Πολλά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για την Roberta Findlay και το έργο της και από αυτό το web site. Το σίγουρο είναι ότι η γεννημένη στο Μπρονξ Αμερικανίδα σκηνοθέτις άφησε το στίγμα της στον Αμερικάνικο exploitation κινηματογράφο τόσο με την δραστηριότητα που είχε με τον σύζυγο Michael Findlay μέχρι το θάνατό του το 1977 όσο και με την προσωπική της δουλειά, που κάθε τόσο τάραζε τα νερά στον ήδη ταραγμένο χώρο του exploitation και του πορνό.

Η συγκεκριμένη γυρισμένη στα μέσα των 80s ταινία την οποία η ίδια η σκηνοθέτις θεωρεί ως μια "αναθεώρηση της παιδικής της ηλικίας" (!) είναι από εκείνες τις περιπτώσεις μιας και όταν κυκλοφόρησε τσίμπησε άμεσα το φοβερό και τρομερό 'X' Rating, που συνήθως έμπαινε σε πορνοταινίες, αποκλειστικά λόγω της βίας του και έγινε μια από τις ελάχιστες παραγωγές που κέρδισαν το συγκεκριμένο Rating χωρίς να περιέχουν ιδιαίτερη τσόντα.

Πρόκειται για ένα βίαιο θρίλερ με φόντο την αστική σήψη του Μπρονξ της Νέας Υόρκης, όπου ένας θεοσεβούμενος πολίτης καρφώνει τη συμμορία κακοποιών που έχουν κάνει κατάληψη στο υπόγειο της πολυκατοικίας στους μπάτσους. Ανακουφισμένοι οι ένοικοι προγραμματίζουν πάρτι για να γιορτάσουν τη νέα εποχή, όμως για κακή τους τύχη η συμμορία των αλητών αφήνονται ελεύθεροι και επιστρέφουν στο κτίριο με στόχο την αιματηρή εκδίκηση. Αποκλείουν το κτίριο παγιδεύοντας μέσα τους κατοίκους και αρχίζουν να επιδίδονται σε ένα όργιο βιασμών και φόνων από το ισόγειο και προς τα πάνω. Οι τρομαγμένοι ένοικοι ταμπουρώνονται στον πάνω όροφο και ετοιμάζονται για την τελική μάχη μέχρι θανάτου.

Με μια τυπική υπόθεση "κατ' οίκον εισβολής" η Roberta Findlay προσπαθεί αρχικά να δώσει υπόσταση στους χαρακτήρες και ιδίως τους κατοίκους της πολυκατοικίας παρουσιάζοντας μικρά στοιχεία της προσωπικότητάς τους, κάτι αν όχι μοναδικό σίγουρα πολύ σπάνιο σε παραγωγές της. Εκτός αυτού, η Αμερικανίδα δημιουργός προσπαθεί φιλότιμα να παράγει σασπένς προβάλλοντας την ημερομηνία και την ώρα σε τακτά χρονικά σημεία, δίνοντας έτσι την αίσθηση της αγωνίας στον θεατή. Γενικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι στο TENEMENT η Findlay δίνει την εντύπωση ότι πραγματικά προσπαθεί να βελτιωθεί σαν σκηνοθέτις, προσπαθώντας εκτός από τα exploitation στοιχεία που έτσι κι αλλιώς είναι το φόρτε της, να φροντίσει όσο γίνεται περισσότερο και τα τεχνικά.

Όλες αυτές οι καινοτομίες πάντως συναντάνε μερική επιτυχία μιας και δεν υπάρχει σχεδόν κανένας χαρακτήρας με τον οποίο κάπως να μπορεί να ταυτιστεί ο θεατής στην περισσότερη διάρκεια, μέχρι που ένας τελικά αρχίσει να ξεχωρίζει κάπως ως ο "ήρωας" της ταινίας. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι ερμηνείες, με σχεδόν καμία να μην είναι κακή αλλά και καμία να μην ξεχωρίζει, εκτός ίσως από εκείνη του πιο γνωστού εκ των πρωταγωνιστών, Paul Calderon (BAD LIEUTENANT). Μοιραία, σε πρώτο πλάνο μπαίνει η συμμορία των κακών που ναι μεν έχουν τα σωστά για ταινία δράσης των 80s ντυσίματα που μοιάζουν να βγήκαν από post-apocalyptic παραγωγή της εποχής, όμως πέρα από την γενικά αντικοινωνική συμπεριφορά τους έχουν λίγα πράγματα να επιδείξουν σαν χαρακτήρες.

Στο μεγαλύτερο μέρος της προβολής υπάρχει αιματοκύλισμα με το κιλό με αρκετούς εφευρετικούς φόνους και gore, φουλ λεπτομερειακά πλάνα χρήσης ναρκωτικών συν μια αρκετά σκληρή σκηνή βιασμού που συγκρίνεται άνετα με εκείνη του DEATH WISH II, αν και ευτυχώς δεν είναι τόσο μεγάλη σε διάρκεια. Από εκεί και πέρα υπάρχει σχετική δράση και ρυθμός που όπως είπαμε προσπαθεί να δώσει η σκηνοθέτις, ενώ το φινάλε έχει την πλάκα του χωρίς πάντως να ταράζει τα νερά αφού είναι γενικά προβλέψιμο αλλά 100% ταιριαστό με το υπόλοιπο. Όλα αυτά διανθίζονται με πολύ ωραία μουσική με κομμάτια που κυμαίνονται από ραπ χιτάκια της εποχής μέχρι σκληρό κιθαριστικό ροκ και γενικά η μουσική επιμέλεια μοιάζει κι αυτή πιο φροντισμένη απ' ότι συνήθως στις ταινίες της Findlay.

Πάντως το TENEMENT δεν αποφεύγει να γίνεται κουραστικό παρά τον ασταμάτητο καταιγισμό βίας και gore ενώ δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο σεναριακό ενδιαφέρον πέρα από την ψιλοπροβλέψιμη και μίνιμαλ εξέλιξή του, αλλά ακόμα κι έτσι παίζει να είναι η καλύτερη δουλειά της Roberta Findlay και δύσκολα δεν θα ψυχαγωγήσει τους fans των πιο σκληρών αστικών θρίλερ τύπου DEADBEAT AT DAWN και COMBAT SHOCK.