Αρκετά αναγνωρίσιμα ονόματα δίνουν καλούς οιωνούς πριν την προβολή της συγκεκριμένης Βρετανικής ταινίας από τα τέλη των 70s. Πρώτα απ' όλα του αγαπημένου και δοξασμένου για τα σενάριά του για την θρυλική Hammer και όχι μόνο, Jimmy Sangster στο σενάριο, Charles Gray που κατευθείαν φέρνει στο μυαλό τον ρόλο- σήμα κατατεθέν του στο THE DEVIL RIDES OUT, ένα καθ' όλα αναγνωρίσιμο πρωταγωνιστικό ζευγάρι διάσημων Αμερικάνων ηθοποιών με το σύμβολο ομορφιάς του Γούντστοκ και της hippy Αμερικής γενικότερα στα τέλη της δεκαετίας του 60, Katharine Ross, τον βαρύ, ασήκωτο και διαχρονικά αγαπητό κάου-μπόυ Sam Elliott και τον ιδρυτή και frontman του μεγάλου ροκ συγκροτήματος The Who, Roger Daltrey. Όλα δείχνουν ατμοσφαιρικό τρόμο της σχολής της Hammer με πρόσθετα από τη δεκαετία του 70 και δημιουργούν προσδοκίες για τους fans.

Οι υποσχέσεις τελικά υλοποιήθηκαν εν μέρη, μιας και όντως το THE LEGACY ήταν μια ταινία στο ύφος παλιότερων παραγωγών της Hammer και όντως είχε στοιχεία από το σινεμά τρόμου της εποχής του, αλλά η αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο είναι διάχυτη από την αρχή ως το τέλος. Ο Jimmy Sangster είχε προσπαθήσει, σύμφωνα με πηγές, να διαφοροποιηθεί από τα παλιά του σενάρια αποφεύγοντας τα τυπικά στοιχεία τους και τοποθετώντας τη δράση σε υπό διάλυση νοσοκομείο στις ΗΠΑ αντί για την προβλέψιμη αρχαία Βρετανική έπαυλη, αλλά οι παραγωγοί που προφανώς τα σκάσανε για να φέρουν τους διάσημους του cast ούτε ήθελαν να το ακούσουν για λόγους budget.

Η Margaret Walsh (Katharine Ross) και ο Pete Danner (Sam Elliott) είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι Αμερικάνων και πηγαίνουν στην Αγγλία κατόπιν πρόσκλησης για δουλειά. Βολτάροντας με την μοτοσικλέτα τους στην Βρετανική επαρχία παραλίγο να χτυπηθούν από το αυτοκίνητο ενός Jason Mountolive (John Standing) ο οποίος για να τους αποζημιώσει για την λαχτάρα που πέρασαν τους προσκαλεί στο επιβλητικό αρχοντικό του. Το ζευγάρι γνωρίζει και τους άλλους καλεσμένους που έχουν έρθει στο αρχοντικό που αποδεικνύεται ότι είναι 5 από τους πλουσιότερους και δυνατότερους ανθρώπους στο κόσμο. Όλοι φαίνεται να περίμεναν την παρουσία της Margaret, κάτι που προβληματίζει το ζευγάρι που νόμιζε ότι έφτασε εκεί τυχαία.

Όμως ο Mountolive είναι στα τελευταία του και ο λόγος που τους κάλεσε όλους είναι για να τους αναγγείλει ότι οι 6 θα είναι οι κληρονόμοι της αμύθητης περιουσίας του μετά το θάνατό του, ο οποίος πλησιάζει. Κοινό τους σημείο ένα μυστηριώδες δαχτυλίδι, το οποίο φοράει και στην Margaret η οποία προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να βγάλει. Το ζευγάρι αντιλαμβάνεται ότι κάτι σκοτεινό συμβαίνει και προσπαθούν να φύγουν από την έπαυλη, κάτι που αποδεικνύεται αδύνατο, την ώρα που ένας μετά τον άλλο οι καλεσμένοι αρχίζουν να πεθαίνουν από παράξενα ατυχήματα. Σαν να μην έφταναν αυτά, η Margaret αρχίζει να βλέπει στοιχεία που την κάνουν να πιστεύει ότι κάποιο σκοτεινό και σατανικό σχέδιο είναι σε εξέλιξη, μέρος του οποίου είναι και η ίδια.

Όπως κάθε οπαδός του κλασικού τρόμου έτσι και εγώ γουστάρω σκοτεινές αραχνιασμένες επαύλεις στην Βρετανική επαρχία, αλλά σκεπτόμενος το δίλημμα του Jimmy Sangster τείνω να συμφωνήσω ότι το THE LEGACY θα ήταν πολύ πιο σκοτεινό και αποτελεσματικό σε ένα υπό διάλυση νοσοκομείο. Ίσως αυτή η αλλαγή να απέφευγε την φλυαρία στην παρουσίαση χαρακτήρων που υπάρχει πριν αρχίσουν οι αποκαλύψεις και η δράση και που κόβει κάπως τον ρυθμό πριν πιάσει τις σωστές ταχύτητες. Οι παρουσίαση λεπτομερειών του χαρακτήρα των διαφόρων παικτών είναι το βασικό αντικείμενο στην αρκετά μεγάλη εισαγωγή, κάτι που τελικά ψιλοφανερώνει και το τι ακολουθεί ενώ ο ρυθμός του γνωστού κυρίως από το THE RETURN OF THE JEDI, Richard Marquand είναι ταιριαστά αργός.

Πάντως η υπόθεση είναι προσεγμένη και ενδιαφέρουσα αλλά η εκτέλεση πάσχει, κατ' αρχάς από έλλειψη ατμόσφαιρας παρά το επιβλητικό σκηνικό της έπαυλης. Το φήλινγκ που βγάζει προς τα έξω είναι περισσότερο σαν θρίλερ μυστηρίου παρά τρόμου. Το ενδιαφέρον μοιραία επικεντρώνεται στην θεματική του 'ποιος-το-έκανε', ενώ το 'πώς-το-έκανε' δεν εξετάζεται όσο θα έπρεπε, με αναφορές σε μαύρη μαγεία και τα σχετικά να γίνονται καθώς η ταινία πλησιάζει στο τέλος. Σε ένα μεγάλο μέρος του, το THE LEGACY μοιάζει ένα τυπικό slasher χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, αν και ακόμα κι έτσι έχει 2- 3 πολύ καλούς φόνους που είναι αρκετά εντυπωσιακοί τόσο σαν σύλληψη όσο και σαν εκτέλεση.

Προχωρώντας προς το φινάλε το όλο θέαμα αλλάζει ύφος και πλεύση αλλά προσωπικά βρήκα το συγκεκριμένο κομμάτι λίγο επιφανειακό και χωρίς βάθος, μιας και η εξέλιξη γίνεται κυρίως μέσω διαλόγων και όχι τόσο μέσω της δράσης. Πάντως το φινάλε έχει το γούστο του και μια σχετική πρωτοτυπία, αν και μαντεύω ότι πολλοί ίσως το βρουν ευκαιριακό και στο τέλος της ημέρας μη ικανοποιητικό, τουλάχιστον από άποψη τεκμηρίωσης του τι συμβαίνει.

Οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού είναι αρκετά καλές αν και χωρίς κάτι φοβερό, ενώ προσωπικά βρήκα τον Sam Elliott λίγο αταίριαστο στο όλο κλίμα...Βρετανίλας που κυριαρχεί, κάτι που φέρνει στο μυαλό ξανά τις σκέψεις του Jimmy Sangster και τις διαφοροποιήσεις που ήθελε να περάσει στο σενάριο. Αξίζει πάντως να αναφέρω ότι Sam Elliott και Katharine Ross γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν στα γυρίσματα της ταινίας, έγιναν ζευγάρι και τελικά παντρεύτηκαν το 1984, έκαναν ένα παιδί και είναι μαζί μέχρι σήμερα. Προσωπικά με κέρδισαν οι υπόλοιποι και ιδίως ο Lee Montague στον ρόλο του Jacques Grandier που είναι ακαθόριστα σκοτεινός, η ψιλοάγνωστη αν και έχει παίξει σε κλασικές ταινίες, Margaret Tyzack στο ρόλο της μυστηριώδους νοσοκόμας Adams και βέβαια ο Charles Gray που η φάτσα του και μόνο φτάνει για να τον βάλει κανείς κατευθείαν ως πρώτο ύποπτο σε κάθε ταινία που εμφανίζεται.

Γενικά, η επιτυχία του THE LEGACY είναι περιορισμένη και σε αυτό δεν βοήθησε ούτε ο Jimmy Sangster που ξενέρωσε μετά την άρνηση των παραγωγών να συμπεριλάβουν τις σεναριακές διαφοροποιήσεις που ήθελε, αλλά σίγουρα ούτε και οι δηλώσεις του Sam Elliott που την χαρακτήρισε "15 χρόνια πίσω σε λογική". Σήμερα που η ρετρομανία είναι στο απόγειό της, μάλλον αυτό είναι θετικό στοιχείο, αλλά και τότε που βγήκε η ταινία δεν πήγε άσχημα εισπρακτικά, καλύπτοντας με σχετική άνεση τον προϋπολογισμό των περίπου 2 εκ. δολαρίων, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρχαν ευκαιρίες για κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που τελικά βγήκε.