Πολλά τα "don't" στο σινεμά τρόμου τις δεκαετίες του 70 και 80, αλλά εδώ έχουμε ίσως το πιο διάσημο τηλεοπτικό "don't" όλων των εποχών με μια τηλεταινία από την παραγωγικότατη εκείνη την εποχή και όχι μόνο Lorimar που εξειδικεύτηκε στο μέσο με πολλές και άξιες αναφοράς παραγωγές. Η συγκεκριμένη ταινία ήταν η 4η της τηλεοπτική παραγωγή και πρώτη στο είδος του τρόμου και είναι ένα κλασικό old-school θρίλερ τρόμου, γυρισμένο μια εποχή που ακόμα και οι τηλεταινίες που γενικά απευθύνονταν σε όλες τις ηλικίες είχαν φανερή ποιότητα και όραμα και δεν ήταν απλές ξεπέτες για να κονομάνε τα στούντιο.

Το DON'T BE AFRAID OF THE DARK αφηγείται την ιστορία του ζευγαριού των Sally (Kim Darby) και Alex (Jim Hutton) που μετακομίζουν σε ένα επιβλητικό Βικτοριανό αρχοντικό που ανήκε στην γιαγιά της Sally. Σχεδόν άμεσα, η προσοχή της Sally στρέφεται σε ένα υπόγειο δωμάτιο που ήταν κλειδωμένο, με χτισμένο τζάκι και ερμητικά κλειστά παράθυρα που, σύμφωνα με την ίδια θα μπορούσε να γίνει ένα ωραίο γραφείο. Όμως ο ηλικιωμένος κος Harris που εκτελεί χρέη φροντιστή στο σπίτι προβληματίζεται όταν ακούει ότι η Sally θέλει να ανοίξει το τζάκι και της λέει ότι χτίστηκε ερμητικά από τον ίδιο πριν 20 χρόνια κατά παραγγελία της γιαγιάς της και συστήνει στην Sally να μην το ανοίξει γιατί "κάποια πράγματα πρέπει να μένουν ως έχουν".

Προβλέψιμα, αυτή ανοίγει το επίσης σφραγισμένο πορτάκι της στάχτης στην πίσω πλευρά στην πρώτη ευκαιρία που της δίνεται και σχεδόν αμέσως αρχίζουν τα παράξενα περιστατικά, με τη Sally να αρχίζει να βλέπει σκιές, αντικείμενα να μετακινούνται χωρίς να ξέρει πώς και να ακούει παράξενους θορύβους. Λέγοντάς το σε σύζυγο και μια φίλη της δεν βγάζει κάπου αφού όλοι πιστεύουν ότι είναι της φαντασίας της λόγω του άγχους της μετακόμισης, όμως ένα βράδυ η Sally έχει στενή επαφή με ένα μικρό πλάσμα που την αποκάλεσε με το όνομά της και της ψιθύρισε ότι "την θέλουν". Ο σύζυγος όχι μόνο δεν την πιστεύει, αλλά τσαντίζεται κιόλας και θεωρεί τον κο Harris υπεύθυνο λόγω των ιστοριών που της είπε. Όμως τα παράξενα σκηνικά συνεχίζουν χωρίς διακοπή και κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με φίλους η Sally βλέπει ένα από τα δαιμονικά πλάσματα στην ολότητά του.

Η φοβερή σκοτεινή ατμόσφαιρα είναι το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζει από τα πρώτα λεπτά της προβολής του DON'T BE AFRAID OF THE DARK, με έντονα χρώματα να κυριαρχούν σε κάθε πλάνο με μεγάλη χρήση του ανοιχτού πράσινου που δίνει μια ονειρική και κατά διαστήματα εφιαλτική υπόσταση στα δρώμενα. Το μυστήριο δεν αργεί να παρουσιαστεί πλήρως από το σενάριο που φροντίζει στα περίπου 75 λεπτά διάρκειας να δώσει και στοιχεία για το χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και ιδίως της Sally που βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της σχέσης της με τον Alex έτσι ώστε το τηλεοπτικό κοινό στο οποίο απευθύνεται η ταινία να νιώσει καλύτερα το δράμα της.

Στο ίδιο πνεύμα, η σκηνοθεσία του ήδη 20 χρόνια πίσω από τις κάμερες, John Newland, έχει μεν τηλεοπτική υφή, όμως έχει σταθερό ρυθμό, νηφαλιότητα και σε συνδυασμό με την όμορφη σκοτεινή φωτογραφία προσθέτει τα μέγιστα στο όλο κλίμα. Πάντως ο σκηνοθέτης παίρνει μεγάλες βοήθειες από το ίδιο το σπίτι, που πραγματικά μοιάζει να έχει τη δική του προσωπικότητα και από τα πρώτα πλάνα του εντείνει την ατμόσφαιρα μυστηρίου. Το εξωτερικό του προκαλεί δέος, κάπως σαν το σπίτι στο THE AMITYVILLE HORROR και τις συνέχειές του, κάνει τον οποιονδήποτε αναρωτιέται τι σκοτεινά μυστικά κρύβει.

Φυσιολογικά, λόγω της τηλεοπτικής καταβολής της ταινίας δεν υπάρχει βία ή gore ούτε για δείγμα ενώ τα πλάσματα αν και είναι καλοφτιαγμένα και με ωραίο μακιγιάζ αμφιβάλλω αν θα τρομάξουν ακόμα και μικρό παιδί. Πάντως η ταινία έχει ενδιαφέρον και καλό ρυθμό σε όλη της την διάρκεια, ενώ δεν λείπει και λίγο στρατηγικά τοποθετημένο σασπένς που κορυφώνεται καθώς πλησιάζει προς το φινάλε το οποίο προσωπικά δεν περίμενα και με ξάφνιασε το ίδιο με την πρώτη φορά που το είχα δει μικρός.

Σε γενικές γραμμές μιλάμε για μια κλασική PG τρόμου που προσωπικά δεν μπορώ να της βρω κάτι χτυπητά αρνητικό και θα μπορούσε να είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για οικογενειακή προβολή μαζί με τα κουτσούβελα που λογικά θα εκτιμήσουν δεόντως σαν εισαγωγή στο σινεμά τρόμου. Τα μεγαλύτερα παιδιά όπως ο γράφων, πάντως, δύσκολα δεν θα ικανοποιηθούν, αν όχι για την ταινία καθαυτή τότε για εκείνη την γνώριμη γλυκιά νοσταλγία που πάντα συνοδεύει τέτοιες παραγωγές.