Ο Jose Ramon Larraz είναι ένα όνομα που έχουν μάθει να εμπιστεύονται οι cult horror fans κυρίως λόγω των καταπληκτικών VAMPYRES και SYMPTOMS που είναι οι πιο γνωστές του ταινίες. Προσωπικά, αν και μου λείπουν αρκετές ακόμα από την φιλμογραφία του Ισπανού δημιουργού, δεν έχω δει κάποια ταινία του που να είναι κακή και το ίδιο ισχύει και για το υπό σχολιασμό μεταγενέστερο κράμα slasher και giallo. Ο ίδιος ο Larraz έχει δηλώσει ότι θεωρεί το EDGE OF THE AXE την χειρότερη ταινία του, αλλά προσωπική μου άποψη είναι ότι μπορεί να μην φτάνει τα επίπεδα των δύο κλασικών παραγωγών του από τα 70s, όμως είναι μια ρυθμική και διασκεδαστική ταινία τρόμου που ξεχωρίζει ανάμεσα στις πολλές ταινίες του ιδιαίτερα κουρασμένου στα τέλη της δεκαετίας του 80 είδους του slasher.

Η καθημερινότητα ταράζεται στην μικρή επαρχιακή πόλη Paddock όταν ο τεχνικός υπολογιστών Gerald (Barton Faulks) και ο απεντομωτής Richard (Page Moseley) ανακαλύπτουν το σαπισμένο πτώμα μιας γυναίκας στο πατάρι του τοπικού μίνι μάρκετ. Στην αρχή ο Σερίφης Frank McIntosh (Fred Holliday) αποφαίνεται ότι πρόκειται για αυτοκτονία μην θέλοντας να σκέφτεται για κάτι χειρότερο, όμως τα κατακρεουργημένα πτώματα ντόπιων γυναικών αρχίζουν να εμφανίζονται με αυξανόμενο ρυθμό. Ο Gerald εντωμεταξύ αρχίζει ερωτική σχέση με την όμορφη σερβιτόρα Lilian (Christina Marie Lane) και οι δυο τους προσπαθούν ξεχωριστά από την αστυνομία να βρουν τον μυστηριώδη φονιά με το τσεκούρι, ενώ τα στοιχεία δείχνουν προς την κατεύθυνση αρκετών κατοίκων της πόλης, συμπεριλαμβανομένου και του ζευγαριού.

Αν εξαιρέσει κανείς ορισμένες συζητήσιμες country μουσικές επιλογές και μερικές όχι ιδιαίτερα επιτυχημένες απόπειρες για 80s χιούμορ, η ταινία από την αρχή έχει ωραία σκοτεινή ατμόσφαιρα, με το γνώριμο ψυχεδελικό στιλ κινηματογράφησης του Larraz με εξεζητημένες γωνίες λήψης και αεικίνητη κάμερα στο χέρι να φτιάχνει σασπένς. Το θέαμα στην αρχή εμπίπτει καθαρά στο είδος του slasher, με αρκετούς γρήγορους και αρκετά αιματηρούς φόνους κάποιοι από τους οποίους είναι εντυπωσιακοί, με τρομερά εφέ μακιγιάζ από τον πολύπειρο Colin Arthur (VAMPYRES, CONAN THE BARBARIAN, BARRY LYNDON). Παράλληλα έρχεται η εισαγωγή στους χαρακτήρες και, πέρα από το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, το σενάριο δίνει υπόσταση σε αρκετούς ενδιαφέροντες συμπληρωματικούς χαρακτήρες, κάτι όχι συνηθισμένο στον κανόνα των μονοδιάστατων και κλισαρισμένων slasher εκείνης της περιόδου.

Από το μέτωπο της αστυνομικής έρευνας τα πράγματα δεν είναι σπουδαία, όμως το σενάριο με ωραίο στιλ ρίχνει ψιχουλάκια από εδώ κι από εκεί, κυρίως με την αφήγηση στοιχείων της ζωής και του παρελθόντος των αρκετών χαρακτήρων, κάτι που φέρνει κατά διαστήματα την ταινία σε πιο Giallo μονοπάτια μεγαλώνοντας αρκετά τη λίστα των πιθανών υπόπτων. Στην παράδοση των Ιταλικών ταινιών του είδους των δεκαετιών του 60 και 70, ο αποπροσανατολισμός του θεατή καλά κρατεί κάνοντας τη λύση στο μυστήριο αρκετά πιο δύσκολη να την προβλέψει κανείς και μεγαλώνοντας το ενδιαφέρον αρκετά πέρα από το πόσο αιματηρός θα είναι ο επόμενος φόνος, που κακά τα ψέματα, ήταν το βασικό μέλημα κυρίως των Αμερικάνικων slasher εκείνη την εποχή.

Όταν η λύση έρχεται στο φινάλε, είναι απρόβλεπτη, αν και λίγο ευκαιριακή, αλλά συμπληρώνει ένα πάνω από το μέσο όρο slasher που προσωπικά βρήκα πολύ καλύτερο από πολλά γνωστότερα αλλά διαχρονικά υπερτιμημένα κυρίως από τις ΗΠΑ, με τα MADMAN και THE MUTILATOR να έρχονται χωρίς μεγάλη σκέψη στο μυαλό. Σίγουρα πάντως δεν απέχει τόσο σε ποιότητα από την πλειοψηφία των ταινιών του Jose Ramon Larraz από τα 80s και μετά και μπορεί ο ίδιος ο Ισπανός σκηνοθέτης να την θεωρεί την χειρότερή του, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι κακή ταινία, κάθε άλλο.

Αρκετές γνωστές φάτσες του Ισπανικού exploitation κάνουν την εμφάνισή τους σε μικρούς ρόλους, όπως μεταξύ άλλων ο βετεράνος του Eurohorror Jack Taylor (PIECES), η Patty Shepard (THE WITCHES MOUNTAIN), ο Conrado San Martin (THE AWFUL DR. ORLOF) και η Alicia Moro (EXTERMINATORS OF THE YEAR 3000), δίνοντας περισσότερη προστιθέμενη αξία στο EDGE OF THE AXE. Παράλληλα, το συνήθως αστείο ντουμπλάρισμα που συναντάμε σε πολλές αμιγώς Ευρωπαϊκές παραγωγές εδώ λείπει, με τον σκηνοθέτη να χρησιμοποιεί όσο μπορεί φυσικό ήχο και το διεθνές επιτελείο ηθοποιών να συνεργάζεται με αρμονία αποφεύγοντας ξύλινες ερμηνείες.

Αξίζει εδώ να προειδοποιήσω τους φιλόζωους θεατές ότι εκτός από τους πολλούς καλογυρισμένους φόνους ανθρώπων, υπάρχουν και επίσης 3 που πιθανότατα θα ξενίσουν, με ένα σκύλο, ένα ενυδρείο και ένα γουρούνι να πέφτουν θύματα του τσεκουριού του μασκοφόρου φονιά, αλλά όπως δήλωσε στη συνέντευξή του που περιλαμβάνεται στα extras της πρόσφατης κυκλοφορίας ο πρωταγωνιστής, Barton Faulks, "No animals were harmed in the making of this film".

Σε γενικές γραμμές μπορεί το EDGE OF THE AXE να μην είναι το καλύτερο slasher ή giallo που γυρίστηκε, όμως προσωπικά το θεωρώ μια καθ' όλα επιτυχημένη προσπάθεια ενός αγαπημένου σκηνοθέτη που λογικά θα ικανοποιήσει ή έστω θα κρατήσει το ενδιαφέρον των θεατών και δεν βλέπω κανένα λόγο γιατί να μην του δώσουν μια ευκαιρία οι fans.