Ταινία καταστροφής που μαζί με άλλες δεκάδες έχουν ξεχαστεί σχεδόν ολότελα στις μέρες μας, πιθανότατα και λόγω της ημερομηνίας κυκλοφορίας. Το σημερινό κοινό της επιστημονικής φαντασίας- αν υποθέσουμε ότι υπάρχει- έχει συνηθίσει τις σύγχρονες high-tech σαχλαμάρες γεμάτες CGI εφέ, άμυαλη δράση και εντελώς άδειες από βάθος, υπόθεση και ουσία ή τις ακόμα πιο ενοχλητικές τουλάχιστον για τον γράφοντα, υποτίθεται φιλοσοφημένες σχετικές με AI, τεχνητά όντα και γενικότερα τεχνολογία ταινίες και σειρές σκηνοθετημένες από κακομαθημένα 20χρονα που σε λίγα χρόνια πιθανότατα θα αποτελούν κάτι σαν αξιοπερίεργο στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας και το κοινό θα τις βλέπει για το wtf? της υπόθεσης, με τον ίδιο τρόπο που βλέπουμε σήμερα- για παράδειγμα- τις ταινίες με Breakdance της Cannon που βγήκαν στα 80s.

Έτσι, δύσκολα κάποιος ιδίως σε μικρότερη ηλικία να επιλέξει να δει μια ταινία σαν το CRACK IN THE WORLD, μια 100% κλασική ταινία του είδους, με όλα τα στοιχεία εκείνα που θα περίμενε κάποιος έμπειρος να υπάρχουν σε αφθονία. Όμως εκτός από κλασική, προσωπικά την βρήκα ταινιάρα από την αρχή μέχρι το τέλος και πραγματικά θεωρώ ότι είναι κρίμα να μην της ρίξουν μια ματιά οι fans ιδίως στις καταπληκτικές σημερινές HD κυκλοφορίες που αναδεικνύουν όλα όσα ήθελε να παρουσιάσει ο έμπειρος αλλά με δραστηριότητα κυρίως σαν βοηθός, σκηνοθέτης Andrew Marton.

Δύο μίλια στα έγκατα της Γης βρίσκεται η βάση για το επιστημονικό project 'Inner Space' υπό την αρχηγία του διακεκριμένου αλλά βαριά άρρωστου επιστήμονα Δρ. Stephen Sorenson (Dana Andrews). To project έχει σαν στόχο να φέρει το καυτό μάγμα που βρίσκεται στα έγκατα της Γης στην επιφάνεια για να λύσει μια και καλή το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη και προς αυτή την κατεύθυνση η επιστημονική αποστολή έχει ήδη τρυπήσει την Γη μέχρι το σημείο του μάγματος αλλά έχει κολλήσει στην τελευταία στρώση εδάφους γύρω του. Έτσι η αποστολή προσανατολίζεται να χρησιμοποιήσει μια πυρηνική κεφαλή προκειμένου να φτάσει στο πολυπόθητο μάγμα, όμως αυτή η μέθοδος ενέχει κινδύνους που μπορεί να φτάσουν μέχρι και στην καταστροφή του πλανήτη.

Την τελευταία άποψη συμμερίζεται ο νεαρός Δρ. Ted Rampion (Kieron Moore), παλιό αμόρε της συζύγου του Δρ. Sorenson, Δρ. Maggie (Janette Scott), ο οποίος δεν συμφωνεί με τον καλό γιατρό και μάλιστα, πηγαίνει ο ίδιος στον επικεφαλής της επιτροπής που είχε δώσει το ΟΚ για την χρήση του πυρηνικού πυραύλου για να προσπαθήσει να τον πείσει ότι λόγω των εκτεταμένων πυρηνικών δοκιμών του παρελθόντος, το σχέδιο είναι πολύ πιθανό να ανοίξει τα τεράστια ρήγματα της περιοχής και να φέρει το καυτό μάγμα με μεγάλη ταχύτητα στην θάλασσα, κάτι που θα φέρει μεγάλους σεισμούς και καταστροφές. Η εκτόξευση γίνεται παρά τις αντιρρήσεις και στην αρχή όλα μοιάζουν απόλυτα επιτυχημένα μέχρι που οι πρώτες αναφορές καταστροφικών σεισμών αρχίζουν να καταφθάνουν.

Γνήσιο σασπένς και καλός ρυθμός σε όλη τη διάρκεια είναι τα πρώτα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν από τα πρώτα κιόλας λεπτά της προβολής. Το σενάριο που στηρίζεται σε αρκετά ψαγμένη και περίπλοκη για την εποχή επιστημονική βάση προσπαθεί να αποφεύγει στρατηγικά τα κλισέ του είδους και αφηγείται την ιστορία με ρυθμό και υπολογισμένο τρόπο. Δεν λείπει και η τυπική για τέτοιες παραγωγές ψευδοεπιστημονική φλυαρία που όμως είναι κοντρολαρισμένη και αυτή τη φορά μοιάζει δραματουργικά απαραίτητη, ενώ ακόμα και τα πιο αργά περάσματα έχουν αρκετό ενδιαφέρον μόλις ο θεατής αφεθεί να παρασυρθεί από το ρυθμό της αφήγησης.

Αν και σίγουρα το CRACK IN THE WORLD είναι μια low-budget παραγωγή, 'φτηνό' είναι ένας χαρακτηρισμός που δεν του αρμόζει. Με τα πρώτα πλάνα έξω και μέσα στην υπόγεια εγκατάσταση φαίνεται ότι εκτός από τα περίπου 850 χιλιάρικα του budget η ομάδα παραγωγής έβαλε και μπόλικη "ψυχή" στο όλο εγχείρημα που, τουλάχιστον στις σύγχρονες HD κυκλοφορίες, φαίνεται φροντισμένο και καλοφτιαγμένο. Η ταινία μοιάζει big-budget κατά διαστήματα, με όμορφα και ρεαλιστικά σκηνικά και κοστούμια όπως και αντίστοιχης ποιότητας ειδικά εφέ που περιλαμβάνουν εκρήξεις, φιλόδοξες σκηνές κατολισθήσεων, μέσα σε ηφαίστεια, σπήλαια όπως και καλοφτιαγμένες μινιατούρες που κατά διαστήματα εντυπωσιάζουν με την αρτιότητά τους. Ιδίως τα τελευταία 10 λεπτά έχουμε καταιγισμό ειδικών εφέ πρώτης γραμμής και έναν εξαντλητικό ρυθμό που πιο πολύ ταιριάζει σε σύγχρονες ταινίες του είδους παρά στην συγκεκριμένη παραγωγή που έκλεισε φέτος (2025) τα 60 (!) χρόνια της.

Άλλη μια μεγάλη επιτυχία του CRACK IN THE WORLD είναι ότι όλα μοιάζουν απολύτως ρεαλιστικά, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο για φτηνές sci-fi παραγωγές εκείνης της εποχής. Τόσο το επιστημονικό υπόβαθρο όσο και η θεωρία πάνω στην οποία βασίζεται η υπόθεση φαίνεται στερεή και προσωπικά ομολογώ ότι σε καμία στιγμή δεν έπιασα τον εαυτό μου να γελάει με τους διαλόγους, αν και διαβάζοντας κάποια σύγχρονα σχόλια για την ταινία, φαίνεται ότι σήμερα η επιστημονική πρόοδος έχει καταστήσει το θεωρητικό υπόβαθρο της ταινίας ξεπερασμένο και εν ολίγοις λανθασμένο, αλλά αυτά περισσότερο ενδιαφέρουν geeky γεωλόγους και όχι τους fans του σινεμά επιστημονικής φαντασίας. Το ζητούμενο εδώ είναι η δημιουργία σασπένς και από αυτή την άποψη σενάριο και σκηνοθέτης διαπρέπουν.

Πάντως το σενάριο προσπαθεί να χωρέσει λίγο περισσότερα θέματα απ' αυτά που αντέχει, ίδιως όταν "παίζει" λιγάκι και με την ιστορία ερωτικού τριγώνου μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών και της Maggie που πάντως μένει σαν απλή αναφορά και δεν εξετάζεται σε βάθος, ενώ έξτρα βάθος προκύπτει και από το δραματικό στοιχείο που οριοθετείται από την υποπλοκή της ασθένειας του Δρ. Sorenson και αποκαλύπτεται στρατηγικά όταν ήδη έχει προχωρήσει ο χρόνος προβολής. Σ' αυτό βοηθάνε και οι φανταστικές ερμηνείες των περισσότερων, με τους Dana Andrews (CURSE OF THE DEMON) και Kieron Moore (DAY OF THE TRIFFIDS) να ξεχωρίζουν όπως και η Janette Scott (PARANOIAC) από τις θηλυκές παρουσίες, που εκτός από εκθαμβωτικά όμορφη είναι ξεκάθαρα και καλή ηθοποιός και δίνει ρέστα ιδίως προς το φινάλε.

Είναι προφανές ότι η ταινία είναι ένα σχόλιο πάνω στις συνεχόμενες ανάρμοστες παρεμβάσεις του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον και σήμερα, 60 χρόνια μετά την κυκλοφορία της, μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Πέρα από αυτό, η ταινία δεν αφήνει ασχολίαστες και τις διάφορες ανούσιες συγκρούσεις μεταξύ επιστημόνων και την εμπλοκή χαρτογιακάδων πολιτικών που κανονικά θα έπρεπε να λειτουργούν καταλυτικά προς το γενικό καλό, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο στενόμυαλος εγωισμός του Δρ. Sorenson που δεν δέχτηκε το ενδεχόμενο ότι ο νεαρός συνάδελφος του είχε δίκιο τελικά προκάλεσε την καταστροφή, κάτι που ελπίζω να μην δούμε και στην πραγματικότητα λόγω της ξεροκεφαλιάς και έπαρσης των διαφόρων "ειδικών", την οποία "θαυμάσαμε" στο μίζερο μεγαλείο της τα χρόνια του Covid.

Εν κατακλείδι, το CRACK IN THE WORLD είναι για τον γράφοντα μια απολύτως επιτυχημένη και must-watch ταινία καταστροφής. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι ακόμα και σήμερα να γυριζόταν η ταινία με το ίδιο σενάριο συν πλούσιο προϋπολογισμό, CGI και όλα τα σχετικά προσωπικά πολύ αμφιβάλλω ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο από το CRACK IN THE WORLD που είναι ένα διαχρονικό έπος του Αμερικάνικου σινεμά επιστημονικής φαντασίας και πρέπει σύντομα να ανακαλυφθεί ξανά από τους φίλους του είδους.