των χρόνων το τοποθέτησαν ψηλά στο πάνθεον της σκηνής πλάι στις κλασικές αυτές ταινίες. Όπως και αυτές, η ταινία ταλαιπωρήθηκε από πολλές διαφορετικές εκδοχές στις χώρες που κυκλοφόρησε, προβλήματα λογοκρισίας τουλάχιστον μέχρι τον 21ο αιώνα και τις αποκατεστημένες HD κυκλοφορίες που πλέον είναι διαθέσιμες στο εμπόριο. Μάλιστα, η ταινία έγινε remake από τον ίδιο τον Margheriti το 1971, κομπλέ με το ίδιο σενάριο ακόμα και διαλόγους, όμως το WEB OF THE SPIDER αν και είναι μια καλή ταινία, δεν κατάφερε ούτε να πλησιάσει το CASTLE OF BLOOD τόσο σε ύφος όσο και σε ποιότητα.

Το βράδυ της 31ης Οκτώβρη, ο νεαρός δημοσιογράφος Alan Foster (Georges Riviere) συνοδεύεται από τον συγγραφέα του φανταστικού Edgar Allan Poe (Silvano Tranquilli) και τον Λόρδο Thomas Blackwood (Umberto Raho) στο κάστρο που κληρονόμησε ο τελευταίος με στόχο να είναι ο πρώτος που θα περάσει την νύχτα εκεί αλώβητος και να κερδίσει στοίχημα που έβαλε με τους δύο συνταξιδιώτες του. Μετά από ανταλλαγή ιστοριών και μια γρήγορη συνέντευξη με τον Poe, ο ατρόμητος δημοσιογράφος καταφθάνει στο κάστρο και δίνει ραντεβού με τους δύο για την αυγή της επομένης και αρχίζει την περιήγησή του στους σκοτεινούς και επιβλητικούς χώρους του.

Γρήγορα ανακαλύπτει ότι δεν είναι μόνος όπως του υποσχέθηκε ο Λόρδος Blackwood, αλλά εκεί βρίσκεται η αδελφή του, Elisabeth Blackwood (Barbara Steele) που, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, κάθε χρόνο την Ημέρα των Νεκρών ο αδελφός της βάζει το συγκεκριμένο στοίχημα με διάφορους άντρες για να μην την αφήσει μόνη. Το ζευγάρι αμέσως ερωτεύονται ανταλλάσσοντας όρκους αιώνιας αγάπης ενώ ο Alan σύντομα γνωρίζει και την άσπονδη φίλη της Elisabeth και εξίσου όμορφη Julia (Margrete Robsahm). Όμως σοκάρεται όταν γνωρίζει τον επιστήμονα Δρ. Carmus (Arturo Dominici) ο οποίος, εν ολίγοις, του λέει ότι η Elisabeth έχει πεθάνει και αυτή με την οποία ήταν στο κρεβάτι ήταν το πνεύμα της που δεν αποδέχεται τον σωματικό θάνατο και συνεχίζει να υπάρχει στο κατώφλι μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών, ενώ συνεχίζει παρουσιάζοντάς στα έκπληκτα μάτια του την σκοτεινή και ταυτόχρονα τραγική ιστορία της αγαπημένης του και του κάστρου.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της προβολής, το CASTLE OF BLOOD δείχνει ότι δεν είναι η τυπική Ιταλική b-movie τρόμου, με την αδιαπέραστη ατμόσφαιρα από την μαγική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Riccardo Pallottini να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο λόγω της πανταχού παρούσας απόκοσμης μουσικής του Riz Ortolani και των φαινομενικά ατελείωτων μονοκόμματων πλάνων του Antonio Margheriti που ξεφεύγει αρκετά από το γνώριμο νευρώδες ύφος του. Προς αυτή την κατεύθυνση και οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των συμμετεχόντων, με την σκοτεινή ομορφιά της Barbara Steele να ξεχωρίζει όπως και το ταλέντο του Georges Riviere και τις τυπικές για Ιταλικό σινεμά ξύλινες ερμηνείες να απουσιάζουν παντελώς.

H ένταση ξεκινάει συγκαλυμμένα και καταλήγει σε ένα κρεσέντο που όμοιο της δύσκολα συναντάει κανείς σε άλλη ταινία γοτθικού τρόμου εκείνης ή και μεταγενέστερης εποχής. Το σενάριο μπλέκει τον πραγματικό με τον κόσμο της σκιάς παρασύροντας τον θεατή που μπαίνει στη θέση του Alan, της πιο τραγικής φιγούρας- πιόνι σε ένα σκοτεινό παιχνίδι από το υπερπέραν με προκαθορισμένο αποτέλεσμα.

Το φινάλε είναι εντυπωσιακό και αν και ακόμα και την εποχή που κυκλοφόρησε η ταινία δύσκολα θα υπήρχε κάποιος που να μην το είχε προβλέψει αρκετά πριν, έρχεται με δύναμη, τρομακτικό και την ίδια στιγμή τραγικό και λυπηρό. Ένα φινάλε που κλείνει με άριστο τρόπο μια ιστορία φαντασμάτων, σκοτεινού ρομαντισμού, ανεκπλήρωτου έρωτα και μεταφυσικού τρόμου πέρα από τον τάφο, με το σενάριο των Bruno Corbucci και Giovanni Grimaldi να παντρεύουν σχεδόν άψογα όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία σε ένα ενιαίο και ζηλευτό σύνολο.

Όπως οι περισσότερες ταινίες γοτθικού τρόμου της εποχής, έτσι και το CASTLE OF BLOOD αγγίζει ταμπού θεματολογίες, με τη λεσβιακή σχέση μεταξύ Elisabeth και Julia να πετσοκόβεται στην Αμερικάνικη και Διεθνή βερσιόν, ενώ υπάρχει και λίγο από γυμνό, τουλάχιστον σε κάποιες από τις εκδόσεις που κυκλοφορούν. Από εκεί και πέρα, η ταινία είναι σκοτεινή, επιβλητική και κυλάει νεράκι χωρίς να καταφεύγει σε τεχνάσματα, φτηνές τρομάρες ή πέρα από τη λογική σεναριακές εξελίξεις, κάτι σπάνιο για το Ιταλικό σινεμά τρόμου οποιαδήποτε εποχής και εκεί έγκειται και η διαφορά της με άλλες παρόμοιες παραγωγές όπως για παράδειγμα το THE HORRIBLE DR. HICHCOCK στο οποίο ο Riccardo Freda χρησιμοποίησε επίτηδες το τέχνασμα του σεναριακού παραλογισμού.

Δεν υπάρχει κάποια άμεση σύνδεση με το συγγραφικό έργο του Edgar Allan Poe εκτός από μερικές έξυπνες αναφορές και ένας διαρκής φόρος τιμής περισσότερο στο ύφος του θρυλικού συγγραφέα παρά σε κάποια συγκεκριμένη ιστορία του, αν και τα credits αναφέρουν συγκεκριμένα το όνομά του και μια ιστορία ομώνυμη με τον Ιταλικό τίτλος της ταινίας 'Dance Macabre'. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τέτοια ιστορία στα γραπτά του Αμερικάνου συγγραφέα και προφανώς το credit ήταν ένα από τα πολλά εμπορικά τεχνάσματα του Ιταλικού σινεμά της εποχής που προσπαθούσε κυριολεκτικά με κάθε μέσο να αυξήσει την δημοφιλία των παραγωγών του και η αναφορά στον Poe σίγουρα έμοιαζε ένας τέτοιος τρόπος για τους αδίστακτους παραγωγούς.

Όμως το CASTLE OF BLOOD ποτέ δεν χρειάστηκε τέτοια τεχνάσματα για να ξεχωρίσει μιας και είναι μια καθ' όλα ολοκληρωμένη και απόλυτα επιτυχημένη ταινία γοτθικού τρόμου, που όμως δύσκολα το σημερινό κοινό της σκηνής και ιδίως στις μικρότερες ηλικίες θα την αναγνωρίσει ως κάτι παραπάνω από μια ελαφρά διασκεδαστική "παλιακιά" παραγωγή από μια περασμένη και μάλλον ξεχασμένη σήμερα εποχή του είδους.

Πάντως ο γράφων δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία ούτε πνευματικά και σίγουρα όχι ηλικιακά και προσωπικά θεωρώ το CASTLE OF BLOOD μια αριστουργηματική και διαχρονική στιγμή του Ιταλικού σινεμά τρόμου, γεμάτη με την σκοτεινή γοητεία που έκανε τη δική μου γενιά να αγαπήσει το είδος. Μια χρυσή σελίδα στο Ιταλικό σινεμά τρόμου που αν και άργησε, σήμερα απολαμβάνει αναγνώριση από fans και κριτικούς όσο και τις περιποιημένες ειδικές εκδόσεις τις οποίες άξιζε πάντα.