Ξεχασμένη παραγωγή τρόμου από τον Καναδά εμπνευσμένη από τον μύθο του Wendingo, ενός πλάσματος της μυθολογίας φυλών Ινδιάνων της Β. Αμερικής, που τρέφεται με ανθρώπινη σάρκα και μπορεί να κυριεύσει το μυαλό των θυμάτων του, απαντάται κυρίως στις αχανείς ορεινές εκτάσεις του Καναδά και αντανακλά τον φόβο των αυτοχθόνων φυλών για τις σκληρές χειμερινές συνθήκες και την πείνα που μπορούν να προκαλέσουν. Μια θεματολογία που συναντάμε σε αρκετές ταινίες τρόμου κυρίως του 21ου αιώνα, αλλά περιέργως υπάρχουν ελάχιστες που βγήκαν στις δεκαετίες του 70 και 80, με το GHOSTKEEPER να είναι πιθανότατα η γνωστότερη και η καλύτερη αυτής της ιδιαίτερα μικρής λίστας.

Δυστυχώς το ξεκάθαρο όραμα του σκηνοθέτη Jim Makichuk δεν ολοκληρώθηκε όπως θα ήθελε καθώς η παραγωγή ταλαιπωρήθηκε από έλλειψη χρημάτων σε σημείο που η ταινία κόντεψε να ακυρωθεί εντελώς, αλλά τελικά- σύμφωνα με τον ίδιο τον σκηνοθέτη- η ομάδα παραγωγής προτίμησε να την τελειώσει με το ζόρι, εγκαταλείποντας την αρχική σεναριακή ιδέα και από ένα σημείο και μετά αυτοσχεδιάζοντας. Έτσι το GHOSTKEEPER βγήκε σίγουρα μια άνιση προσπάθεια αλλά ακόμα και έτσι έχει τρομερή ατμόσφαιρα και αρκετό ψαχνό για τους φίλους του είδους που θα επιλέξουν να κάνουν τα στραβά μάτια στις κακοτοπιές του.

Μια παρέα τριών ατόμων, η Jenny (Riva Sper), ο Marty (Murray Ord) και η Chrissy (Sheri McFadden) αποφασίζουν να περάσουν την πρωτοχρονιά στα βουνά του Καναδά με τα χιονοκίνητα οχήματα τους, με πρώτη στάση σε ένα απομονωμένο μαγαζί στους πρόποδες της αχανούς ορεινής μάζας. Ο μαγαζάτορας (Les Kimber) τους προειδοποιεί ότι τα βουνά είναι επικίνδυνα και να προσέχουν γιατί έπεται χιονοθύελλα, κάτι που δεν πτοεί τους τρεις φίλους που συνεχίζουν την εκδρομή στο κατάλευκο τοπίο αγνοώντας τις ταμπέλες που προειδοποιούν τους ταξιδιώτες ότι πρόκειται για Ιδιωτικό χώρο και να μείνουν μακριά. Μετά από λίγο φτάνουν σε ένα μεγάλο ορεινό ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά, κλειστό σύμφωνα με το βιβλίο επισκεπτών τα τελευταία 5 χρόνια.

Η παρέα αποφασίζει να περάσει τη νύχτα εκεί για να αποφύγει την θύελλα, όμως γρήγορα ανακαλύπτουν μια μυστηριώδη γυναίκα (Georgie Collins) στο κτίριο που τους προειδοποιεί ότι πρέπει να φύγουν άμεσα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας το ζευγάρι Jenny και Marty αρχίζουν να έχουν μεταξύ τους τριβές, όμως η Chrissy εξαφανίζεται και η Jenny ακούει την μυστηριώδη συγκάτοικό τους να μιλάει σε κάποιον, ενώ το πρωί ο Marty βρίσκει τα οχήματά τους σαμποταρισμένα. Πεπεισμένοι ότι η γυναίκα ευθύνεται τόσο για την εξαφάνιση της Chrissy όσο και για τα οχήματα, το ζευγάρι με τρόμο θα ανακαλύψει ότι το ξενοδοχείο κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό που απειλεί τη ζωή τους.

Το άκρως ατμοσφαιρικό πρώτο μέρος δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες στο θεατή και προσωπικά μου θύμισε αρκετά μια άλλη ταινία τρόμου εκείνης της εποχής με πολλά κοινά σημεία τόσο στην υπόθεση όσο και στην πυκνή της ατμόσφαιρα, το THE SLAYER του J.S. Cardone, που κι αυτό όπως το GHOSTKEEPER μπαίνει στην συνομοταξία των ταινιών τρόμου που ασκούν μια παράξενη, σχεδόν ακαθόριστη γοητεία, παρόλο που δεν έχουν ιδιαίτερη δράση ούτε ιδιαίτερη λογική. Η καταπληκτική μουσική του Paul Zaza, τμήματα της οποίας επαναχρησιμοποιήθηκαν από το προγενέστερο και αρκετά γνωστότερο PROM NIGHT (1980), όσο και η φωτογραφία του χιονισμένου και αφιλόξενου περίγυρου από τον John Holbrook (SHADOW OF THE HAWK) ανεβάζουν επίπεδα την ταινία, επίσης παρόμοια με το THE SLAYER.

Πάντως το μυστήριο, ή ακριβέστερα ένα από τα μυστήρια, αποκαλύπτεται αρκετά γρήγορα και σχεδόν άμεσα η ταινία γίνεται πιο μπερδεμένη, εγκαταλείποντας τον ατμοσφαιρικό και ακαθόριστο τρόμο του πρώτου μέρους για τα τυπικά στοιχεία ενός slasher σαν τα δεκάδες άλλα που κυκλοφορούσαν εκείνη την περίοδο στις γειτονικές ΗΠΑ. Η εξέλιξη από εκείνο το σημείο και μετά δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα, κάτι που εξηγείται από τον ίδιο το σκηνοθέτη όπως αναφέρθηκε στην αρχή αυτού του σχολιασμού και το GHOSTKEEPER φτάνει στα όρια του ακατανόητου προδίδοντας σε μεγάλο βαθμό την καταπληκτική ατμόσφαιρα απειλής που είχε καταφέρει να φτιάξει στο πρώτο μισό.

Όμως ακόμα και με τις πέρα από κάθε λογική σεναριακές παραδοχές που αναγκάστηκε (;) να συμπεριλάβει ο σκηνοθέτης, η ταινία έχει ρυθμό και αρκετή ένταση, ενώ κάποιος θα μπορούσε να πει ότι εξηγεί τις σεναριακές κωλοτούμπες με την ιδιότητα του Wendingo να κυριεύει το πνεύμα των θυμάτων του. Τραβηγμένη θεωρία στα σίγουρα, για μια ταινία που κατηγορήθηκε από κριτικούς και κοινό ότι ήταν βαρετή και χωρίς κατεύθυνση, αλλά την ίδια στιγμή επαινέθηκε από αρκετούς άλλους λόγω ατμόσφαιρας, επιβλητικών τοποθεσιών και επιτυχίας στην μεταφορά της ακαθόριστης απειλής που πάει χέρι- χέρι με τον μύθο του Wendingo.

Προσωπικά βρίσκομαι κάπου στη μέση, αναγνωρίζοντας επιτυχία στο όλο εγχείρημα, που δυστυχώς και μάλλον αναπόφευκτα μπαίνει στην τεράστια λίστα ευκαιριών του σινεμά τρόμου της εποχής που δεν ολοκληρώθηκαν όπως τους άρμοζε. Όμως εξίσου σίγουρα, το GHOSTKEEPER έχει αυτό το κάτι που πιθανότατα να σταθεί αρκετό για μερίδα των φίλων του είδους και προσωπικά το συστήνω για μια και παραπάνω προβολές.